The Indian Wolf Girl

Wat is er met je Olivia? - Yuka

'Yuka!' schreeuwt Olivia en ze komt met tranen van blijdschap op me af rennen. Ik bedenk me geen moment en ren ook met volle noodgang op haar af. Met een smak pak ik haar vast.

'O Olivia, wat heb ik je gemist, bedankt dat je het dorp hebt gewaarschuwd, anders had ik daar nog altijd vastgezeten.' De laatste zin zeg ik nogal bedroefd, beseffend dat ik het grootste deel van mijn leven in gevangenschap heb doorgebracht. Olivia pakt me steviger vast.

'Alles voor mijn grote broer.' zegt ze. Ik glimlach daarbij flauwtjes.

'Ik hou van je, Olivia.' Ze laat me los en kijkt me lachend in de ogen aan.

'Hey, wat ben jij groot geworden!' schreeuw ik dan. Ik zie hoe haar lichaam vrouwelijker is en hoe haar blik volwassener staat als eerst. Met een zwier draai ik haar rond. Lachend laat ik haar weer tot stilstand komen. Ze glimlacht naar me en pakt me weer vast.

'Ik houd ook van jou grote broer.' We vallen op de grond en kijken naast elkaar naar Hunter en Luna die bij hun vader staan. Het stamhoofd kijkt bezorgd bij het zien van Fred, maar lijkt daar niet zo veel problemen mee te hebben. Als ze tent in gaan en alleen Hunter na een tijdje naar buiten komt besef ik dat Luna echt ergens mee zit. Moet ik het haar vragen?

Olivia geeft me grinnikend een por. 'Wat is dat toch met jullie, overal staren jullie naar elkaar, zelf als er een heel tentdoek voor zit!' Ze glimlacht naar me.

'Uh, Ik denk dat we gewoon verliefd zijn.' zeg ik beschamend. Olivia kijkt me teleurgesteld aan.

'O, maar...' Ze stopt haar zin en kijkt betreurd naar de grond.

'Dat wist je toch al Olivia?' vraag ik terwijl ik een hand op haar schouder leg. Ze schud onbegrijpend en teleurgesteld haar hoofd.

'Ik uhm, ik moet gaan.' Met een snelle beweging staat ze op en nog voor ik haar kan tegen houden is ze al weg.

'O, Olivia.' Zuchtend vraag ik mezelf af hoe oud ze nu eigenlijk moet zijn. Twaalf? Tenminste, dat denk ik. We deden nooit zo aan verjaardagen, dat was ook niet echt mogelijk in "gevangenschap", dus eigenlijk weet ik ook niet precies hoe oud ik ben. Ik kijk onderzoekend naar mijn lichaam. Zeventien, achttien? Misschien moest ik Olivia, maar gewoon een verjaardagscadeautje geven, dat zal haar vast opvrolijken.

Ik sta op en loop naar het bos opzoek naar hout voor een geschikt kettinkje. Tevreden loop ik terug als ik wat gevonden heb en met veel moeite flans ik het kettinkje in elkaar. Jij en ik verbonden voor altijd kerf ik erin. Vanavond zou ik dit geven, bij het kampvuur. Ik staar er kort naar en stop het dan in mijn zak. Misschien moet ik me maar wat op frissen. Ik loop naar het riviertje en trek daar langzaam mijn kleren uit. Ik stap voorzichtig in het lauwe water en geniet van de damp die op me af komt. Als de zon onder gaat realiseer ik me dat ik op moet schieten en naar het kampvuur toe moet. Ik trek snel mijn kleren weer aan en ren naar het kampvuur. Ons "levensverhaal" was al bezig en ik zag alle mensen vol bewondering naar me staren toen ik richting Luna liep die naast het vuur zat. 'Yuka.' zegt ze liefdevol. Ik pak haar vast en druk haar afwezig tegen me aan. Zoekend naar een glimp van Olivia. Ik kijk tussen alle mensen die naar het vuur staren maar geen van hen lijkt ook maar iets op Olivia. Uiteindelijk laat ik teleurgesteld mijn hoofd zakken. Wat was er met haar? Had ik iets verkeerds gezegd?

Dan trekt Luna me plots omhoog als het stamhoofd opstaat. 'En nu wil ik graag het woord geven aan mijn geliefde dochter, Luna.' Ze pakt mijn handen vast en knielt bij me neer.

'Lieve Yuka, ik houd onvoorwaardelijk veel van je, samen hebben we de vloek verbroken en je bent nu een echte weerwolf geworden, maar je bent ook mijn ware liefde, lieve Yuka wil je met me trouwen?' Ik kijk haar overdonderd aan.

'Uhm, ja, ja ik wil met je trouwen!' schreeuw ik. Ik pak haar vast en druk mijn lippen op de hare, dan gaan we over in een knuffel waarop mijn blik op het volk valt. Iedereen staat te juichen, te klappen en te springen. Iedereen is blij, trots op ons, ons verhaal en ons toekomstige huwelijk. Behalve... Olivia rent met tranen in de ogen weg. Ik voel in mijn zak naar het kettinkje en voel dat ik deze ook verloren ben. O, Olivia wat is er toch met je aan de hand?