The Indian Wolf Girl

Twijfel - Fate

Als ik de volgende morgen wakker wordt ligt Dylan nog lekker te slapen. Ik glimlach en til hem zachtjes uit bed. Stilletjes breng ik hem naar de cellen. Op het dek blijf ik even naar de horizon kijken. Het ochtendgloren is echt prachtig. Ik glimlach en loop dan verder naar beneden. Voorzichtig doe ik deur open, zodat ik Dylan niet wakker maak en draag hem naar beneden. Daarna doe ik hetzelfde bij de celdeur en leg Dylan zachtjes neer. Zijn zusje ligt ook nog te slapen en ik loop terug naar boven. Opeens bedenk ik me en loop terug naar beneden. Ik laat een briefje achter bij Dylan, zodat hij weet waar hij is.

Dylan ik heb je terug naar Melonie gebracht, zodat ze je niet mist en Kit niet boos word als hij je in mijn kamer vind. Ik denk niet dat hij nu nog boos is, dus ik kan je met een gerust hart achterlaten.

 

Liefs Fate

 

Daarna loop ik naar boven en plof op mijn bed. Opeens valt me een deur op in de hoek van mijn kamer. Ik kijk naar de sleutel om mijn nek. Zou het.... Ik loop naar de deur en stop de sleutel in het sleutelgat. De deur gaat open en ik beland in een stoffige kamer vol kratten. Ik besluit de kamer op te ruimen en knip in mijn vingers. Meteen is kamer schoon en zijn de kratten weg. Ik glimlach. Best handig die magie en Kit zal niks merken. Die is toch nog niet wakker en zoals de kamer eruit zag komt hij hier nooit. En zo wel dan zeg ik gewoon dat ik opgeruimd heb toen hij nog sliep.

Ik kijk de kamer kort rond en zie dat er nog een deur is. Ik probeer mijn sleutel en maak de deur open. Ik sta op het dek en kijk verbaast rond. Dus hier gaat die deur naast die van mij heen. Ik loop de kamer terug in en kijk nog eens goed rond. In de kamer is een cel met een gangpad er voor en hij zit vlak naast mijn kamer. Via het gangpad kom je zo in mijn kamer, of beter gezegd mijn moeders kamer. Hier hebben mijn vader en tante dus vastgezeten. Dat was er met die sleutel, hij lijd naar nog een cel.

Er staan twee bedden, een kast, een soort wc en een bureau met een stoel en een kandelaar erop. Het heeft zelfs een raam. Ik voel mezelf boos worden. Waarom heeft Kit me hier niks over vertelt?! Dylan had hier een beter leven gehad dan daar beneden. Hier had hij een bed, frisse lucht en had ik hem elke dag kunnen opzoeken. Maar natuurlijk, dat is juist wat Kit wil. Hij wil dat ik Dylan zo min mogelijk zie. Ik mag hem iedere dag maar vijf minuutjes zien en dan is het donker en is hij erbij. Ik schud mijn hoofd. Als hij maar niet denkt dat ik het hierbij laat. Dylan en Melonie gaan vandaag nog naar deze kamer. Al moet ik ze er zelf heen slepen en Kit in elkaar slaan. Ze krijgen een betere kamer of liever gezegd cel. Want eerlijk gezegd blijft het een cel en Dylan blijft opgesloten. Ik voel me een beetje schuldig, Dylan zit al vier jaar gevangen en ik mag nog steeds vrij rondlopen. Tenminste zover je het vrij kan noemen. Ik mag mijn kamer uit en werken zolang ik naar Kit luister.

'Goeiemorgen Fate.' roept Kit vanaf het dek. Hij denkt zeker dat ik in mijn kamer ben. Nou dan zou hij nog eens raar opkijken. Ik gooi de deur open en stap woedend op Kit af.

‘Waarom heb je me nooit over die kamer vertelt?! Dylan had vlak bij me kunnen zijn! Ik had hem echt kunnen zien! Ik zou met hem kunnen ontbijten!' roep ik boos. Kit kijkt me geschrokken aan.

'Fate dat was juist de bedoeling. Ik weet dat je om hem geeft, maar ik wilde niet dat je een hechte band met hem zou vormen. Niet zoals je ouders deden, je hebt namelijk al een vriend en kinderen. Dat heb je zelf gezegd en bovendien heeft hij zijn zusje. Je moet je niet van je doelen af laten halen en je mag je familie niet vergeten. Daarom wil ik niet dat jullie een hechte band krijgen.' vertelt hij.

Opeens voel ik me schuldig. Ik denk terug aan wat ik tegen Eden zei voor we weggingen. Ik wilde met Alex trouwen als we in mijn eigen tijd kwamen. Ik hield zo veel van die jongen, ik was dolgelukkig met hem. En toen we de tweeling kregen was ik bijna dood, maar Alex's kus heeft me gered. We hadden de gloed en het bos heeft weer een mens van hem gemaakt. Ik kwam naar het eiland om Alex te redden en nam Dylan mee terug. Zelfs toen ik hoorde dat hij mijn inprent was gaf ik Alex niet op. Ik wilde bij hem blijven wat er ook gebeurde. Ik herinner me hoe blij we waren met de tweeling en hoe leuk we het hadden op de strand van het reservaat. Ik herinner me dat ik mijn maatje en mijn nieuwe thuis had opgegeven voor hem. Ik had mijn leven gewaagd om hem te beschermen. Ik hield van hem. Door een kus van Dylan was ik dat allemaal vergeten. Mijn familie, mijn gezin en mijn vriendje.