The Indian Wolf Girl

Uit elkaar - Luna

Ik voel een bom van vlinders in mijn buik ontploffen als Yuka me zoent. Ik ben het gelukkigste meisje ter wereld. Yuka zei ja, de liefste jongen op de wereld zei ja, tegen mij! Yuka trekt me in een omhelzing en ik kijk rond. Iedereen juich, springt of huilt. Behalve Olivia, die is nergens te bekennen. Als ik beter kijk zie ik haar nog net weg rennen. O, nee. Yuka die het ook gezien heeft maakt zich van me los en wil er achterna rennen. Maar mijn vader houd hem tegen.

'Mijn nieuwe zoon, nu wordt het tijd om met jou te praten. Kom, volg me naar mijn tent.' Yuka kijkt me moeilijk aan.

'Geen zorgen Hunter en ik gaan haar wel zoeken. Ga jij maar met mijn vader mee.' Yuka kijkt nog steeds moeilijk, maar loopt toch achter mijn vader aan. Ik maak een kom mee gebaar naar Hunter en we rennen samen achter Olivia aan.

Al snel hebben we haar gevonden op een rots bij de rivier. Huilend zit ze daar. Hunter die hier niet goed mee om kan gaan veranderd in een wolf en gaat naast haar liggen. Het huilen houd op. 'O, hoi Hunter. Kom je me troosten?' Hunter schud zijn kop op en neer.

'Wat ben je toch lief.' zegt Olivia iets vrolijker en kruipt in Hunters vacht. Verwonderd kijk ik er naar.

'Nou broer ik wist niet dat je mensen zo goed kon troosten.' Als door een wesp gestoken kijk Olivia op.

'Wat doe JIJ hier?' vraagt ze geschrokken.

'Jou zoeken. Yuka maakt zich zorgen, en wij ook.'

‘Waarom komt hij me dan niet zelf zoeken?’ vraagt ze verdrietig.

'Onze vader wilde met hem praten. Dus boden wij aan je te gaan zoeken. Mag ik er bij komen zitten?' vraag ik vriendelijk. Ze knikt half. Ik ga naast haar zitten en leg mijn hand op haar schouder.

'Wat is er met je?' Ze zucht.

'Ik ben zo bang dat ik Yuka kwijt raak, dat hij me vergeet, dat ik niet belangrijk meer voor hem ben. Als jullie samen zijn lijkt het net alsof ik niet meer besta en nu gaan jullie ook nog trouwen.' zegt ze verdrietig.

'Olivia tuurlijk ben je nog belangrijk voor hem.' zeg ik meteen.

'Hoe weet je dat zo zeker?' vraagt ze somber.

'Omdat hij anders dit niet voor je had gemaakt.' Ik hou de ketting omhoog die Yuka was verloren. Jij en ik verbonden voor altijd staat er op.

'Hoe weet je dat die niet voor jou is?' vraagt ze verdrietig.

'Nu hij weerwolf is kan ik soms zijn gedachten lezen.' Olivia kijkt weer een beetje betreurd.

'Hé, dat hij weerwolf is heeft ook voordelen. Misschien trakteer hij je wel op een ritje op zijn rug.' zegt Hunter nu, die inmiddels terug veranderd is. Olivia's ogen lichten op.

'Echt? Denk je dat?' vraagt ze blij.

'Tuurlijk waarom niet, maar Olivia zou je wat voor me willen doen?' vraag ik dan.

'Wat dan Luna?'

'Voor het huwelijk mogen we elkaar een week niet zien. Als Hunter op mij let wil jij dan op Yuka letten?' vraag ik vriendelijk. Olivia's ogen lichten op.

'Wat mogen we dan allemaal doen?' vraagt ze vrolijk.

'Wat je maar wilt, als je maar zorg dat ze elkaar niet zien en Yuka op tijd komt bij de dingen die voor het huwelijk moeten gebeuren.' vertelt Hunter met twinkelende ogen.

'Tuurlijk!' Met zijn drieën lopen we terug.

'De week start nu!' zegt Hunter met een grijns en trekt me mee.

De week kruipt langzaam voorbij. Ik doe leuke dingen met Hunter en kom overal op tijd, maar ik mis Yuka vreselijk. Hunter had het soms best lastig, omdat ik het niet aan kan hem zo lang niet te zien en weg wilde rennen om Yuka te zoeken. Eindelijk is het zo ver. Alles is af, mijn jurk, de trouwplek, de trouwkettingen met onze namen erin, die volgens Hunter echt prachtig zijn en gemaakt van edelstenen. Vandaag zie ik Yuka dan eindelijk weer en gaan we trouwen.