The Indian Wolf Girl

Woede - Dylan

Woedend loop ik terug naar het dorp. Niemand, maar dan ook niemand doet zoiets bij mijn lieve engel. Ik heb de pijn in haar ogen gezien, iets dat me diep heeft geraakt. Ze heeft dan wel voor mij gekozen, maar dat betekent niet dat ze hem is vergeten. Ze geeft nog altijd om hem, dat heeft ze duidelijk laten merken. Ze wil hem niet kwetsen, maar hij heeft haar wel gekwetst. Heel erg zelfs. Als het andersom was geweest had Fate elke dag naar hem gevraagd, elke nacht aan hem gedacht. Ze zou hier blijven voor de kinderen, maar ze zou elke dag zoeken met haar krachten. Als ze al hier bleef tenminste. Fate zou gaan zoeken, wie het ook was. Ze zou de hoop niet opgeven en hem vinden. En Alex? Die is haar gewoon vergeten!

Nadat Eden me had beloofd goed op Melonie te passen, heeft Kai me vertelt wat er allemaal tussen Fate en Alex is gebeurt, wat ze hadden meegemaakt en dat maakt me alleen maar kwader. Na alles wat ze voor hem heeft gedaan, hoeveel liefde ze hem heeft gegeven, hoe bezorgd ze was, is hij haar gewoon vergeten? Ik zou haar nooit vergeten, sterker nog ik zou elke dag blijven zoeken voor de rest van mijn leven. Zonder Fate is er geen wereld, tenminste niet voor mij.

Als ik het dorp in loop zie ik Silvie, Fate's dochter, verdrietig bij een tent zitten. De tranen rollen zachtjes over haar roze wangen en hoe boos ik ook ben, ik kan dit niet negeren. Ik loop naar Silvie toe en ga gehurkt voor haar zitten. 'Hey Silvie, wat is er?' vraag ik bezorgd.

'Mama is net terug, maar nu kan ik haar niet vinden. Papa heeft geen aandacht voor me en Kai is ziek. Merian is ook ziek en papa zit steeds bij haar, hij noemt haar steeds zusje en dat is gewoon eng. Ik mag er niet bijkomen en hij negeert me. Dat Kai ziek is kan hem niks schelen en toen ik kwam zeggen dat mama meegenomen was door enge mannen reageerde hij niet eens. Merian en Kai werden namelijk ziek nadat ze weg was en toen ze dat nog niet waren reageerde hij ook al niet. Toen noemde hij Merian al zusje, hij luisterde niet eens toen ik zei dat mama meegenomen was. Omdat papa het niks kan schelen probeer ik voor Kai te zorgen, want oma heeft het heel druk. Ze probeerde mama te vinden en moet iedereen kalm houden. En ook nog voor Kai Merian, mij en Deslin zorgen. Oma zorgt wel voor Kai, maar ze is er niet altijd bij. Er is niemand om over hem te waken en hem te steunen, daarom blijf ik bij hem.' huilt ze.

Geschrokken kijk ik haar aan. Mijn woede moet maar even wachten, ik moet die jongen gaan helpen. 'Breng me naar je broertje.' zeg ik meteen. Silvie knikt en trekt me naar een tent. Op een bed in de hoek ligt de kleine Kai, hij is veel groter dan ik me kan herinneren, maar dat maakt nu niet uit. Ik leg mijn hand op zijn voorhoofd. Hij voelt heet aan, koorts dus. Snel pak ik een doek en duw hem in het water. Ik wring de doek uit en vouw hem op. Ik leg het vochtige doekje op zijn voorhoofd en kijk wat ik verder nog kan doen. Kai' s kleren plakken van het zweet en zijn bed is kletsnat.

'Silvie ga schone lakens en kleren voor hem halen.' zeg ik meteen. Het meisje knikt en rent weg. Al snel is ze terug en ik til Kai voorzichtig uit zijn bed. Zachtjes leg ik hem op de grond en verschoon zo snel ik kan het bed. Daarna trek ik hem schone kleren of eigenlijk een schone pyjama aan. Ik leg de jongen terug in bed en sla de deken over hem heen.

'Zo dat is beter.' zeg ik opgelucht. Silvie kijkt me dankbaar aan.

'Dank..u..wel..meneer.' stottert ze. Ik glimlach.

'Geen probleem Silvie. Wil je wat voor me doen?' vraag ik vriendelijk. Ze knikt meteen.

'Let goed op je broertje, ik ga even met je vader praten en daarna je moeder zoeken. Als er iets is moet je het zeggen oké?' Ze knikt en ik loop de tent uit.

Nu ben ik pas echt boos. Hij laat Fate in de steek en vergeet zelfs zijn eigen zoon. Als ik een kind zou hebben zou ik hem nooit in de steek laten. Als mijn kind ziek was zou ik net zo lang voor hem zorgen tot hij beter was. Ik zou voor mijn kinderen zorgen en van ze houden. Ik zou ze nooit vergeten, niet zoals Alex bij Kai doet. Ik loop langs alle tenten tot ik uiteindelijk vind wie ik zoek. 'Alex!' grom ik woest. Hij kijkt verbaast op. Hij zit naast een bed met een klein meisje erin. Dus dat moet Merian zijn, Fate's dochter. Ze is lijkbleek en trilt als een gek.