The Indian Wolf Girl

Silvie - Fate

De volgende dag brengt Alex me naar zijn leiders. William staat meteen op en Merian schiet op me af. Ze drukt me tegen de grond en laat haar tanden zien. Uit reflex verander ik in een wolf en spring bovenop haar. Grommend laat ik mijn tanden zien en kijk haar woest aan. Ze grijnst.

'Een weerwolf dus.' Ze kijkt me vals aan. Ze denkt aan hoeveel pijn ze me wil doen, maar er gebeurt niks. Dat zij Alex's zus is kan ik niet begrijpen. Ik kijk haar koud aan. Als ze merk dat haar gave geen effect op me heeft kijkt ze me geschrokken aan en ik verander terug. Daarna laat ik haar los en ga naast Alex staan.

'Je liet me schrikken Fate.'

'Ik zal Merian nooit pijn doen Alex. Ze is jouw zus en als ik haar pijn doe zou ik jou ook pijn doen.'

Het is even stil in de zaal en Merian kijkt me woedend aan. 'Ga bij mijn broertje weg vieze hond.' sist ze me toe.

'Merian zwijg.' zegt William rustig en loopt naar me toe.

'Je broer is verliefd op dit meisje en zij ook op hem. Bovendien is ze immuun voor onze gaves, dus als ik jou was zou ik haar niet meer aanvallen.' Merian knikt met tegenzin en William richt zich op mij.

'Ik zou graag onder vier ogen met je willen spreken over je gave’s. Ik knik en Merian kijkt me jaloers aan. Ik kijk Alex even medelevend aan. Hij gaat door mij flink ruzie krijgen met zijn zus.

William neemt me mee naar een andere kamer en stelt me allerlei vervelende vragen. Als we eindelijk klaar zijn brengt hij me terug naar de zaal en zegt dat het tijd is om te eten. Nieuwsgierig kijk ik Alex aan. Ik vraag me af hoe de Vampierheersers jagen. Dan gaan de deuren open en komt er een vrouw binnen gevolgd door een groep toeristen. Als de mensen binnen zijn gaan de deuren dicht en schieten de vampiers op de toeristen af. Er ontstaat chaos en iedereen begint te schreeuwen. Ik kijk in de angstige ogen van een klein kind vlak voor Merian haar vast grijpt.

Ik wend mijn blik af en wacht tot het voorbij is. Als het geschreeuw eindelijk ophoud kijk ik Alex met betraande ogen aan. Er zit nog een beetje bloed op Alex's gezicht en hij kijkt me geschrokken aan. Binnen drie seconde staat hij naast me en slaat zijn armen om me heen. 'Fate waarom huil je?' vraagt hij bezorgd.

'Al die mensen.' zeg ik zachtjes. Alex kijkt me bezorgd aan.

'Ik wist dat jullie mensenbloed dronken, maar dit had ik niet voor ogen gehouden. Ik zag kinderen rond lopen Alex, eentje keek me zelfs aan voor Merian haar doodde.' De stromen tranen over mijn wangen.

'Wat had je dan verwacht?' vraagt Merians vals.

'Dat jullie gewoon gingen jagen zoals de Millers en jullie prooien zorgvuldig uitkozen. Bijvoorbeeld slechte mensen, geen kleine kinderen.' zeg ik zacht en denk aan Casey's verhaal over hoe hij joeg op mensen.

'Dat kost te veel tijd Fate, dit is gewoon de snelste en makkelijkste manier om aan voedsel te komen.' zegt William rustig. Ik knik.

'Excuseer me, ik moet even alleen zijn.' zeg ik en ren het kasteel uit.

Als ik eindelijk bij een bos ben verander ik in een wolf en ren door het bos. Als ik bijna niet meer kan rennen vertel ik mijn ongenoegen aan de anderen wolven door te huilen. Daarna verander ik terug en sjok terug naar het kasteel.

Ik ben nu al een paar weken bij de Vampierheersers en begin al aardig aan het leven te wennen. Het enige probleem is dat ik het geschreeuw van die mensen en de angstige ogen van dat meisje niet uit mijn hoofd krijg. Bovendien mis ik mijn vrienden en mijn familie. Als de anderen hier gaan eten blijf ik in mijn kamer, die ik met Alex deel, of ik ga naar het bos om de vreselijke gedachten van me af te schudden.