The Indian Wolf Girl

Bevrijd van Kit maar gevangen door een vloek? - Yuka

De lippen van Luna bevinden zich op de mijne. Dit einde was mooier dan ik me ooit kon voorstellen. Ik laat me slap zakken en onze lippen raken los. Langzaam open ik mijn ogen in de hoop nog een keer in de prachtige ogen van Luna te kunnen kijken, maar... In paniek kijk ik om me heen. Dit, dit... Ik zie geen kleur! Hoe kan ik nou geen kleur zien?! Ik kijk naar mijn lichaam dat er zo'n beetje niet meer is.

Bedolven onder pikzwarte haren en het bloed dat uit onze wonden lekte. Ik zie hoe de wond langzaam verdwijnt en het bloed terug mijn lichaam in sijpelt. Er komen meer haren. Mijn behaarde armen en benen worden nu poten en ik voel hoe mijn reukvermogen langzaam verbetert. Hoe mijn oren gespitst staan waardoor ik zelfs een naald kan horen vallen.

Luna kijkt me met volle bewondering aan. Ze wisselt kort woorden uit met Hunter maar ik heb niet goed door wat ze zeggen. Dan laat ze haar lijf kort rillen en voor ik het weet ligt er nu een witte wolf tegen me aan. Luna kijkt met een ongelovige blik richting Hunter die met Kit in bedwang verbaasd naar mij staart. Hij is een wolf... hoor ik ineens in mijn gedachten.

Ik realiseer me dat het Luna is. Ze heeft haar kop nu tegen de mijne aangedrukt en lijkt zich volledig op mij te focussen. Kan ik ook terug praten? Denk ik. Kan iemand mij horen? Luna?

Je je hoort mijn gedachten? Hoor ik Luna, nu nog verbaasder.

Is dat niet normaal?

Het is bijzonder, niet veel wolven kunnen dit, alleen ik en mijn vader bezitten die kracht, maar jij blijkbaar ook... haar stem galmt door mijn gedachten. Dus niemand kan ons horen. Plots stormen tientallen mannen binnen die Hunter vastgrijpen. Kit valt met een harde klap op de grond, maar lijkt er geen last van te hebben. Met een grijns staat hij op.

'Bedankt mannen, Ik wist dat ik op jullie kon rekenen.' Grinnikt hij.

'Jullie werken immers in het kamp waar we nu aanliggen en dat is van mij.' mompelt hij er nog zelfingenomen achteraan.

De mannen blijven tevreden glimlachend bij de deur staan. Kit loopt naar mij en Luna en begint met grote passen om ons heen te lopen. 'Zo, zo jij nu ook een wolf, ach je blijft een mager scharminkel als mens.' zegt hij spottend, terwijl hij langs me heen loopt. Luna veranderd nu terug en staat zelfverzekerd op. Haar manke pas lijkt bijna verdwenen.

'Stop daar mee!' schreeuwt ze woest.

De mannen bij de deur deinzen wat achteruit maar Kit zelf blijft grijnzend staan.

'Waarmee liefje?' Hij loopt elegant naar haar toe en legt zijn hand op haar wang. Luna probeert naar achter te lopen, maar de mannen bij de deur hebben haar ingesloten. Met een woeste grom sta ik op. Hunter rukt zich los en veranderd ook in een wolf. Hij slaat de mannen weg en ik spring met een noodgang op Kit af. Luna grijpt een paar bewusteloze mannen bij de kraag en ik houd Kit in bedwang.

'Helpen jullie even mee?' vraagt ze opgelucht. Ik knik met mijn grote wolvenkop en wil terug veranderen maar... Dat gaat niet...