The Indian Wolf Girl

Naar huis - Fate

Een paar weken later is mijn buik al flink groeit en het zal niet lang meer duren tot we gaan vertrekken. Aan de ene kant verheug ik me erop om naar huis te gaan, aan de andere kant zie ik er tegenop. Wat als mijn opa Silver of Silvie aanvalt, of zelfs Alex en Eden? Wat als we niet welkom meer zijn? We zijn immers jaren weggeweest. Wat als we spijt krijgen en we onze vrienden hier te veel gaan missen? Weten ze überhaupt nog wel wie ik ben?

'Fate liefje, gaat het wel?' Ik kijk verbaast op. Mijn moeder kijkt me bezorgd aan.

'Ja, ik maak me gewoon zorgen.' zeg ik zachtjes.

'Het komt wel goed en bovendien hadden we toch weg gemoeten, als iemand ons of Alex ziet en de Vampierheersers waarschuwt hebben we een groot probleem.' zegt ze loopt weer verder. Mijn moeder heeft gelijk, we hadden hier inderdaad niet kunnen blijven. Net als de Millers moeten we veel verhuizen, maar alleen hier en bij onze eigen stam voelt echt als thuis. Ik verheug me er op om Alex eindelijk mijn wereld te laten zien.

Opeens voel ik twee sterken armen om me heen. 'Hey schoonheid, zullen we maar naar de dokter gaan?' Ik knik en kijk Alex lachend aan. De afgelopen dagen is hij echt veranderd. Hij is vrijer geworden en hij laat steeds meer zien hoe hij werkelijk is. Het word steeds meer de jongen waarop ik verliefd werd in het veldje en dat merken de anderen ook. Hij en Eden zijn vrienden geworden en van Jackson mag hij samen met Eden gaan jagen. Alex heeft namelijk besloten om ook op dierenbloed over te stappen. Dan doet hij tenminste niemand pijn en onze tijd zijn er geen andere mensen voor hem om op te jagen.

'Hoe ging het jagen?' vraag ik vrolijk.

'Goed, ik heb twee herten en poema gevangen.' zegt hij lachend en zijn amber kleurige ogen schitteren in de zon. Ik glimlach.

'Die vond je toch vies?' vraag ik lachend. Hij haalt zijn schouders op.

'Ach, je went er aan, maar je hebt gelijk die herten waren beter.' Ik glimlach en pak zijn hand vast.

'Laten we gaan. Waar heb je Silvie en Eden eigenlijk gelaten?'

‘Die zijn achter in de tuin aan het spelen, ik wilde je verassen en dat zou niet lukken met Silvie er bij.’ Ik glimlach nogmaals en loop naar de tuin.

'Silvie? Ga je mee naar de Millers?' vraag ik. Meteen springt ze van Edens rug af en rent naar me toe.

'Jeeeeh lekker met Lauren spelen!' roept ze blij en klimt op Alex's rug. Ik schiet in de lach.

'Lieverd, ik heb liever dat je gewoon zelf loopt.' Ze laat zich van Alex's rug zakken.

'Oké, mama.' Alex en ik pakken allebei een van haar handen en samen lopen we naar de Millers toe.

Als we bijna bij de rivier zijn komen we Kai en Jax tegen. Evenals Jackson en zijn roedel. Omdat we geen herhaling wilde van wat er met Allison gebeurde hebben we niks tegen Jackson of de rest gezegd. Alleen Jax weet er van. Kai vermoede dan wel iets, maar zelfs hij wist het niet.

'Fate je buik.' Weet Jackson uit te brengen.

'Jackson ik...'

'Alex wat heb je gedaan?!' roept Kai boos. Ik laat Silvie los en pak Alex's hand stevig vast.

'Eden, was je nou maar hier.' zeg ik zacht en kijk Jackson geschrokken aan.

‘Fate ben je...?’ vraagt Jackson. Ik leg mijn hand op mijn buik.

'Ja, van een tweeling.' zeg ik zacht en knijp in Alex's hand. Kai gromt.

'Alex!' roept hij woest.