The Indian Wolf Girl

Geen gevaar meer (hopelijk) - Luna

Ik loop de gevangenentent in om Yuka en Olivia mee te nemen. We gaan hier weg voor mijn vader ze dood. Maar Yuka en Olivia zijn er al niet meer. Onmiddellijk ren ik naar de offerplaats, daar moeten ze zijn. Mijn vader heft de bijl op.
'Nee! Vader!' roep ik en ga bovenop Yuka liggen. Verbaast stopt mijn vader de bijl.
'Ik hou van deze jongen vader! Alsjeblieft! Laat hem leven!' roep ik huilend. Vader kijkt me niet begrijpend aan.
'Hoe kun je houden van iemand die je pijn doet!' schreeuwt hij woest.
'Hij doet me geen pijn! Niet ieder mens is hetzelfde papa!' Mijn vader duwt me aan de kant en heft de bijl weer omhoog.
'Luna, het zijn mensen...'
'En wat is daar mis mee?! Jij beschermde mij vroeger altijd, je vond me bijzonder en liet niets of niemand me pijn doen! Nou deze jongen is voor mij bijzonder, en ik laat niemand hem pijn doen!' Mijn moeder komt naast me zitten en kijkt me begrijpend aan. Mijn vader laat de bijl verstijft vallen en kijkt me aan.
'Snap je het dan niet vader, hij is mijn inprent.' Hunter die bij Olivia staat laat geschrokken zijn bijl vallen.
'H-hij is je inprent?' Ik knik.
'Als jullie eindelijk naar me willen luisteren zal ik vertellen wat er is gebeurd. Of beter nog ik laat het jullie zien.'

In het vuur verschijnen beelden van wat er allemaal is gebeurt. Terwijl iedereen ernaar kijkt maak ik Yuka los. Zodra hij los is sluit ik hem in mijn armen. Niemand mag hem meer van me af pakken. NIEMAND! Wat mijn vader ook wil of vind. Yuka is mijn inprent en hoort bij mij. Als de beelden stoppen, sta ik op.
'Het is waar, sommige mensen zijn slecht, maar echt niet allemaal. Kijk naar Yuka en Olivia, je maakt mij niet wijs dat ze slecht zijn en het kan me niks schelen wat jullie er van vinden, maar ik hou van hem. Ik zal hem met mijn leven beschermen, dus als jullie ze willen doden zullen mij eerst moeten doden.' Ik kijk mijn volk strak aan, wachtend op hun reactie. Mijn broer kijk me verslagen aan.
'Ik-ik dacht dat het tuig was, maar dat is duidelijk niet waar.' stamelt hij.
'Verre van dat Hunter.'

Ik wend me tot mijn vader. 'Vader stop hier mee, dit mag u niet doen. Het is verkeerd.' Mijn vader kijkt me met een lege blik aan en ook mijn volk is stil. Ik help Yuka van de steen en sluit hem liefdevol in mijn armen. Hunter maakt Olivia los en tilt haar voorzichtig op. Bang kijkt ze hem aan. Ik kijk Hunter diep in de ogen aan.
'Rustig maar Olivia, mijn broer zal je niks doen, dat zie ik in zijn ogen.' Olivia knikt, maar voelt zich duidelijk niet op haar gemak.

'Vader, we houden van elkaar, snap dat dan.' zeg ik als het stil is.
'Mooi gesproken Luna, mijn goedkeuring heb je.' zegt mijn moeder en legt haar hand op mijn schouder. Hunter staat op.
'Hoe wel ik hem nog steeds niet vertrouw, ben ik het met moeder eens. Ik wil het beste voor mijn zusje en als hij haar gelukkig maakt moet ze bij hem kunnen zijn.' De rest knik of huilt instemmend. Nu mijn vader alleen nog.
'Goed dan, ze blijven leven, maar we houden ze goed in de gaten.' Ik knik.

Samen met Yuka loop ik naar Hunter toe. 'Geef haar maar aan mij Hunter.' Hij knikt en geeft Olivia aan mij.
'Het is goed Olivia, de ellende is eindelijk voorbij. Kit en de rest kan ons hier niks doen.' Olivia begint te huilen. Het word haar gewoon te veel. Ik snap het wel. Wat als Kit terug komt of er gaat iets fout?

Maar dat zijn gelukkig problemen voor later. Nu wil ik eindelijk iets leuks doen met mijn Yuka.