The Indian Wolf Girl

Thuis - Fate

Vandaag is het zo ver, vandaag komen we eindelijk thuis. Kai kan mijn wereld zien en daarna naar huis. Dylan en ik kunnen een toekomst beginnen. We hoeven hier niet meer bang te zijn dat ons iets gebeurt. Je zou denken dat ik blij zou zijn, maar eerlijk gezegd ben ik dat niet. Ik moet Alex vertellen dat ik met Dylan verder wil, ik moet het de kinderen vertellen. Ik zal moeten kijken hoe het met mij en Alex verder moet, hoe we de kinderen kunnen delen zonder elkaar al te veel pijn te doen en dan zit ik nog met Kit. Wat zal het dorp zeggen van Dylan en mij, en vooral van Melonie? Dylans zusje heeft meerderen malen bewezen dat ze niet vrij rond kan lopen of in de buurt van scherpe voorwerpen kan zijn. Mijn opa wil geen gevaar in zijn dorp, maar ze is wel Dylans zusje. Ze heeft hulp nodig, alleen de vraag is kunnen wij die geven?

Opeens staat Dylan voor me en kijkt me stralend aan. 'Vandaag ben je eindelijk weer thuis. Ben je niet blij?' vraagt hij lachend. Ik glimlach.

'Het is ook jouw thuis Dylan, je hoort bij ons. Je bent mijn vriendje en mijn inprent. Het dorp zal altijd je thuis zijn en mijn vrienden zullen ook altijd de jouwe zijn, ze zijn aan je gehecht geraakt in onze tijd en in de toekomst. Vooral de Millers, Jax en Kai zijn dol op je, maar die hebben je dan ook het meest gezien. En over het thuis komen, eerlijk gezegd het voelt dubbel. Ik zou Alex moeten vertellen dat het tussen ons niet gaat werken. Ik moet het mijn kinderen vertellen, maar vooral het dorp dat ik voor jou kies en daarbij zal ik Alex pijn moeten doen.' vertel ik met een halve glimlach. De twinkeling in Dylans ogen verdwijnt en hij kijkt me verdrietig aan. Voorzichtig trek ik de jongen op schoot en hou hem liefdevol vast.

'Dat heb ik er voor over, mijn hart ligt bij jou. Je maakt me compleet Dylan. Ik wil niet zonder je.' zeg ik en druk een kusje in zijn nek.

'Zou je familie Melonie pijn doen als ze weten wat ze heeft gedaan?' vraagt hij aarzelend. Ik schud mijn hoofd.

'Dat sta ik niet toe, niemand zal je zusje pijn doen.' zeg ik rustig en sta op.

Ik loop het dek op en zie Kai naar de golven kijken. 'Hoe is jouw thuis?' vraagt hij zonder op te kijken.

'In een woord magisch Kai, voor ik je terug stuur zal ik het je laten zien. Dat zal dan wel niet vandaag zijn, maar we hebben de tijd. Voor Jackson en de rest zal het zijn alsof je nooit weg bent geweest. Ik stuur jullie naar zijn huis op hetzelfde moment dat Jax aankomt.' zeg ik rustig. Kai glimlacht.

'Ik zou hier eeuwig kunnen blijven zonder dat iemand het merkt.' zegt hij met een glimlach. Ik schud mijn hoofd en ga naast hem staan.

'Dat is niet waar Kai, iedere dag dat je hier leeft word je gewoon ouder. Voor een paar dagen maakt dat niet uit, maar als je hier jaren zou blijven zal er wel wat veranderen als je terug bent.' vertel ik rustig. Kai glimlacht en schud zijn hoofd.

'Eden kan me toch jong houden?' vraagt hij rustig. Ik zucht.

'Eden gaat niet met zijn krachten spelen Kai, je moet in je eigen tijd leven. We zullen elkaar kunnen bezoeken, maar je kan hier niet blijven. Net zo goed als wij niet in de toekomst kunnen blijven. We horen in deze tijd.' zeg ik rustig.

Hij schud zijn hoofd. 'Ik wou je in mijn tijd geboren was, dan had je bij ons kunnen blijven.'

'Ja, maar dan had ik Dylan nooit ontmoet. Alex is wel leuk en zo, maar wat ik voor Dylan voel is niet te vervangen.' zeg ik glimlachend. Ik krijg het al warm als ik aan die jongen denk.

'Over Alex gesproken, hoe ga je dat oplossen? Ik bedoel je zou het hem toch moeten vertellen over Dylan en jou. Hij is de vader van je kinderen, hoe wil je dat doen?' vraagt hij nieuwsgierig.