The Indian Wolf Girl

Een oplossing - Fate

Mijn ogen worden groot en ik draai me om. Ik ren naar het dorp en vlieg op Eden af. Ik sleur hem het bos in en Eden kijkt me stom verbaast aan. 'Fate wat heb je?' vraagt hij verward maar ik zeg niks.

'Geen vragen stellen en kom met me mee. Je moet me ergens mee helpen.' zeg ik dan en trek hem mee door een portaal. We komen er aan de andere kant weer uit. Juist op het moment dat Kits vader Eva wil vermoorden. Ik zet de tijd stil en ruil haar om voor een levenloze kopie. Daarna trek ik haar het bos mee in en laat de tijd weer lopen zodra we uit het zich zijn.

'Dit meisje is eigenlijk vandaag gestorven, ik wil dat je haar zo oud maakt als ze in onze tijd zou zijn.' zeg ik tegen Eden.

'Maar Fate...' begint hij.

'Eden geen vragen of tegenspraak, doe het, het is belangrijk.' zeg ik vastberaden. Eden zucht en knikt. Het meisje word ouder tot ze de leeftijd heeft die ze nu zou hebben als ze zou blijven leven.

'Dank je, ga nu maar huis ik leg het later wel uit.' zeg ik en open een portaal. Eden loopt weg en ik ga zitten met de vrouw naast me. Ze heeft ongeveer dezelfde leeftijd als mijn moeder, maar waarschijnlijk is ze net iets jonger. Ze kijkt me verward aan.

'Luister ik moet je iets laten zien.' zeg ik en laat via een kijkgat zien wat er allemaal met Kit gebeurd is, tenminste wat ik weet.

'Ik heb je hulp nodig, ik hou Kit verborgen. Mijn mensen willen hem doden voor zijn daden, maar ik wil gewoon dat hij weer de oude wordt en dat hij weer gelukkig wordt. Toen hij jou verloor, verloor hij alles wat hem lief was. Je moet met hem praten, hij mist je nog elke dag, maar hij probeert het te verbergen, daarom ben ik je komen halen.' vertel ik. Ze krijgt tranen in haar ogen.

'Breng me naar hem toe, ik was vandaag eigenlijk gestorven, maar ik heb niets anders gewild dan bij hem zijn en zorgen dat hij gelukkig was.' zegt ze huilend. Ik heb medelijden met haar. Ze is nu dan wel volwassen, maar van al die jaren heeft ze niks mee gekregen, ze weet nu alleen dat hij heeft moeten leiden.

Ik knik en pak haar hand. 'Kom mee.' zeg ik zacht en stap door het portaal. We komen voor de grot uit en ik stap naar binnen, op de voet gevolgd door Eva. Als we binnen komen vliegt Kit overeind.

'Eva?' vraagt hij vol ongeloof. Ik glimlach.

'Ik zei toch onderschat de kracht van de liefde niet, of die van mij. Als ik het eerder wist had ik je kunnen helpen, maar pas toen je zong was je geest helder.' zeg ik zacht en doe de celdeur open.

'Eva het spijt me, ik heb zoveel domme en slechten dingen gedaan. Als je het wist zou je me vast haten.' zegt Kit bedroeft.

'Ik zou je nooit kunnen haten, ik hou nog steeds van je, wat je ook doet en wat er ook gebeurt. Ik weet al wat er allemaal gebeurt is en ik ben niet boos, maar je moet het wel goed maken. Je moet de mensen die je tot slaaf hebt gemaakt bevrijden en daarna gaan we jouw droom eindelijk waar maken. Wat gebeurt is, is gebeurt, je kan het niet veranderen, maar wel goed maken.' zegt ze en legt haar hand op Kits arm.

Hij glimlacht voor het eest sinds tijden oprecht. 'Je bent geweldig Eva.' Zijn gezicht betrekt na die woorden.

'Maar ik kan ze nooit allemaal helpen, het zijn er te veel, zelfs niet als ik de rest van mijn leven bezig blijf is het niet genoeg. Aaah! Ik ben zo stom geweest.'

'Dat kan je wel, met hulp van mij en mijn moeder lukt het, dan ben je nog geen week bezig, we moeten alleen wel kijken wie we bevrijden, sommige zijn zo ver heen dat ze dood zijn van binnen. Als we die bevrijden maken we het alleen maar erger. Die willen wraak en maken anderen tot slaaf.' zeg ik meteen.

'Je moeder zal me nooit willen helpen.'

'Maak je daar maar geen zorgen over, dat regelen ik en mijn maatje wel.' Ik loop naar buiten.

Kai kom naar ons geheime plekje. zeg ik via gedachten en wacht op mijn beste vriend. Nog heel even en er zijn twee problemen opgelost. De anderen mensen zijn dan bevrijd en Kit is niet langer kil en gevaarlijk.