The Indian Wolf Girl

Melonie - Fate

Die avond ga ik weer naar Dylan. Hij kijkt me liefdevol aan en hij glimlacht in het schijnsel van het witte licht in mijn hand. Als ik ga zitten komt Dylan dicht tegen me aan zitten en ik sla een arm om hem heen. Liefdevol druk ik een kus op zijn wang en hij geeft me een kus op mijn mond. Dan stel ik de vraag die al dagen op mijn lippen brand. 'Hoe heet je zusje eigenlijk?' vraag ik zacht.

'Melonie.' zegt hij somber, het is duidelijk een gevoelig onderwerp. Ik laat het dan ook rusten en vraag er niks meer over.

Een paar dagen later komen we aan op het eiland waar Melonie zou zijn. Nu maar hopen dat ze hier ook echt is. Samen met Kit loop ik het dek af en we lopen naar een slavenkamp. Ik walg van dit soort plekken, maar het gaat hier om Dylans zusje. Ik loop achter Kit aan die een tent in loopt, maar Kit stuurt me weer naar buiten. Hij wil alleen met de man praten. Zuchtend plof ik neer op het gras. Naast me staan kooien, iets waar ik liever niet naar wil kijken, maar toch vraag ik me af wat voor mensen er in zitten. Mijn nieuwsgierigheid wint het uiteindelijk van mijn afkeur en ik kijk naar de kooien. Het eerste wat ik zie is een klein jongetje. Hij is niet ouder dan vier en zit nu al in een slavenkamp. Arm kind. Ik bekijk het jochie aandachtig. Zijn rode haar zit warrig op zijn hoofd en hij kijkt me met angstige ogen aan. Hij heeft groene ogen en lijkt sprekend op Fred. Het kan bijna niet anders dan dit Freds zoontje is en ik ben niet van plan hem hier te laten zitten. Hij moet met me mee terug, terug naar zijn vader, die zeker weten van hem zou houden.

'Fate is er wat?' vraagt Kit bezorgd. Ik was blijkbaar zo diep in gedachten dat ik hem niet gemerkt heb.

'Uhm niks, maar in vroeg me af, waar komt dit jongetje vandaan en hoe oud is hij?' Kit fronst.

'Dat jochie is de zoon van een vrouw hier uit het dorp. Ze wilde hem niet hebben en gaf hem aan mij. Die vrouw dacht dat Fred de vader was, hoewel hij heeft ontkent een nacht met haar gedeeld te hebben. Over het jongetje heb ik hem niks vertelt en de vrouw zei dat het niet haar zoon kon zijn. Hij had niks van haar weg, wat zouden de mensen in het dorp wel niet denken? Dus toen heb ik hem meegenomen, de vrouw heeft hem alleen een naam meegegeven. Hij heet George en is nu drie jaar oud.' vertelt Kit.

'Dan wil ik hem meenemen, mijn eigen kinderen zal ik waarschijnlijk nooit meer zien en ik wil graag voor hem zorgen.' Kit knikt.

'Ik vindt het goed hoor, hij is te jong om te werken dus de bewakers zit hij alleen maar in de weg. Hij moet toch eten, dus als jij daar blij van word mag je hem meenemen.' zegt Kit rustig. Ik maak het kooitje open en haal het jongetje er voorzichtig uit. Als ik de kleine George vast heb zie ik dat er nog meer kinderen in kooien zitten. Ik wend mijn blik af en loop achter Kit aan.

'En heb je Melonie gevonden?' vraag ik na een tijdje.

'Ja, ze zit aan de andere kant van het eiland, maar hoe weet je dat ze zo heet?' vraagt hij verbaasd.

'Ik heb het een keer aan Dylan gevraagd.' Kit knikt en George kijkt me angstig aan.

'Kit kunnen we even terug gaan om George weg te brengen? Hij is bang en het is denk ik beter als hij bij Dylan blijft.' zeg ik zacht. Kit blijft staan en kijkt me geïrriteerd aan.

'Fate, we zijn er bijna wil je echt helemaal teruglopen?' vraagt hij geërgerd. Ik zucht.

'Nee.' zeg ik zacht en volg Kit door het bos.

De bomen worden steeds kaler en zien er griezelig uit. George is duidelijk banger voor de bomen dan voor mij en klampt zich aan me vast. Zelf krijg ik ook geen goed gevoel bij deze plek. De energie... Het voelt gewoon niet goed. Als we bij de rand van het bos aankomen zien we het slavenkamp. Het is aan de rand van het eiland bovenop een steile klif. Een meisje komt trillend naar ons toe. 'Kan ik jullie helpen?' Haar stem trilt en ze kijkt ons bang aan. Ze is niet ouder dan twaalf en doodsbang. Toegegeven ik ben ook pas dertien, maar van binnen ben ik ouder en ik zie er ook ouder uit. Dit meisje is nog echt een kind en heeft waarschijnlijk haar hele leven in dit kamp gewoond.