The Indian Wolf Girl

Het - soort van - gevecht - Yuka

Mijn moeder kijkt niet bemoedigend naar mijn volk. Als ik zie dat ze een teken geeft om aan te vallen laat ik Luna los en zet ik me schrap. Ik vind het nog altijd vreselijk om mijn moeder of iemand van mijn volk pijn te doen, het was toch de plek waar ik was opgegroeid. Tientallen mensen komen op de weerwolven afrennen en voor ik me bedenk verander ik ook in een weerwolf. Ik grom hard en geef Luna een teken dat we 'moeten' aanvallen. Een man met een speer komt op me afgerend en ik vloer hem zonder al teveel geweld. Ik zie hoe mijn moeder haar magie tegen die van Luna gebruikt en het volk hard tegen de speren vecht die soms met volle vaart in hun lichaam terecht komen.

Er zijn nog net geen doden gevallen of... 'Stop! Stop deze onzin! Ik wil niet met Yuka trouwen! Philipe is mijn geliefde!' buldert Sara die met Philipe hand in hand op de grote steen staat, die me herinnert aan de 'bijna' dood. Ik verander terug in een mens en kijk Sara alleen maar aan. Ze fluistert iets in gebarentaal en ik weet meteen wat het betekent.

'We stoppen met vechten!' schreeuw ik. En met die woorden stopt alles. Iedereen heeft nu oog voor Sara die bewust Philipe op de mond zoent.

'Stop deze waanzin!' schreeuwt mijn moeder verward en overstuur.

'Val aan! Val aan!' Het volk blijft stilstaan en staart liefdevol naar Philipe en Sara.

'Dit verandert de zaak.' hoor ik mensen zeggen.

'Ja ik bedoel, nu hebben we alsnog een koning.' glimlacht een meisje. Het volk laat de speren vallen en mijn moeder slaat woest om zich heen.

'Dit kan niet! Dit kan niet!'

'Wat kan niet moeder? Dat ware liefde het spel van de oorlog verbreekt?'

Ze kijkt me overdonderd maar wat meer begrijpend aan, maar zegt geen woord. 'We gaan terug!' Buldert ze naar het volk. En langzaam lopen ze richting hun dorp. Ik kijk mijn moeder alleen maar verward na. Had ze de boodschap nou begrepen? Of was dit nog niet over? Sara komt op me afrennen en pakt me nog voor Luna ook maar de kans krijgt liefdevol vast.

'Bedankt, Sara.' fluister ik in haar oor. Ze grinnikt.

'En toch zal jij altijd mijn ware liefde zijn.' fluistert ze terug. Die woorden laten me kort tintelen, alsof het gevoel dat ik vroeger voor haar had even terugkomt…