The Indian Wolf Girl

Mijn verhaal - Dylan

Ik kan niet geloven dat ik nu weer door Kit gevangen ben. Ik kan me de eerste keer nog goed herinneren. Het is inmiddels vier jaar geleden.

Mijn zusje Melonie en ik lagen op een hooizolder. We mochten daar vandaag overnachten van aardige de mensen die er woonde. Allebei zijn we wees en we hadden alleen elkaar nog. Onze moeder is gestorven bij haar geboorte. Onze vader is niet in beeld. Het enige wat ik van hem heb zijn vage herinneringen. We moesten ons zelf zien te redden. Melonie en ik.

Opeens hoorde we een harde knal. Alsof iemand een kanon afvuurt. Melonie, nieuwsgierig als ze is, wilde gaan kijken. Ik verbood haar naar buiten te gaan. Het was veel te gevaarlijk en ik had er geen goed gevoel bij. We konden ons beter verstoppen, maar Melonie is altijd al eigenwijs geweest en rende naar buiten. Snel rende ik achter haar aan, maar het was al te laat. Allebei werden we vast gepakt en naar een groot schip gebracht. We werden voor een man op de grond gegooid en ik keek hem boos aan. Dit mocht hij niet doen, het was verkeerd. Ik begon tegen hem te schreeuwen en we werden geslagen. Daarna werden we naar een eiland gebracht en in een kooi gestopt.

Toen begon ons leven als slaaf. Melonie moest voor de bewakers dansen om ze te vermaken en meestal werd het dan al snel meer dan dansen. Ze was toen nog maar acht en is naar een ander kamp gebracht. Ik had iedere dag gevochten om haar te beschermen, maar toen kon ik het niet meer. Ze was weg en ik heb haar al vier jaar niet meer gezien. Ik dacht inmiddels dat ze dood was. Dat al die dingen haar te veel zouden worden, maar ze heeft het overleefd. Hoe oud zou ze nu zijn? Twaalf, misschien? Niet veel ouder dan Fate in ieder geval. Ik zelf ben ik bijna vijftien, dat weet ik in ieder geval wel. Ik was nog maar tien toen het gebeurde, de bewakers waren volwassen. Het was nooit een eerlijke strijd geweest, toch bleef ik vechten voor mijn zusje. Toen ze weg was stortte mijn wereld in. Ik stopte met vechten en deed alles wat ze zeiden. De bewakers begonnen me te slaan om zich te vermaken. Ik deed niks terug. Ik had toch niks meer om voor te vechten en als ik meewerkte deden ze me het minste pijn. Zo ging het meer dan vier jaar door en Kit had me inmiddels verkocht aan iemand anders. Kit had me meerde keren op dat podium gezet maar vond dat ik niet goed te verkopen was. Mijn nieuwe eigenaar gaf me nauwelijks wat te eten en liet me al het zware werk doen. Als hij me liet werken verdiende hij namelijk aan me. Van Kit hoefde ik bijna nooit te werken. De zweepslagen zouden slecht zijn voor de verkoop, ook kreeg ik toen nog genoeg te eten. Alleen als ik niet luisterde moest ik van hem aan het rad.

Toch was ik blij met mijn nieuwe eigenaar. Kit wist me iedere keer te kwetsen en te vernederen, zoals net toen hij over mijn zusje begon. Mijn nieuwe eigenaar had bijna geen aandacht voor me en kon me dus ook niet kwetsen. Ik heb liever dat mensen niet naar me om kijken, dan dat ze me van binnen pijn doen. Maar toen Fate kwam werd alles anders. Ze was de eerste die echt om me gaf en dat maakte alles wat ik normaal doe een stuk moeilijker. Ik stond zelfs te huilen toen ik op het podium stond. Ze was gewoon zo lief voor me, ik kon het niet geloven. Ze heeft me daar weg gehaald en me vrij gelaten. Ze heeft me beschermd en voor me gezorgd. Ik kon haar niet genoeg bedanken en wilde alles voor haar doen.

Ze wilde dat ik vrij zou zijn en mijn eigen leven zou leiden, maar dat kon ik niet. Ik wilde haar helpen en bovendien ben ik al zo lang slaaf geweest dat ik niet meer wist wat ik moet doen. Ik ben al te lang gebroken geweest om te weten wat ik met die vrijheid moest doen. Om opnieuw te beginnen moest ik alles weer leren, wat ik vroeger niet kon. Eigen keuzes maken en dingen ontdekken bijvoorbeeld. Daarom ben ik haar ook gevolgd toen ze naar de waterval ging. Ze hebben me toen gevonden en daarom zit Fate nu vast. Kit had gelijk. Altijd als ik mijn eigen keuzes wil maken gaat het mis. Ik moet zelf niet denken, maar gewoon luisteren en doen wat de mensen zeggen. Wat ik wil is niet belangrijk. Ik ben niet belangrijk, Fate is dat wel. Ze moet stoppen met zich om mij te bekommeren en vluchten. Ze moet aan zichzelf denken en aan haar kinderen. Die hebben haar nodig net als Alex. Ik ben niet belangrijk. Ik heb toch geen doelen in het leven en wat er met mij gebeurt kan niemand wat schelen.

Bij Fate is dat anders. Ze heeft een familie. Zij is wel iemand, zij is wel wat waard. Dat zie je zo en Kit heeft dat ook door. Hij wil haar tot zijn persoonlijke marionet kneden en dat mag niet gebeuren. Ze moet hier weg voor het te laat is. Als Kit achter haar krachten komt zijn we verloren. Dan hoeft hij haar alleen nog te hersenspoelen en doet ze alles wat hij zegt. Fate is dan niet alleen verloren, maar de rest van de wereld ook. Dan kan Kit alles doen wat hij wil en is niemand meer veilig. Ze moet hier weg en mij achterlaten.

Mijn zusje zal ik toch nooit meer zien en als haar zie weet ik niet eens of ik haar nog wel zal herkennen. Bovendien betwijfel ik of ze me nog zou willen zien. Ze heeft me vier jaar niet gezien en denkt vast dat ik haar in de steek heb gelaten. Dat ik haar nooit heb willen helpen in die vier jaar en ik haar zomaar mee heb laten mee nemen. Dat zou ik nooit doen, maar waarschijnlijk hebben ze haar dat wel verteld en uiteindelijk ga je het vanzelf geloven.

De dag dat ze haar meenamen heb ik gevochten tot ze me bewusteloos sloegen en daarna heb ik dat nog een week volgehouden. Toen besefte ik pas dat ze niet meer terug zou komen en heb ik het opgegeven. Weken hebben ik liggen huilen. Ik was gebroken. Mijn zusje was alles wat ik had en ze hadden haar van me afgenomen. Toen was ik ingestort en deed gewillig wat ze zeiden. Ik had de kracht niet meer om te vechten en aanvaarde wat er met me gebeurde. Ik leerde niet meer zelf na te denken, maar gewoon te luisteren.