The Indian Wolf Girl

Yuka's volk - Luna

Zonder dat ik het wil staan mijn ogen vast boos, want Yuka deinst achteruit. Loop op hem af en sla hem mijn armen om hem heen. 'Sorry Yuka, als ik boos lijk. Ik was gewoon zo bezorgd. Je was opeens weg en ik dacht....dat iemand je weer meegenomen had.'

'Het geeft niet Luna.' Ik kijk Yuka diep in de ogen aan zodat ik kan zien wat hij denkt.

Yuka doet zijn hoofd omlaag. Ik tik met mijn vinger tegen zijn kin. 'Kijk me eens aan Yuka. We zullen je familie en volk niks doen als het niet nodig is. Je weet toch hoe ik over geweld denk.' Liefdevol kijk ik Yuka aan. Hij glimlacht.

'Luna, waarom keken Hunter en jij elkaar zo raar aan en wat zei die jongen tegen je?'

'Dat is onze tweelingtaal, we hebben soms geen woorden nodig om elkaar wat te vertellen. En die jongen vertelde hoe het kan dat Olivia nu ook een weerwolf is.'

'Dat verbaasde me ook al. Hoe kan dat?'

'Olivia is verliefd op een weerwolf. Iemand uit het dorp dus. Ik denk dat het na het opheffen van de vloek nu zo werkt. Een bijwerking van het verbreken. Maar het moet wel van twee kanten komen, net als bij ons.' Yuka kijkt me ongelovig aan.

'Ze is verliefd op iemand uit het dorp?'

'Ja, dat is de enige mogelijk verklaring.'

'Wie?'

'Sorry Yuka, maar daar moet je zelf achter komen. Een tip, let goed op.' zeg ik met een glimlach en geef hem een lief kusje op zijn neus. Yuka kijkt me glimlachend aan en samen lopen we naar buiten.

Een paar weken gaan voorbij en de liefde van Olivia en Hunter bloeit op. Yuka is er inmiddels ook achter, maar de rest van het dorp lijkt wel blind. 'Ze beginnen een beetje op ons te lijken.' zeg ik lachend. Yuka knikt glimlachend. Opeens horen we gehuil vanaf de rand van het dorp.

'Problemen! We moeten ernaartoe!' roept Hunter. Snel veranderen we in een wolf en rennen naar de rand van het dorp. Iedereen staat inmiddels als wolf aan de rand van het dorp. We staan achteraan en kunnen dus niet zien wat er aan de hand is. Ik verander terug.

'Aan de kant, laat me erdoor!' roep ik naar mijn volk.

Meteen gaat iedereen aan de kant en maken een pad voor me vrij. Ik loop naar voren en sta ook in oog met een ander volk. Yuka's volk. Ze richten hun wapens op mij en mijn volk begint te grommen. 'Luister met vechten kom je nergens. Kunnen we dit niet oplossen zonder bloed te vergieten?' vraag ik aan de mensen die voor me staan. Een vrouw stapt naar voren.

'Tuurlijk kan dat, geef mijn kinderen terug en blijf uit hun buurt dan hoeft er niet gevochten te worden.' Ik moet op passen met wat ik zeg tegen deze vrouw. Ik voel de aanwezigheid van magie rond haar, anders dan de mijne, maar het is magie.

'Mevrouw, we hebben Yuka en Olivia hier nooit vast gehouden. Sterker nog ik hou van uw zoon en kortgeleden stonden we op het punt om te trouwen. Als ze weg hadden gewild hadden wij ze niet tegengehouden. Zo is mijn volk niet.' Yuka's moeder kijkt me stomverbaasd aan. Daarna wordt ze woest.

'Lieg niet en geef mijn kinderen terug!' roept ze en vuurt met behulp van wat poeder een straal op me af.

Meteen vormt zich een schild om me heen die de straal met gemak tegenhoud. 'H-hoe deed je dat?' Yuka veranderd terug en loopt naar voren. Hij pakt mijn hand vast en glimlacht naar me.

'Luna heeft magie moeder, maar het is anders dan de uwe, ze hoeft het niet te leren of te trainen. Ze kan het gewoon zonder iets nodig te hebben en wat Luna zegt is waar. Ze hebben ons nooit vastgehouden. We kunnen zo weg als we willen. Maar waarom zal ik dat willen? Ik hou van Luna met heel mijn hart en ik wil bij haar zijn. En wat u daarvan vind kan me niks schelen. Die traditie is stom. Ik wil zelf bepalen met wie ik trouw.'

Olivia verandert ook terug en komt naast ons staan. 'En ik ook.' Ik kijk Hunter aan en hij verandert ook terug. Hij loopt naar Olivia toe en pakt haar hand vast. Daarna zoent hij haar vol op de mond.

'Ik hou van je.' zegt hij zachtjes.

'Ik ook van jou.' zegt Olivia en kijkt glimlachend terug. Iedereen kijkt nu verbaast naar Hunter en Olivia.

Yuka en ik kijk elkaar aan glimlachend aan. Liefdevol zoenen we elkaar. Yuka verbreekt de kus en we kijken rond. Mijn volk glimlacht ons bemoedigend toe, maar Yuka's volk kijk nog steeds verbaasd. Hoe zullen ze hierop reageren? Word het toch oorlog of kunnen we in vrede samenleven?

'Ik hoop echt niet dat we moeten vechten. Ik doe liever niemand pijn.' fluister ik tegen Yuka.

'Ik ook niet.'