The Indian Wolf Girl

Bezoek - Luna

Ik loop met Fate in mijn armen naar Yuka en Sara. 'Wil je onze dochter vast houden?' Ze knikt en pakt Fate van me over.

'Ah wat een schatje! Ze lijkt op jou Yuka.' zegt ze met twinkels in haar ogen. Fate begint te lachen en er verschijn een prachtige regenboog in de lucht. Ik glimlach en pak Yuka's hand vast.

'Yuka moet je eens zien wat onze dochter doet.' zeg ik en wijs naar boven. Yuka lacht en ik kijk naar Sara.

'Ze vind je aardig. Je hebt een goed hart.' Yuka slaat zijn arm op haar schouder.

'Daar heeft Fate gelijk in. Sara is super.' Ik glimlach.

'Dat weet ik Yuka. Sara je bent hier altijd welkom, net als de rest van je volk.' Sara knikt en geeft me mijn dochter terug.

'Ik denk dat we wel eens langs zullen komen.' Na die woorden verdwijnen zij en haar volk weer.

Een paar jaar later...

Eindelijk is het zo ver, Fate is weer jarig, ze word acht. Olivia en Hunter zijn inmiddels ook al getrouwd en hebben nu een zoontje. Hij heet Sem en is nu zes. Fate en Sem kunnen het gelukkig goed met elkaar vinden en ze zijn zelfs beste vrienden. Gelukkig maar, als ze steeds ruzie hadden zou dat ook niet goed zijn. Met Fate's magie gaat het goed. Een keer per week heeft ze les van mij en ze leert het steeds beter beheersen. Fate wilde vandaag naar het bos en vanavond gaan we het vieren bij het kampvuur.

Fate komt nu mijn kant op rennen. 'Mama! Mama!' roept ze opgewonden.

'Wat is er lieverd?'

'Er komt een schip aan!' roept ze vrolijk. Ik verander in een wolf en samen rennen we naar het strand. Ik herken het schip.

'Kit en Fred.' Yuka, Hunter, Olivia en de rest komen nu ook aan rennen en als ze het schip zien schrikken ze. Yuka pakt Fate meteen vast. Olivia Sem en Hunter Olivia. Yuka wil mij ook vast pakken, maar ik ren naar het schip dat net is aan gemeerd. Fred en Kit komen met een glimlach van het schip. Ik kijk naar de rest die zo ver mogelijk naar achteren staan. Ik schud mijn hoofd. Ik heb er als enige wel vertrouwen in. Ik open mijn armen en geef Fred een knuffel. Daarna laat ik hem weer los en geef Kit een korte knuffel. 'Wat leuk dat jullie er zijn.'

'Fate! Kom terug!' hoor ik Yuka roepen. Ze rent naar ons toe en ik til haar op.

'Wie is dat Luna?' vraagt Fred nieuwsgierig.

'Dit is Fate. Mijn dochter.' Fred glimlacht en buigt naar haar toe. 'Jij bent een grote meid. Hoe oud ben je?'

'Ik wordt vandaag acht.' Vertelt ze trots.

'Wacht even, dat verdient een cadeautje.' zegt Kit en rent het schip op. Hij komt terug met een ketting en een jongetje van acht.

'Kit waar komt dat jochie vandaan?' vraagt Fred verbaast.

'Geen idee hij zat in de voorraadkast.' Het jongetje begint te huilen.

Ik zet Fate neer en pak hem op. 'Rustig, maar. Waarom huil je?'

'Ik heb jullie eten op gegeten en dat spijt me, maar ik had zo'n honger. Doe me geen pijn!' Ik wieg hem heen en weer.

'Rustig maar, we doen je geen pijn en het is niet erg. Maar waar zijn je ouders?' vraag ik bezorgd.

'Die zijn dood!' snikt hij. Ik schrik.

'Kom maar met ons mee. Je mag wel bij ons blijven, wees maar niet bang.' Hij knikt, maar blijft snikken.

'Dank u.' Het komt er uit als een zachte piep en is maar net verstaanbaar.

'Kit, Fred komen jullie ook mee? Jullie zijn bij deze onze gast.'

'Vind je vader dat wel goed? Hij mag me niet zo.'

'Ik wel en het is mijn verjaardag. Bedankt voor de ketting Kit.' zegt Fate vrolijk. Kit glimlacht.

'Graag gedaan.'

Ik loop met het jongetje in armen en Fate naast me naar de rest. Fred en Kit blijven aarzelend staan. Hunter gromt. 'Ik wist wel, hij is niet te vertrouwen. Heeft hij weer mensen gevangen.' Fate word boos.

'Nietes! Die mannen zijn aardig en als mama ze vertrouwd doe ik dat ook! En of je het leuk vind of niet ik heb ze uitgenodigd voor mijn verjaardag!'

'Fate ze..' probeert Yuka.

'Nee Yuka, Fate heeft gelijk. Kit en Fred deden niks. Dit jochie is aan boord gegaan op zoek naar eten. Fred en Kit wisten nog niet eens dat hij er was. Zijn ouders zijn dood en hij kan nog niet voor zichzelf zorgen. Dus hij moest wel stelen.' leg ik uit.

'Juist, dus die mannen hebben niks gedaan en ze kunnen gewoon op mijn verjaardag komen.' zegt Fate eigenwijs. Mijn vader kijkt even moeilijk.

'Oké dan Fate, als jij dat echt wil.' Hij weet natuurlijk dat als Fate echt boos is ze het hele dorp kan verwoesten. Niet dat ik haar dan niet aan kan, maar hij wil het risico niet lopen. Ik roep Kit en Fred en ze komen onzeker naar ons toe.