The Indian Wolf Girl

Verloren - Yuka

Langzaam kom ik weer bij bewustzijn. Ik kan nog geen spier bewegen of ik voel al weer pijnscheuten. Wazig zie ik striemen en mes afdrukken in mijn huid. 'Kit.' stamel ik boos om me heen kijkend.
'Yuka!' Hoor ik plots, ik realiseer me dat het Luna is. Ze pakt mijn hand vast en kijkt naar de touwwond die er in zit.
'Ow Yuka, het spijt me.' stamelt ze. Ik zie haar nog altijd in wazig beeld voor me, nog maar half beseffend wat er aan de hand is. Ik trek haar liefdevol tegen me aan.
'Luna.' zeg ik. Ik druk voorzichtig een kus op haar voorhoofd.
'Ik beloof dat we hier wegkomen.' stamelt ze. Ik wrijf met mijn hand door haar haren en zeg niets.

Plots wordt de deur van de cel open gegooid. Haastig kijk ik op. 'Blijf uit onze buurt!' gromt Luna woest, nog voor ze ziet wie er binnenkomen. Kit stampt naar binnen en trekt me aan mijn been mee. Een van de mannen wil Luna bij haar arm pakken, maar Luna smijt de man met een harde klap op de grond.
'Wie heeft de boeien losgemaakt?!' schreeuwt hij woest. Ik gebruik de tijd dat hij afgeleid is om los te komen en ren naar Luna toe. Vastberaden ga ik voor haar staan.

'Jullie blijven bij haar uit de buurt of ik doe jullie wat!' grom ik woest. De mannen deizen wat achteruit, maar Kit doet juist een uitdagende stap naar voren.
'Wat wou je doen dan? Je zit opgesloten, opgesloten in deze mooie kooi. Hij doet nog een paar stappen dreigend naar voren waarop Luna begint te grommen. Kit kijkt er spottend naar.
'Wat willen jullie tegen mij beginnen, wij zijn met zoveel meer, bovendien is dat arme scharminkel nergens toe in staat, dus je staat er alleen voor Luna.'
'Wat wil je van me?!' schreeuwt ze nu. Kit grinnikt kort.
'Dat weet je heel goed Luna, je moet me eens wat vertellen over die krachten die je bezit, dat lijkt me wel wat.' Geschrokken staart ze Kit aan, maar herstelt zich dan.
'Je bekijkt het maar!' Schreeuwt ze. Dan komen er overal mannen om ons heen staan. Ze snellen onze kant op en drukken ons de hoek van de cel in. Kit komt glimlachend aanlopen.
'Ik bekijk het zeker, en op een goede manier.' Ik begreep niet wat hij daarmee bedoelde maar voor ik het wist had hij een mes tegen mijn keel gedrukt.

Een andere man houd mijn armen stevig op mijn rug. 'En jou kleine vriendje hier helpt me erbij.' zegt hij. Hij drukt het mes dichter tegen mijn keel aan waarop Luna begint te gillen.
'Laat hem gaan!' schreeuwt ze. Kit kijkt haar met indringende ogen aan. Ik probeer me los te wringen, maar als ik zie dat Luna zich nu overgeeft stop ik met "vechten". Is het dan echt verloren?