The Indian Wolf Girl

Gevangen door Kit - Fate

Een paar dagen gaan voorbij en ondanks dat ik ingeprent ben, ben ik niet van plan om Alex te verlaten. Samen zorgen we voor Kai en Merian, die gelukkig nog niet heel erg geroeid zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op de tweeling, maar ik wil gewoon wat langer van hun jeugd genieten dan dat de Millers kunnen met Sofie. Wel lijkt Merian sneller te groeien dan Kai. Het is misschien niet veel, maar het valt wel op. Ook Silvie doet het geweldig in het dorp. Ze voelt zich echt thuis en kan goed met de anderen kinderen opschieten. Het nadeel is wel dat ze soms weinig tijd voor mij heeft.

Verder loopt Dylan steeds achter me aan. Hij wil maar niet geloven dat hij nu vrij is en wil alles voor me doen. Normaal zou ik me er aan irriteren, maar nu raar genoeg niet. Het enige waar ik me nu aan stoor is de gevoelens die deze jongen bij me oproept en de natuurlijke aantrekkingskracht tussen ons. Ik wil gewoon dat hij gelukkig word en mij met rust laat. De jongen maakt me gek en dat is niet goed voor mijn relatie met Alex. Daarom ga ik vandaag ook naar de grot onder de waterval. Hier kan ik namelijk even alleen zijn en mijn hoofd leeg maken. Als de grot in kom is alles nog hetzelfde als de vorige keer en ik vind het prachtig. Ik lig heerlijk op het zachte mos en kan eindelijk ontspannen.

Helaas duurt mijn rust niet lang, want ik hoor opeens een gil. Snel ren ik onder de waterval door en zie nog net hoe ze Dylan door het lage water trekken. 'Dylan!' Ik ren op de jongen af, maar als ik hem vast wil pakken wordt ik zelf vastgegrepen. Ik wil mezelf los maken en Dylan bevrijden, maar dan leggen een mes op Dylans hals. Dylan is een mens hij zou dood bloeden als ik iets doe. Ik stop meteen met tegensputteren en loop rustig mee. Dylans ogen zijn gevuld met angst en hij kijkt me smekend aan. Ik kan er niet tegen hem zo te zien en kijk weg. Dan zie ik Silvie bij een boom staan. Ik ben als de dood dat ze haar ook te pakken krijgen en neem het risico.

'Silvie vlucht!' Nog voor de mannen het meisje kunnen zien rent ze weg, zo snel als haar kleine beentjes haar kunnen dragen. Ik zucht opgelucht. Silvie is veilig.

Dylan en ik worden naar een schip gebracht en ik sta oog in oog met Kit. Het gaat me nooit lukken om al deze mensen uit te schakelen en hun geheugen te wissen, dus ik besluit mijn krachten maar te sparen. Misschien weet hij niets van mijn magie af en hebben we een troef achter de hand. Kit pakt Dylans gezicht vast en kijkt de bange jongen met een gemene grijns aan.

'Nooit gedacht dat ik jou hier nog eens zou zien.' Dylan slikt en kijkt Kit bang aan. Dan zie ik pas dat Kit een mes vast heeft en spring in de aanval.

'Laat hem met rust Kit!' roep ik boos. Nu kijkt Kit mij aan.

'Fate, wat een leuke verassing.' zegt hij met een grijns.

Woedend kijk ik hem aan. 'Hier kom je nooit mee weg Kit! Laat ons gaan!' roep ik boos.

'Ons? Echt Fate je lijkt op je moeder, die viel ook al voor zo'n zielig scharminkel.' zegt hij spijtig.

'Hou je mond over mijn vader!' roep ik woest.

'Ik ben benieuwd hoe jij hier op zou reageren.' zegt Kit. Grijzend brengt hij het mes naar Dylans hals.

'Nee!' roep ik geschrokken en probeer me los te trekken uit de ijzeren kettingen.

Kit lacht. 'Weet je Fate, om iemand geven is een zwakte. Dat heb ik je moeder helaas nooit kunnen leren, maar jou misschien wel.' zegt hij en knielt bij me neer. Ik grom.

'Dat is het niet, het is een kracht!' Breng ik er tegenin. Kit staat op en geeft Dylan een harde klap. Geschrokken hou ik mijn mond.

'Je bent al net zo strijdlustig en eigenwijs als je vader, maar je hebt de zwaktes van je moeder.' Ik grom.

Mijn vader had gelijk, deze man is door en door slecht. 'Luister Fate, ik ga je een verhaaltje vertellen. Lang geleden was ik veranderd. Je moeder had me geprobeerd me de wereld anders in te laten zien en dat was haar gelukt. Ik dacht dat ik fouten had gemaakt. Ik was niet meer mezelf, maar toen jullie weg waren werd ik weer mezelf. Ik heb mijn oude leven weer opgepakt en heb eindelijk weer het gevoel dat leef.' vertelt hij. Ik kijk hem grommend aan.

'Je hebt nu al twee grote fouten gemaakt Kit. Eerst Alex ontvoeren en nu Dylan en mij.' zeg ik en geef hem de herinnering aan onze vorige ontmoeting terug. Kit grijnst.

'Zal ik je vriendje dan even gaan halen?' vraagt hij grijnzend.

'Dat mag je proberen. Doe de groeten aan mijn vader als hij je aan stukken scheurt. Silvie heeft jullie gezien en het dorp gewaarschuwd. Je komt hier niet mee weg en mijn dorp zal hem en mijn kinderen beschermen.' zeg ik uitdagend.

Dat had ik beter niet kunnen doen, want Dylan krijgt hierdoor nog een klap. Woedend kijk ik hem aan. 'Blijf van hem af! Straf mij maar als je dat nodig vind!' roep ik boos.

'Dat doe ik ook door hem te pijnigen. Je relatie met hem is me niet helemaal duidelijk, maar hij is duidelijk belangrijk voor je.' zegt hij grijnzend en pakt Dylans gezicht weer vast.

'En wat jou betreft, waar waren we? O ja, we waren aan het praten. Je zusje doet het erg goed als slaafje, iedereen wil haar kopen. Hoe zit het met jou? Krijgt je nieuwe eigenaar je een beetje verkocht of heeft hij je van ellende weg gedaan? Heb je nog steeds zo'n moeite met luisteren als eerst of gaat het al wat beter? Je zusje luistert prima, ze doet alles wat ze zeggen.' zegt Kit vals. Ik wist niet dat Dylan een zusje had, ik dacht dat hij alleen was. Dylan barst in huilen uit en ik kruip geschrokken naar hem toe. Zachtjes streel ik over zijn rug.

'Het komt goed Dylan.' zeg ik zacht en probeer hem te kalmeren. Deze jongen lijkt zo gebroken, wat heeft Kit toch met hem gedaan?

Opeens wordt ik aan mijn ketting bij Dylan vandaan getrokken en met een knal val ik op de grond. Woedend kijk ik Kit aan. ‘Waarom vind je het toch zo leuk om mensen pijn toe doen? Was dat podium ook jouw idee, moest hij daarom zijn kleren uit doen, omdat jij het wilde?!' roep ik boos. Kit grijnst.

'Ze hebben hem dus toch kunnen verkopen. Zeg eens Fate heb je hem van zijn nieuwe eigenaar gestolen?' Ik grom.

'Nee, ik heb hem zelf gekocht. Dylan wilde namelijk alleen weg als iemand hem zou kopen, dus ik heb voor hem 250 goudstukken geboden.' Ik probeer rustig te blijven. Ik wil namelijk niet dat Kit hem nog eens slaat. Kit lacht.

'Dat je zoveel geld voor hem over hebt kan ik niet begrijpen.' zegt hij lachend en kijkt zijn mannen aan.

'Breng Fate naar Luna's oude kamer en sluit die jongen op. We gaan vertrekken.' roept hij en we worden mee gesleurd. Wanhopig probeer ik Dylan nog vast te pakken, maar het is al te laat.