The Indian Wolf Girl

Vertrek - Luna

De volgende ochtend word ik wakker van geschreeuw. Vampiers stormen de kamer in en sleuren Eden mee. Voor ik iets kan doen slaat de deur met een klap dicht. Geschrokken spring ik op. Meteen ren ik de kamer uit, naar de troonzaal. 'William! Doe Eden alstublieft geen pijn!' De vampier kijkt me verbaast aan.

'Breng de jongen hier!' Merian komt met een gemene grijns aanlopen, terwijl ze Eden stevig vast houd. Op zijn gezicht staat een gekwelde uitdrukking. Ik kijk in Merians gedachtes. Toch handig dat ik mijn gave heb. De jongen heeft pijn en die stomme hond merkt het niet eens.

‘Merian! Laat hem los! Nu!'

'Wat is er Luna?' vraagt ze met een sluwe grijns.

'Je doet hem pijn met die rot gave van je en mooi dat ik dat wel merk!' Geschrokken laat ze Eden los. Ik ren naar hem toe en kniel bij hem neer. De pijn is duidelijk op zijn gezicht te zien. Merian is er niet mee gestopt.

'Merian kappen of ik ruk je kop er af!' grom ik. Merian grinnikt en gaat gewoon door. Ik verander en vlieg haar aan.

Dat wolfje denkt dat ze mij en mijn gave aan kan. Kom maar op, dan kan ik me eindelijk bewijzen. Als ik bijna bij haar ben denkt ze aan de pijn die ze me wil doen. Door mijn magie merk ik niks. Grommend kom ik op haar terecht. Ik verander terug en glimlach.

'Denk je nou echt dat je gave bij mij werkt? Een weerwolf meisje met magie? Dat bewijzen kan je vergeten. Als je Eden of mijn familie ook maar met een vinger aan raakt maak ik je af!'

' Luna laat Merian los, ze zal haar gave stoppen. Toch Merian?' zegt William rustig. Merian knikt angstig en ik hoor Eden opgelucht zuchten.

Meteen laat ik Merian los. Snel krabbelt ze overeind. Minachtend kijk ik haar aan en loop dan naar William.

'Heer William de ontmoeting met Eden had ik me anders voor gesteld, maar er is niks meer aan te doen. Ik heb paar vragen voor u. Kan een vampier ook op iets anders overleven dan mensenbloed en kan u eten voor Eden regelen?' Hij kijk me peinzend aan en ik luister ondertussen zijn gedachten af.

Die Eden lijkt me niet echt waardevol, dus ik kan gerust vertellen dat je ook op dierenbloed kan leven. Misschien vertel ik zelfs over de Millers. Maar eerst zal ik na gaan of Eden een gave heeft. Het is toch beter iets voor de zekerheid te controleren.

'Dat komt goed Luna en van dat bloed moet ik even uitzoeken. Nu zou ik eerst je ogen willen zien Eden.' Eden staat trillend op. Langzaam loopt hij naar William toe. Hij kijkt William kort recht in de ogen aan en kijkt daarna bang naar mij.

'Interessant, zeer interessant. Jij heb een hele bijzondere gave mijn beste. Ik zal eten en een verblijfplaats voor je regelen. Ik zou graag willen dat je je bij onze clan aan sluit.' Ik kijk naar Eden en luister stiekem zijn gedachtes af.

Ik wil me helemaal niet aan sluiten bij de vampierheersers, maar weigeren kan ook niet. Was ik hier maar nooit naar toe gegaan.

'Heer William dat zal helaas niet gaan. Eden zou zich al aansluiten bij onze familie.' Eden kijkt me verbaast aan en ik knipoog. Williams gezicht betrekt.

'Maar Luna daar wilde ik het net met je over hebben. Ik zou namelijk graag willen dat jij en familie hier komen wonen. Ik vond weerwolven altijd al fascinerend en jouw krachten zijn dat al helemaal. Ik zou graag willen uitzoeken hoe ze werken.'

'Dat is een vriendelijk aanbod heer William, maar mijn familie en ik zijn gewend in het bos te slapen, dichtbij de natuur. We zouden het nog geen week uit houden hier. Wij weerwolven horen buiten te kunnen zijn en rond te rennen. Na wat Eden heeft vertelt is hij dat ook wel gewend. Hij zou perfect bij onze familie passen.' William kijkt me verslagen aan.

'Ik kan jullie natuurlijk niks verplichten, maar denk nog eens over mijn aanbod na.' Ik knik en sleur Eden de kamer uit.

'Dank u wel vrouwe Luna. U heeft mij gered van een leven in dit kasteel, vol bevelen en orders.' Ik glimlach.

'Graag gedaan Eden.' zeg ik en leid hem terug naar de kamer. Als we binnen zijn richt ik me weer tot Eden.

'Ik heb het wel gezegd Eden, maar je kan niet bij onze familie blijven. Weerwolven gaan ooit dood en bovendien ben je vast gelukkiger bij je eigen soort.'

Eden gezicht betrekt. 'Je wil dat ik hier blijf?'

'Dat zeg ik niet. In Williams gedachten hoorde ik dat vampiers ook op dierenbloed kunnen overleven en ook iets over een speciale familie. Met mijn magie kan ik ze opsporen en je er heen brengen. Dan kan je kijken of je je daar thuis voelt. Hoe dan ook, tot we iets anders hebben gevonden mag je bij ons blijven.'

'Heb ik daar ook nog wat over te zeggen?' vraagt Yuka van uit de hoek.

'Nee, Yuka. Ik wil hem namelijk niet in deze dode boel achter laten en als wij een hert vangen kan hij toch mooi het bloed drinken?' Yuka zucht.

'Vooruit dan maar.'

'Mooi, dan zal ik meteen kijken of ik die familie kan vinden. Of wil je nog liever even wachten?' vraag ik aan Eden.

'Uhm doe nu maar.' zegt hij verlegen. Ik glimlach.

‘Oke, maar eerst nog een vraagje. Wat is je gave? Je weet wel, waar William het over had.'

Eden zucht. 'Ik kan dingen manipuleren en veranderen. Ik kan bijvoorbeeld van een kat een hond maken, van mezelf een wolf, van een glas water een mens, spullen laten zweven, iemand een gave geven en ga zo maar door. Daarom wil William me nu zo graag hebben. Het is erg bruikbaar, maar ik wil er geen misbruik van maken.' Ik knik.

'Dat snap ik Eden. Dat snap ik zelfs heel goed. Maar goed, ik ga kijken of ik er achter kan komen waar die familie zich bevind.' Ik doe mijn ogen dicht en ga via mijn gedachten in Williams geheugen. Al snel zie ik waar ze zich bevinden en doe mijn ogen weer open. Ik weet waar het is jongens. Morgen flitsen we er heen.'

'We?'

'Ja, we Yuka. Aan de andere kant van de rivier woont een groep weerwolven. Misschien dat we daar kunnen wonen. We moeten alleen even aan William laten weten dat we weg gaan. Waar heen is niet belangrijk. Zullen we het aan de rest vertellen?'