The Indian Wolf Girl

Ruzie met Gideon - Fate

De volgende dag sluip ik bij Dylan weg. Ik hou van hem, maar dat mag Kit niet weten. Hij zou Dylan pijn doen als hij weet dat ik meer om hem geef dan gewoon vrienden. Dat is gevaarlijk voor ons allebei, Kit zou er misbruik van maken en Dylan in gevaar brengen. Ik weet nog goed wat er toen met mij moeder gebeurde. Ze had bijna een heel eiland verwoest. Als oom Hunter papa niet had gered waren we allemaal verloren geweest. Dan had mama niet meer rustig kunnen worden en was alles verkeerd afgelopen.

Nee, Kit mag dit niet weten. Daarvoor hou ik te veel van Dylan, hij mag niks overkomen. Ik moet hem hoe dan ook beschermen, zelfs al zou dat betekenen dat ik niet bij hem kan zijn. Zodra het kan gaan we hier weg, maar tot die tijd moet onze liefde verborgen blijven. Ik zal hem elke nacht opzoeken in zijn cel, maar zolang er iemand wakker is kan ik niet naar hem toe. Ik ben pas net in mijn kamer als ik Kit over het dek hoor lopen. Zo te horen loopt hij naar beneden. Hij is waarschijnlijk naar de voorraad kijken of zo. Als Kit loopt stampt hij hard met zijn voeten en aan deze manier van lopen hoor ik dat hij het is. De andere stampen ook wel, maar Kit is het ergste. Het lijkt wel of er woede en haat zit in elke stap. Ik snap dat niet, de wereld is zo mooi. Tuurlijk er zijn slechte mensen op de wereld, maar daar is hij zelf een van. Hij heeft mijn vader, mijn tante, Dylan en zijn zusje pijn gedaan.

'Fate, ben je daar? Die jongen is geloof ik gek geworden. Hij dacht dat je net bij hem was.' roept Kit ineens. Ik vloek zachtjes. Ik was weer te diep in gedachten en hoorde hem niet aan komen.

'Ik ben gewoon hier, misschien moet je hem even het dek op laten zodat hij wat frisse lucht krijgt.' Ik hoor Kit opgelucht zuchten.

'Je bent dus niet boos meer.'

'Ik praat weer tegen je, zullen we het daar op houden?' zeg ik geïrriteerd. Kit zucht.

'Oké, je bent dus nog wel boos. Kom je wel even naar buiten, dan zoeken we uit waar dat meisje precies is.' zegt hij teleurgesteld.

Nu voel ik mezelf boos worden en loop woedend naar de deur. Met een ruk trek ik hem open. 'Je weet niet waar ze is?! Hoe weet je dan of ze überhaupt nog leeft?!' schreeuw ik tegen hem.

'Ik heb haar een tijdje geleden nog gezien, maar ze is nogal vaak verplaatst. Ik weet dus niet precies waar ze is. De mensen bij wie ze nu is willen niet dat ze haar broer ziet. Je vriend is namelijk flink gestoord als ze in de buurt is.' zegt Kit geschrokken. Ik voel dat ik op het punt van uitbarsten sta en smijt de deur dicht.

'Fate?!' vraagt Kit geschrokken.

'Kunnen jullie nou echt niet begrijpen dat hij zijn zusje wil beschermen?! Ik weet niet wat jullie met haar gedaan hebben, maar ik ken Dylan goed genoeg om te weten dat hij niks zou doen zonder reden! Hoe komen jullie er überhaupt bij om hem z'n zusje af te pakken?! Dat is toch gewoon ziek?! Ze was het enige wat hij had en dat heb je van hem afgepakt! Ze is zijn zusje, niet een of andere knuffel!' roep ik boos.

Kit zucht. 'Fate, hij was onhandelbaar. We hebben het lang genoeg geprobeerd, maar het ging gewoon niet langer. Ik snap best dat je dat niet kan begrijpen, maar we moesten iets doen. Dit leek ons de beste oplossing, anders had het iemands leven gekost. Het zijne of dat van een van de bewakers. Dat moesten we hoe dan ook voorkomen. Daarom hebben we zijn zusje bij hem weg gehaald. Nogmaals ik snap dat je boos bent of het niet begrijpt. Je ziet die jongen als je vriend, maar probeer het eens van onze kant te bekijken. Ik snap dat je me even niet wil zien, dus kom maar naar me toe als rustig bent. Dan kunnen we over zijn zusje praten oké?' vraagt Kit.

'Oké.' zeg ik nijdig en hoor Kit weglopen. Waar naar toe kan me even niks schelen, ik moet nu proberen rustig te worden, dan kunnen we Dylans zusje tenminste gaan zoeken.