The Indian Wolf Girl

Melonie mag me niet - Fate

Niet veel later is het donker buiten en ik vermoed dat iedereen al slaapt. Tijd om Dylan op te zoeken dus. Als ik buiten ben zie ik de sterren schitteren aan de hemel. Heel even kijk ik ernaar, daarna loop ik door. Ik loop naar beneden en laat mijn magie zijn werk doen. De kamer is nu verlicht en Melonie kijkt verbaast rond. Dylan daar in tegen kijkt me stralend aan. 'Fate!' roept hij blij. Ik glimlach en sla mijn armen open. Hij rent op me af en ik sluit mijn armen om hem heen. Heel even snuif ik zijn geur op. Hoewel het pas een paar uurtjes geleden is heb ik hem gemist.

Mijn moeder heeft me wel eens vertelt hoe dit voelt. Je inprent vinden, maar ik heb haar hierin nooit kunnen begrijpen, maar nu begrijp ik het. Het is een onbeschrijfelijk gevoel van liefde en geluk. Als je het probeert te ontwijken, zou dat alleen ellende opleveren, maar zodra je hem of haar gevonden hebt en er aan toe geeft voel je je pas compleet. Je voelt je volkomen gelukkig. Ik zou alles voor Dylan willen doen, ik zou alles voor hem opgeven.

Melonie kijkt ons even verbaast aan en als Dylan me een kus geeft voel ik opeens een schop tegen mijn schenen. Ik bijt op mijn lip om niet te schreeuwen, want hoewel ik een weerwolf ben, deed het toch pijn. 'Melonie, waarom deed je dat?' vraagt Dylan geschrokken.

'Een ding is zeker Dylan, je zusje is wel pittig.' zeg ik en probeer te glimlachen. Melonie kijkt me echter vernietigend aan.

'Blijf bij mijn broer uit de buurt!' Ik zucht. Oké, ze mag me dus niet. Maar hoe komen we hier dan vandaan? Als ze me niet vertrouwt kan ik ons ook niet weg flitsen.

Wacht eens even, zei tante Olivia niet dat mijn vader ook moeite had om mijn moeder te vertrouwen? Dat hij haar in het begin ook niet uit kon staan en hij mijn tante steeds probeerde beschermen? Zei die man kan niet iets over dreigen met haar broer? Zou Melonie Dylan willen beschermen? Maar waar tegen dan? Ik zou Dylan nooit pijn doen.

'Melonie doe niet zo belachelijk. Fate is hartstikke aardig.' Het meisje kijkt hem woedend aan.

'Snap je het dan nog niet Dylan?! Wij zijn haar slaafjes! Ze wil je gewoon gebruiken! Ze probeert je het bed in te krijgen!' roept ze woest. Ik zie Dylan gekwetst kijken. Hij bijt op zijn lip en vecht tegen de tranen. Dat gelooft hij toch niet echt?

Snel loop ik op hem af en sla mijn armen voorzichtig om hem heen. 'Dylan, je weet toch dat ik je niet zo zie? Ik wil niet dat je iets doet wat je niet wilt. Ik wil dat je vrij kan zijn. Wat je zusje zegt is niet waar. Ik hou van je Dylan, met heel mijn hart.' zeg ik zachtjes en hou de inmiddels huilende jongen dicht tegen me aan. Dan word ik naar achter getrokken en begint Melonie me hard te slaan. De werkelijkheid draait even voor mijn ogen weg en ik ben in het reservaat vlak bij de rivier. Een meisje uit het dorp is me aan het slaan, dus ik kan mijn krachten niet gebruiken. Ze houd me dicht tegen de grond, zodat ik niet weg kan. Ik kan haar niet weg drukken met de kracht die ik diep in me heb, dan zou ze ontdekken dat ik een weerwolf ben. Dan zie ik Kai staan.

'Kai help me alsjeblieft.' piep ik, terwijl het meisje me blijft staan. Kai doet niks en kijkt me alleen aan.

'Kai help me alsjeblieft.' zeg ik nu wat harder. Ik krijg weer geen reactie. Nu komt Jax er ook bij staan. Langzaam voel ik dat ik alles zwart word.

'Kai! Jax! Help!!!!' roep ik luid, dan word ik wakker. Het meisje uit het dorp blijkt Melonie te zijn en Kai is in werkelijkheid Dylan. Op de plaats van Jax staat nu een soort geest. De geest verdwijnt weer en ik kijk Dylan geschrokken aan die nog steeds verstijft op zijn plek staat.

'Dylan haal haar van me af alsjeblieft. Ik wil haar geen pijn doen.' zeg ik nu en probeer te bedenken of ik nou echt heb geschreeuwd of niet.