The Indian Wolf Girl

Ondekt - Fate

Een paar weken later ren ik met Kai door de bossen en kan ik Alex nog steeds niet vergeten. De rest heeft gelukkig niks door, maar ik voel me anders. Ik ben blij dat mama niet in mijn hoofd kan kijken, want anders was ik er geweest. Dan wist ze van mijn ontmoeting met Alex en dat wil ik echt niet. Waar denk je aan Fate? vraagt Kai via gedachten.

O, nergens aan. Ik ben er gewoon niet helemaal bij. antwoord ik snel. Kai knikt met zijn kop en we rennen verder.

Dan ruik ik opeens een bekende geur. Alex! 'Kai ga de rest zoeken, ik heb een raar voorgevoel.' zeg ik. Kai knikt en rent terug naar de verzamelplek, terwijl ik op Alex's geur af ren. Ik zucht opgelucht als ik hem aan de andere kant van de rivier zie staan. Snel spring ik er overeen en verander terug in mijn mensenvorm.

'Je bent terug!' roep ik blij en vlieg hem om zijn nek. Hij verstijft eerst, maar slaat zijn armen dan om me heen.

'Heb je me gemist?' vraagt hij lachend.

'Om eerlijk te zijn wel. Ik vind je aardig en ik vind het maar niks als mijn vrienden zo ver weg wonen.' Alex glimlach.

'Je had me toch op kunnen zoeken?'

'Dat hadden mijn ouders het gemerkt en anders de Vampierheersers wel. Maar wat doe je hier eigenlijk? Heb je weer een missie?' Alex schud lachend zijn hoofd.

'Nee ik miste jou gewoon en ik wist dat je me wel zou vinden als ik hier zou blijven staan. Ik heb trouwens je advies opgevolgd en ben aan deze kant van de rivier gebleven.' geeft hij eerlijk toe.

'Dat is mooi, maar zullen we naar het open veld gaan voor iemand ons ziet?'

Hij knikt en rent weg. Ik verander in een wolf en ren achter hem aan. Al snel zijn we bij het veld en ik verander terug in een mens. Als ik naar Alex toe wil lopen val ik over een steen en val tegen Alex aan. Samen belanden we op de grond waardoor we elkaar diep in de ogen aan kijken. Zijn rode ogen boren zich diep in de mijne. 'Wow, je hebt echt mooie bruine ogen.' zegt hij verbaast.

Ik glimlach. 'Dank je, jouw ogen zijn ook mooi.' zeg ik zachtjes. Alex draait ons om en buigt langzaam naar me toe. Vlak voor onze lippen elkaar raken worden we gestoord.

'Fate wat doe je hier?' Snel maak ik Alex onzichtbaar en schiet overeind. Voor me staan Sofie, Allison en Casey.

'Uhm, gewoon naar de lucht kijken.'

'Maar waarom doe je dat hier?' vraagt Allison verbaast.

'Gewoon ik vind de bloemen mooi.' zeg ik ongemakkelijk.

'Maar wat doen jullie hier?' vraag ik snel.

'Wij komen hier zo vaak. Vroeger waren Allison en ik hier bijna elke dag.' zegt Casey argwanend. Sofie kijkt me vragend aan. Ze heeft duidelijk door dat er iets aan de hand is.

‘Waarom ben je alleen?' vraagt Allison verbaast. Ik zucht.

'Ik heb soms ook behoefte aan wat privacy. Daarom kwam ik hier. Ik dacht dat ik hier alleen kon zijn.' Sofie snapt de hint en kijkt haar ouders aan.

'Mam? Pap? Zullen we ergens anders heen gaan? Fate wil alleen zijn en zij was hier tenslotte eerst.' zegt Sofie rustig. Allison knikt en daarna rennen ze weg.

Ik zucht en maak Alex weer zichtbaar. Hij kijkt me geschrokken aan en ik schenk hem een halve glimlach. 'Geen zorgen niemand heeft ons gezien. Tenminste jou in ieder geval niet.' Alex kijkt me half glimlachend aan.

'Je bent een bijzonder meisje Fate.' Ik glimlach.

'En jij een bijzondere jongen.' Ik ga tegen hem aan liggen.