The Indian Wolf Girl

Geen uitweg || De harde waarheid - Yuka

Ik kijk peinzend terug. Ik, ik zou een wolf worden en niemand leek daar iets aan te kunnen doen. Ik, niemand zou me meer kennen! Ik zou niemand meer kennen, ik zou leven als een beest! En, en wat voor een, eentje die zijn hele leven opgesloten heeft gezeten en onmogelijk overleefd in het wild. Ik.. Een wolventraan rolt uit mijn oog. Het maakt de vacht eromheen langzaam nat. Ik zou alleen zijn...

'Yuka, het komt goed, ik beloof het!' Ik hoor de twijfel in haar stem. Hunter kijkt ook ongelovig. Er was geen uitweg, die opoffering, als niemand wist wat het was en bovendien, ben ik wel de ware liefde van Luna?

Ik sta op en ren verward het dek af en het bos in van het eiland waar net alle gevangenen bevrijd zijn. Ze staan nog altijd juichend op het strand en sommige brengen zelfs voedsel van het eiland naar het schip.

'Voor de reis!' roepen ze, geen oog voor de zwarte wolf die langs ze heen rent. Ik zoef tussen de bomen door en begin langzaam te beseffen wat ik heb meegemaakt de laatste maanden en in hoe verre ik dat zou missen. Ik nestel me op de stenen van een grot en laat mijn gedachten de vrije loop.

'Yuka! We zijn vrij!' Ik hoor het Olivia nog roepen. Ik zie hoe ze mij omhelst en hoe Luna ons liefdevol nakijkt. Hoe Luna ons in de boot omhelst en hoe ik haar kus voor de eerste keer. Hoe bang Olivia was toen we in de spleet schuilde, maar hoe moedig Luna ons had beschermd. Hoe blij ik was met de vrijheid, met het volk, met Luna. En hoe ik Olivia voor de laatste keer zag... In paniek, achtergelaten, rennend voor haar leven, met tranen in haar ogen. De laatste herinnering aan haar...

Ik voel nu hoe het stemmetje van mijn gedachten minder sterk wordt. Hoe het wolveninstinct langzaam alles over lijkt te nemen. Ik wou niet dat Luna me zag als wolf, een echte wolf, zonder emoties, een wolf die haar pijn zou doen, en heeft gedaan, letterlijk en figuurlijk. Ik herinner me nu hoe ik voor het laatst in haar ogen kijk, hoe zij had gekeken, hoe ze me beloofde dat alles goed zou komen, hoe ze dat net nog had gedaan...

Ik sta wankelt op en ren nog dieper het bos in. Ik wou dat ik kon vechten, vechten tegen dit einde, maar er lijkt geen uitweg.