The Indian Wolf Girl

Silver - Luna

Yuka begint zo hard te praten dat iedereen hem kan horen. Iedereen kijkt hem geschokt aan en het jongetje rent huilend weg. Ik kijk Yuka even boos aan en ren dan achter hem aan. Ik ren door het hele bos, maar kan hem niet vinden. Dan zie ik een jonge wolf piepend in de bosjes liggen. Ik loop er naartoe en kniel bij hem neer. Angstige ogen kijken me aan en hij veranderd in het jongetje.

'Doe me geen pijn!' roept hij en duikt in elkaar. Ik trek hem dicht tegen me aan en ga met mijn handen door zijn haar.

'Je pijn doen? Waarom zou ik?' Hij begint te snikken.

'Ik heb gestolen en nu zie je dat ik een monster ben. Je gaat me nu zeker doden he? Zoals ze met mijn ouders deden, omdat ze zo'n monster op de wereld hebben gezet.' Geschokt hou ik hem vast.

'Je doden? Ik zou het niet eens kunnen en het kan me niet schelen wat mijn man vind. Ik ga je beschermen en voor je zorgen. Hoe heet je?'

‘Silver.'

'Nou Silver wij kunnen ook allemaal in wolven veranderen kijk maar.' Ik laat hem los en verander in een wolf. Ik geef hem een lik en verander dan terug. Ik pak hem weer op en hou hem stevig vast.

'Zullen we terug gaan?' Met angstige ogen kijkt hij me aan.

'Wees maar niet bang, ik zal je beschermen.' Hij klampt zich aan me vast en ik draag hem terug naar het dorp.

Mijn vader komt op me af lopen en wil wat zeggen, maar ik ben hem voor. 'Vader het maakt me niet uit wat jullie vinden, maar Silver blijft hier en ik ga voor hem zorgen.'

'Luna ik snap dat je iedereen wil helpen, maar je kan niet zomaar de zorg van een kind op je nemen en hij kan hier niet blijven. Hij hoort hier niet, ik zal hem weg moeten sturen.' Ik wil mijn puppyogen opzetten, maar mijn vader onderbreekt me.

'Nee Luna, echt niet. Hij gaat weg.' Ik kijk mijn vader boos aan. Waarom al die vooroordelen? Ze kennen hem niet eens en het is al nee.

'Prima, maar dan ben ik hier ook weg!' roep ik boos. Met Silver in mijn armen loop ik naar Fate toe.

'Fate? Mama zal er een tijdje even niet meer zijn. Let goed op jezelf en op papa.' Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan.

'Sorry lieverd, het kan niet anders.' Ik loop naar Yuka toe.

'Het spijt me, ik hou van je, maar hij heeft me nodig.' Yuka kijkt me met een gekwetste blik aan. Ik kijk naar Hunter en zie dat hij me als enige wel begrijpt. Ik kijk hem recht in de ogen aan en hij knikt. Met Silver in mijn armen loop ik weg. Weg van mijn thuis met een kleine jongen in mijn armen.

Verscholen tussen de bomen wacht ik op mijn broer. Hunter komt naar me toe. 'Je voelt een band met hem hè?'

'Ja, maar vader zegt nee. Zelfs mijn puppyogen hielpen niet. Hij heeft me nodig Hunter, dus ik blijf bij hem.' Hij knikt.

'Kan ik iets voor je doen?'

'Ja, kan je Fate eens per week naar me toe brengen?'

'Tuurlijk, maar moet ik Yuka ook niet meenemen?' Ik schud mijn hoofd.

'Nee, als Yuka weet waar ik zit vertelt hij het aan vader en haalt hij me terug. Iedereen is nu nog verward, dus ik kan nog weg, maar als ze het goed beseffen niet meer.'

'Oké, waar gaan jullie heen?'

'Bij de rivier is een waterval en daar onder een grot. Daar ga ik heen tot ik met Silver terug kan komen. Deze jongen heeft me nodig, hij heeft een moeder nodig.'

'Oké, ik breng Fate daar eens per week ongezien heen. Hou je taai zusje. Je kan het.' Hij geeft me een knuffel en loopt dan terug. Ik loop naar de grot en maak hem bewoonbaar met magie. Mos op de grotwand en vloer en een bed in de hoek voor Silver. Zelf slaap ik op het mos. Nu hopen dat mijn volk mijn keuze snel accepteert dan kan ik terug naar Fate, Yuka, Olivia, Hunter en mijn ouders.