The Indian Wolf Girl

Is het een illusie of realiteit? - Fate

Kai en ik zijn net terug op het strand als Dylan van de klif springt. Ik bedenk me geen moment en duik in het water. Zo snel als ik kan zwem ik naar hem toe en haal hem boven water. Zijn ogen zijn gesloten en hij ademt nog amper. Ik leg mijn armen rond zijn middel en zet kracht. Er komt een hoop water uit zijn mond en hij begint te hoesten. Zijn ogen blijven gesloten en als hij weer normaal ademt breng ik hem naar de kant. Ik wikkel Dylan in een deken en begin tegen Jax te schreeuwen. 'Jij zou toch bij hem blijven zodat Kai en ik even konden gaan duiken?!' roep ik boos.

Jax kijkt naar de grond. 'Ik... Hij... Hij zei dat hij even een stukje ging lopen. Ik heb hem nog gezegd voorzichtig te doen.' stamelt hij. Ik kijk hem woest aan, maar zeg verder niks. Ik loop naar Dylan toe en pak hem voorzichtig op.

'Kom op, we gaan.' zeg ik nijdig. Ik heb mijn eigen kleren al weer aan en loop het bos in. Kai volgt me op de voet, maar Jax blijft staan. Het kan me niks schelen en ik loop gewoon door. Als we bij Jackson aan komen neemt Rebecca Dylan van me over.

'Ik breng hem wel naar boven, vertel zo maar wat er is gebeurt.' zegt rustig en loopt met Dylan in haar armen naar boven. Ik kijk haar verbaast na. Ik wist niet dat Rebecca zo sterk was, Dylan weegt misschien niet veel, maar toch is het knap van haar. Ik bedoel Rebecca is een mens en hij weegt al een stuk meer dan eerst. Evelyn geeft hem goed te eten, net als ik trouwens.

Als ze terug komt gaan we in de woonkamer zitten en ik vertel wat er is gebeurt. Dan komen de Millers binnen en is het tijd voor wat ik heb gezien. Jackson weet dat dit belangrijk is voor beide groepen en laat het daarom toe dat ze naar zijn huis komen. 'Nou vertel eens Fate, wat zag je precies?' vraagt Samuel bezorgd.

'William, hij komt hier voor Dylan. Iemand heeft hem in jullie huis gezien toen ik er even niet was, maar als William mij herkent hebben we een nog veel groter probleem. Dan zal hij weten dat Alex niet dood is en dat Silvie van jullie weet. Dat we gevochten hebben een tijd terug en zal hij bloed willen zien. Tenminste Merian zal bloed willen zien en aangezien Alex er niet is zal ze dat van Dylan willen. Niet dat ze hem niet al dood willen, ze zagen rare dingen om hem heen, waarschijnlijk door mijn magie. Ze denken dat hij een monster is, dat hij een bedreiging vormt.' vertel ik zacht. Samuel kijkt me verbaast aan.

'En dat weet je zeker?' Ik schud mijn hoofd.

'Nee, ik weet het niet zeker. Het was allemaal erg vaag. Alsof het niet hoeft te gebeuren, alsof het niet zeker is, alsof het misschien niet echt is. Daarom wil ik niet dat Dylan het weet en ik wil jullie ook niet onnodig in gevaar brengen. Ik weet niet of dit echt gaat gebeuren of dat het een illusie is. Doordat Dylans zusje me zo vaak heeft mishandeld heeft mijn hoofd wat moeite met de realiteit. Ik weet niet of het echt is of niet. Of dat beeld wel betrouwbaar is en of ik alleen de realiteit niet zie als ze me pijlvacht.

'Hoe bedoel je Fate?' vraagt Samuel verbaast.

'Nou misschien dat het aan haar ligt dat ik de realiteit niet zie. Behalve toen ik buitenwesten raakte en Elliet me wilde spreken was ik altijd bij het hier en nu. En zelf toen hij me wilde spreken was ik niet buiten de werkelijkheid, meer in een andere wereld. Mijn moeder heeft het er al eens over gehad, maar ik kan het me niet goed meer herinneren. Ik denk dat ze misschien een gave heeft. Misschien kan ze bij mensen die ze niet mag of die ze pijn doet de werkelijkheid onttrekken. Ik bedoel toen Alex nog mens was, was het ook al duidelijk dat hij anders was en dat hij krachten had.' vertel ik twijfelend.

Ze kijken me verbaast en onzeker aan. 'Als dat zo is mag ze nooit vampier worden. Haar krachten zouden veel te gevaarlijk zijn, zeker met een karakter als dat.' zegt iemand zacht. Ik knik.

'En William zal er nooit achter mogen komen. Hij zou haar als een machtig wapen zien in plaats van een mens. Wie de realiteit beheerst valt niet te stoppen, niet zonder magie. Mijn moeder zou haar misschien aan kunnen, maar ik heb al bewezen dat ik niet sterk genoeg ben.' zeg ik somber. Kai slaat zijn arm om me heen en kijkt me bemoedigend aan.

'Je kan haar heus wel aan als in jezelf gelooft. Je kan veel meer dan je denkt, weet je nog met Alex? Je deed alles om hem te beschermen en je krachten leken niet langer een grens te hebben. Als je maar genoeg om iemand geeft kan je alles Fate. Als je dat al zo sterk bij Alex had, dan zal dat nog veel sterker zijn bij Dylan.' Ik glimlach.

'Of bij jou, als dat nodig is zou ik jou ook altijd beschermen. Je bent mijn beste vriend.' Ik geef hem een knuffel na die woorden.

'Hoe zit het met Dylan?' vraagt Casey dan.

'Die zal zo wel wakker worden. Hij is niet veel langer onderwater geweest dan mijn zusje en die was nog net niet bewusteloos toen ik haar er uit haalde.' zegt Jax rustig. Ik kijk hem geïrriteerd aan.

'Niet iedereen is hetzelfde Jax en bovendien is het jouw schuld dat hij er zo bij ligt! Je had me beloofd op hem te letten zodat ik kon klifduiken!' zeg ik grommend.

'Ik dacht dat ik je kon vertrouwen en dat ik wat leuks kon doen met Kai zonder me zorgen te maken. Ik hou van hem Jax, als hem wat was gebeurt weet ik niet wat ik had gedaan.' zeg ik huilend en laat mezelf op de vloer zakken. Soms ben ik ook gewoon zo zwak, maar Dylan is mijn alles. Hij is mijn inprent en er mag hem niks gebeuren.

Opeens pakt Kai me op en trekt me in een knuffel. 'Je bent niet zwak, je houd van hem en wil hem beschermen. Je bent sterk Fate, ook al weet je dat zelf niet.' zegt hij rustig geeft me een stevige knuffel. Ik besef nu pas hoeveel ik dit heb gemist. De Millers, het reservaat en alle anderen, maar vooral Kai.

'O, Kai ik weet niet wat ik zonder je zal moeten. Als ik terug naar mijn eigen tijd ga kom ik je af en toe opzoeken. Ik heb het reservaat gemist, ik heb jullie gemist, maar heb jou nog het meeste gemist Kai.' zeg ik huilend en trek hem in stevige knuffel. Ik hoor iemand de trap afrennen en kijk geschrokken op. Dylan rent naar buiten en ik ren achter hem aan. Hij heeft dit gesprek duidelijk verkeerd begrepen.