The Indian Wolf Girl

Ons geheim - Fate

Ik sluip naar de gevangenentent en net als ik het tentdoek vastpak pakt iemand mijn schouder vast. Verstijft van schrik blijf ik staan. 'Ben ik dan echt zo angstaanjagend?' Hoor ik een bekende stem vragen. Ik zucht opgelucht.

'Kai, gelukkig jij bent het.' zeg ik zacht.

'Ja, ik ben het, maar wat ben je nu weer van plan?' vraagt hij half lachend.

'Ik wil weten hoe het met Kit zit. Heeft hij echt een goeie kant of is mijn mensenkennis nou echt zo slecht? Met Alex had ik het ook fout en bovendien wil ik weten wat er met hem gebeurt is. Ik wil over zijn verleden weten en dat kan niet als mijn vader hem dood.'

Kai kijkt me grijnzend aan. 'Je gaat tegen je vader in cool. Ik doe mee, Yuka kan de pot op.' zegt hij grijnzend. Ik zucht.

'Goed, beloof je geheim te houden wat ik nu ga doen?' vraag ik zachtjes. Kai knikt grijnzend.

'Tuurlijk Fate, dat doe ik toch altijd?'

'Goed dan, kom mee.' Ik open het tentdoek. Als Kit me ziet wil hij wat zeggen, maar ik snoer hem meteen de mond.

'Mijn vader wil je morgen doden, als je wil blijven leven hou je je mond en kom je mee.' Na die woorden maak ik de touwen los van de paal. Kit komt overeind en ik duw hem naar buiten.

'Dan nog iets als je iets probeert scheurt Kai je aan stukken of ben je morgen als nog de klos. Je weet dat we sneller zijn dan jij.' zeg ik en Kai komt naast me staan.

'Hou hem vast.' fluister ik. Kai knikt en doet wat ik zeg. Ik knip in mijn vingers en heb opeens twee doeken vast. Ik bind er een voor zijn mond en Kit verlies zijn bewustzijn. De ander doe ik voor zijn ogen en knip nog eens in mijn vingers. Het stofje in het doekje bij zijn mond is nu weg.

'Het duurt wel even voor hij bijkomt. We moeten opschieten voor iemand ons ziet of voor hij wakker word en de weg merkt.' fluister ik. Kai knikt en pakt een touw. Hij bind Kit op zijn rug.

'Rennen dan maar?' fluistert hij. Ik knik en verander van vorm. Daarna begin ik te rennen. Kai veranderd ook en rent met Kit op zijn rug achter me aan. Ik ren door het bos naar een geheime grot. Een plek waar zelfs mijn moeder niet van weet. Als we diep in het bos zijn verander ik terug en loop naar de rivier.

'We moeten het laatste stuk door de rivier lopen.' Kai knikt en veranderd ook terug.

Als we eindelijk door het laatste stuk van de rivier zijn kruip ik op de kant en schud mezelf uit. Kai doet hetzelfde en ik loop het laatste stuk naar de grot.

'Hier is het Kai.' zeg ik en haal de lange slierten van een boom weg zodat de ingang nu zichtbaar is.

'Welkom in mijn geheime plekje Kai. Als ik alleen wilde zijn kwam ik altijd hier.' vertel ik en loop de grot binnen. Ik loop naar het einde van de grot en daarna zet Kai Kit neer.

'En nu? Je kan hem hier niet gewoon later, dan loopt hij zeker weg.' Ik glimlach en maak Kit los. Daarna stap ik achteruit en knip in mijn vingers. Er verschijnen kettingen om Kits benen en een emmer in de hoek. Er lig ook een matras in de andere hoek en wat eten en drinken op een soort plank. Ik klap in mijn handen en halverwege de grot verschijnt er een celdeur.

'Zo nu kan hij niet meer weg.' Kai knikt.

'Kom op, we kunnen beter terug naar het dorp voor iemand ons mist.'

Een paar uur later hoor ik mijn vader schreeuwen en loop slaperig de tent uit. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik vermoeid.

'Kit is ontsnapt het! Het schip is er nog, dus we moeten hem zoeken!' Ik zucht.

'Pap rustig, aan stressen heb je niks.' Mijn vader gaat met zijn handen door zijn haar.

'Dat weet ik Fate, maar straks gebeurt dit alles nog een keer. Kit is een groot gevaar voor iedereen.' Ik zucht.

'Pap, ik denk dat de mensen die jullie vrij lieten een groter probleem zijn. De mensen die Alex, mij en Dylan hadden gevangen werken voor Kit, maar ooit waren ze zelf slaven. Ze wisten niet meer wat ze moesten doen en ze wilde wraak. Wraak op de mensen die hun dit hadden aangedaan, maar ook op de mensen die niks hadden gedaan. Als je de wereld echt wil redden moet die mensen stoppen. Kit is maar alleen en alleen kan hij niks beginnen, maar de anderen kunnen ons nog maar meer pijn doen. Ik heb de wereld gezien en Kit is nog niet de ergste, hij deed de mensen vaak geen lichamelijke pijn, maar wel geestelijk. Ik heb Dylan vaker moeten redden van anderen dan van Kit. Je zou aan hen wat moeten doen. De slavenkampen zijn nog veel erger dan ze waren. De bewakers hebben geen gevoel, geen medelijden. Ze verkrachten zo een kind van acht voor hun plezier en verhuren haar dan als seksslaaf of slaan je zonder problemen dood. Mensen moeten dingen doen die wij maar met moeite kunnen, laat staan gewone mensen. Je zou de mensen in de kampen moeten redden die nog te redden vallen en de rest stoppen. Het is ook jullie fout dat Melonie zo is en dat Dylan in zo'n kamp terecht kwam. Je kan niet zomaar iedereen bevrijden, niet iedereen is te redden. Sommige zijn al lang dood van binnen, die kan je niet meer redden, voor hen is het al te laat.'

Mijn vader kijkt me met open mond aan. 'Fate.. Ik...' zegt mijn vader met een mond vol tanden. Daarna draait hij zich om en loopt zijn tent in. Ik draai me om en ren naar het bos. Als ik bij de grot kom kijk ik Kai met open mond aan.

'Ik vroeg me al af wanneer je kwam.' grinnikt hij.

'Kai, wat doe jij hier?' vraag ik verbaast. Hij glimlacht.

'We hebben hem hier samen heengebracht, dus we doen dit ook samen. Het is ons geheim en we kunnen elkaar afwisselen. De een hoort hem uit en de ander wacht buiten en bewaakt de grot.' zegt hij lachend.