The Indian Wolf Girl

De vloek - Yuka

Het duurt een lange tijd voordat ook ik mijn ogen dicht laat vallen. Ik ben zo... Van slag. Het is raar, maar nu ik mijn moeder een paar keer heb gezien weet ik dat ze anders is. Ik herinner haar als een zoete prinses, als een meisje dat misschien nog wel te jong leek om haar eerste kind te krijgen, maar diep van binnen goed wist wat ze deed. Was ze dan echt zo veranderd?

De volgende ochtend doe ik mijn ogen peinzend open. Ik heb misschien twee uur geslapen en ben dus nog doodop. Mijn voorgevoel wordt er helaas niet minder door. Het is alsof mijn moeder een signaal geeft dat ze hoe dan ook terug komt voor haar kinderen, hoe dan ook. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en druk bij Luna en Fate een kusje in de nek. Ik moest me even gaan wassen, dat zou me vast goed doen. Ik loop onze tent uit naar het riviertje en trek langzaam mijn kleren uit, tot ik twee handen om mijn nek voel glijden. Luna staat glimlachend achter me en duwt me in het water. Ik glimlach flauwtjes terug terwijl zij erbij komt zitten.

'Wat is er Yuka?' vraagt ze bezorgd. Ik kijk bedroeft naar beneden, niet wettend of ik het haar moet zeggen. Dan tikt ze onder mijn kin waardoor ik gedwongen ben haar aan te kijken. Ze deinst geschokt achteruit.

'Je, je moeder, ze komt terug!' schreeuwt ze in paniek.

'We moeten terug naar mijn moeder! Fate is niet veilig!' Ze trekt me het water uit en we trekken haastig onze kleren aan. Ik begin me nu ook zorgen te maken en sleur haar harder mee de bossen door.

Als we bij het dorp aankomen zien we al wat rumoer aan de rand van het dorp. 'Oh nee!' schreeuwt Luna in paniek. Ze rent met volle vaart de tent van haar moeder in en ziet dat Fate nog in haar armen ligt. Opgelucht halen we adem. Luna pakt Fate liefdevol over als ik de tent uit ren. Als wolf zie ik een groot deel van het volk grommend naar mijn moeder kijken. Haar hele volk staat achter haar, al lijkt dat volk nu twee keer zo groot, zoveel mensen stonden er. Ik meng me tussen de wolven en ren er tussen door naar voren toe. Mijn moeder kijkt dreigend in mijn richting.

'Waar is die heks?!' schreeuwt ze.

'Ze hersenspoelt jullie allemaal! Allemaal zeg ik je!’ roept ze uit. Ik verander terug en kijk in mijn moeders ogen. Een draaiende gloed vult haar ooit spierblauwe ogen. Ik kijk nu naar haar volk en zie hetzelfde. Ook de mensen die ze er had bij geroepen leken niet helder meer na te denken.

Ik kijk een lange tijd in hun ogen als ik mezelf ook lichter in het hoofd begin te voelen. Ik schud mijn hoofd een paar keer heen en weer maar dat lijkt niet te helpen. Mijn moeder blijft mompelen en ik blijf haar aankijken zonder dat ik daar iets tegen kan doen. Ik voel hoe ik alle controle over mijn lichaam kwijtraak en hoe ik in een wolf verander, ik ben verloren, in de greep van een vloek... Wie gaat ons redden...