The Indian Wolf Girl

Het verbond 'Yuka's volk' - Yuka

Nog voor ik het door heb is Luna de grot al uitgerend achter Silver aan. Mijn brein werkt te traag om het allemaal te verwerken, ik had ook moeten slapen, maar ik ging kapot. Ik zou in een leeg bed hebben gelegen, dat kon ik niet aan. Hunter is nu ook de grot uitgerend en ik lig verslagen op de grond. Ik probeer mijn spieren te bewegen maar ik kom niet verder dan een arm. Het is voorbij voor nu, ik kan niet helpen. Ik moet vertrouwen op Luna en Hunter, ik heb geen andere keus.

'Stop vader!' hoor ik Luna roepen. 'Stop! Nee!' schreeuwt ze als ik overeind kom. Haar stem galmt door mijn gedachten. Waarschijnlijk niet bewust maar het gaf me genoeg kracht om overeind te komen. Met een strompelende snelheid ga ik op het geluid af. Ik zie niet veel, het is bijna zwart voor mijn ogen zo vermoeid ben ik nu maar ik zie nog net dat Silver in de ruige rivier geslingerd wordt. Luna wil er achteraan springen maar Hunter houd haar tegen en springt er zelf in. De rivier beukt Silver alle kanten op. Hunter probeert hem steeds te grijpen maar ook hij lijkt de kracht van de rivier niet aan te kunnen. Nu wil Luna weer het water in springen. Ze wordt tegengehouden, door haar vader dit maal, er lijkt geen redden meer aan tot...

Ik voel hoe mijn voeten bewegen en ik met een duik het water in ga. Het is alsof ik geen controle meer heb over mijn lichaam, maar dat maakte nu ook niet uit. Ik moest Silver redden nu ik de kracht heb. Zo snel als ik kan zwem ik naar hem toe. Luna schreeuwt mijn naam maar ik kan niet terug schreeuwen. Ik ga verschillende keren kopje onder maar lijk geen problemen te hebben met de ruige rivier. Hunter is ook nog in het water en heeft nu Silver te pakken. Samen verdwijnen ze onder water en als ik er aan kom bewegen ze allebei niet meer. Als een spierbundel til ik ze boven het water uit op mijn rug en zwem ik naar de kant. Ik val neer en Hunter lijkt proestend bij te komen, ook hij moest vermoeid zijn geweest, maar hij overleefd het. Ik kijk smekend naar Silver maar die ligt nog altijd doodstil. Dan krijg ik de controle over mijn lichaam weer terug. Als een lappenpop val ik in een. Ik zie mijn moeder nog net gloeiend achter een boom vandaan komen en ook mijn eigen lichaam zie ik gloeien. Luna komt aanrennen en dan vervaagd mijn beeld te veel om nog wat te zien. Ik hoor stemmen maar kan er ook geen personen meer bij bedenken.

Het laatste wat ik voel is dat er koude druppels op mijn gezicht vallen als alles stil wordt. Ik voel nu niets meer, ik hoor niets meer, en mijn zicht is ook volledig weg. Ik vraag me af of ik dood ben maar als ik in een flits jeugdherinneringen voorbij zie komen weet ik dat dit het einde is. Mijn moeder had altijd gezegd dat als je leven in een flits voorbij gaat het voorbij is. Toch leek me dit een vredig einde, tenminste vredig genoeg als Silver het gered heeft, dan heb ik Silver mijn leven geschonken, dat was het waard, dat moest dan de reden zijn geweest dat ik leefde, om ooit mijn leven te schenken aan iemand, aan Silver.

De korte flitsen uit mijn leven lijken nu even stil te staan. Ze stoppen bij het moment dat ik als klein jongetje met Olivia en mijn moeder bij 'de muur' stond, de muur met de hele geschiedenis van ons volk, de muur die verteld over krachten, over de energiebron die ons hele volk deelt, die ons volk verbind, de energiebron die tevens het volk heeft gesplitst en zelfs families uit elkaar heeft gerukt, waarbij ik denk aan Sara en haar vader. Het moest moeilijk voor haar zijn geweest toen haar vader het verbond los liet, ze waren daarna bijna als vreemdelingen van elkaar, zo kun je het ervaren.

Ik zie nu een nieuw stuk van de muur eentje die verteld over het delen van de krachten en hoe je ze kan gebruiken, maar dit stukje heb ik nooit goed gezien. Ook in dit beeld is het wazig, en hoe ik me ook 'inspan' er blijft een witte vlek. Dan zie ik de plek waar ik meegenomen werd. De plek waar Kit me vast had gepakt en niemand iets kon doen. Kit was sterk, ook toen al had hij kracht voor tien. Ik herinnerde me al niet goed meer hoe ik eigenlijk in die kooi terecht kwam, of hoe ik dit ooit had kunnen overleven.

Maar nu ik het zo voor me zag was het kraak helder, ik had me een deel van mijn leven verraden gevoeld, verraden door mijn eigen familie, alsof ze mij en Olivia zo mee hadden laten nemen maar... Mijn moeder had gevochten. Ze vocht met haar krachten, ze gaf ons haar kracht, maar niets hielp, en alles leek tevergeefs toen ze gevangen werd door de vloek. Onze vader was al ernstig ziek op dat moment, dankzij de hypnose die hij onderging was hij er alleen maar slechter aan toe, ik vraag me af hoelang hij nog zal leven, maar daar kan ik vast niet lang meer over na denken, want mijn leven is over, ik krijg hem niet meer terug, behalve als er een wonder gebeurd...