The Indian Wolf Girl

Mijn Luna - Yuka

Het was voorbij, het gevangenenkamp, het slaan, de dood... Luna had ons gered, en nu, nu is ze mijn geliefde, en dat zal nooit voorbijgaan...

Luna trekt me lachend mee het bos in en rent tussen de bomen door. 'Waar gaan we naartoe?' vraag ik opgewekt. Luna kijkt me alleen maar uitdagender aan en trekt me sneller mee. We komen bij een plek waar het wat donkerder is als in de rest van het bos. De bomen zijn wat kaler en de bladeren zijn vele malen donkerder dan enkele meters verderop. Het geeft me een rillerig gevoel.
'Is het hier al?' Vraag ik hijgend. Maar ze pakt mijn hand weer vast en trekt me door het donkere stuk van het bos heen. Als ze opnieuw stilstaat kijk ik vol bewondering om me heen.

Overal zijn grote bomen met ieder een andere kleur. Sommige lijken licht te geven of geven misschien zelfs wel licht. Ze pakt voorzichtig een blad van een boom en legt het zorgzaam tegen haar wang. 'Dit is het, hier wou ik je mee naartoe nemen.' zegt ze. Ze pakt mijn hand vast en samen lopen we over een soort pad tussen de bomen door. Ik kijk nog altijd met grote ogen om me heen.
'Wat is deze plek?' vraag ik haar.
'Dit is het hart van het bos.' zegt ze. Met haar andere hand raakt ze de lichtgevende bladeren van de bomen aan.
'Het is, het is de plek waar je met je geliefde naartoe gaat.' Ik kijk haar een beetje geschrokken aan.
'En jij bent mijn geliefde.' zegt ze, terwijl ze langzaam in het gras gaat zitten. Ze trekt mij ook naar beneden en drukt dan haar lippen op de mijne. Ik sla mijn handen om haar middel en geef me gretig over aan de kus. Zij slaat haar armen om mijn nek en kruipt dichter tegen me aan.

Er gebeurt iets wonderlijks op dat moment, duizenden blaadjes worden met de wind meegevoerd en gaan in cirkels om ons heen draaien. Het lijkt wel alsof deze plek onze liefde bezegeld. We kijken nu allebei omhoog in de cirkel en zien hoe de bladeren langzaam steeds verder omhoog gaan. De tijd lijkt te stoppen en het enige wat we horen is het geruis van de wind en het heftig kloppen van ons hart.

Luna staat weer op en trekt me mee naar een boom. 'Het oerwoud voelt ons, Yuka, iedere beweging iedere gedachten.' Ze legt haar hand op de mijne en samen raken we een boom aan. De boom kleurt langzaam roze. Ik kijk vol bewondering naar de boom en staar dan in Luna's ogen.

Dit mag nooit voorbij gaan... Mijn Luna...