The Indian Wolf Girl

Het begin van een nieuw avontuur - Fate

Als we stil staan zijn we in ons bos. 'Het leek me veiliger in het bos terug te keren.' vertelt mijn moeder. Ik knik en laat Alex los.

'Ze zullen ons wel snel vinden.' zeg ik rustig en inderdaad als snel staat heel het dorp om ons heen.

'Fate, niet schrikken, maar er staat een vampier naast je.' zegt mijn oma. Al snel zie ik de dreiging van de dorpsbewoners en zorg dat Alex achter me gaat staan.

'Dat weet ik oma en ik hou van hem.'

'Maar Fate straks valt hij iemand aan.' zegt ze geschokt. Ik schud mijn hoofd en sla mijn arm om Alex heen.

'Hij doet niemand pijn.' zeg ik en kijk mijn moeder aan.

‘Moeder, er is een hoop gebeurt toen we weg waren en dat leggen we jullie later wel uit, maar eerst willen we weten of we welkom zijn zonder dat vader een van ons aanvalt.' vertelt ze. Oma knikt en we volgen haar naar het kampvuur.

'Goed vertel nu maar wat er allemaal is gebeurt.' zegt ze rustig.

Ondertussen kijk ik het kampvuur rond en zie iedereen behalve mijn opa zitten. Ik wil net vragen waar hij is als iemand Alex naar achter trekt. Geschrokken draaien we ons om en zien dat mijn opa Alex vast heeft met een speciaal mes op zijn keel.

'Vampiers zijn hier niet welkom jochie.' Silvie rent op hem af en begint tegen zijn been te slaan.

'Laat mijn papa los!' roept ze boos. Ik kijk Alex geschrokken aan.

'Alex, wat je ook doet, rustig blijven en niet bewegen oké?' Alex slaat zijn ogen neer als teken dat hij het begrijpt.

Daarna verzamel ik al mijn moed en kijk mijn opa woedend aan. 'Grootvader laat Alex los, ik hou van hem en verzeker je dat hij niemand pijn doet.' Mijn opa kijkt me verbaast aan, maar schud dan zijn hoofd.

'Dat denk je alleen Fate, hij heeft je gehersenspoeld. Dat los ik wel voor je op.' zegt hij en richt zich op Alex.

'Eden snel!' roep ik. Eden zorgt dat mijn opa het mes laat vallen en Alex rent naar me toe. Ik sla mijn armen om hem heen en Eden komt achter ons staan. Hij heeft Silvie ook meteen opgepakt en meegenomen. Gelukkig is hij super snel.

'Opa, Alex heeft me niet gehersenspoeld en als je hem wil doden moet je eerst langs mij.' Mijn oma loopt naar hem toe en legt haar hand op zijn schouder.

'Lieverd, na al die jaren zijn onze kinderen terug. Geef ze eerste de kans om het uit te leggen en als je weer een van hen aanvalt heb je ruzie met mij begrepen?' Mijn opa knikt en we lopen naar het kampvuur, ik hou mijn armen nog steeds beschermend om Alex heen en ga zitten.

Silvie komt naast ons zitten en ik haal de tweeling uit hun draagzak. Ik geef ze aan Alex en kijk hem lachend aan. 'Hou jij ze maar vast.' Hij knikt en we kijken mijn oma afwachtend aan.

'Nou vertel maar wat is er met jullie gebeurt?' vraagt ze nieuwsgierig.

'Fate, wil jij het vertellen?' vraagt mijn moeder. Ik knik.

'Ik laat het wel zien.' zeg ik en in de lucht verschijnen beelden die alleen wij hier kunnen zien. Ze komen van ons allemaal en als ze eigenlijk stoppen weet het dorp wat er gebeurt is.

'Dus Fate's vriendje is een vampier?' vraag een jongen. Ik knik.

'Nou, dat is dan iets waar we gewoon aan moeten wennen.' zegt mijn oma vlug.

Iedereen knikt en ik kijk mijn oma even dankbaar aan. 'Is er hier nog iets veranderd?' vraag ik dan. Mijn oma kijkt me geschrokken aan.

'Niet dat we weten, we hebben jaren naar jullie gezocht, vandaag hadden we het eigenlijk opgegeven en zouden we beslissen wat we nu gingen doen.' vertelt ze beschaamd. Ik knik.

'Mam ik heb een vraagje, wanneer moeten jij en tante Olivia eigenlijk bevallen?' Mijn moeder glimlach.

'Over een paar weken en wat het gaat worden is nog een verassing voor ons en voor jullie.' vertelt ze. Ik knik.

~Een paar weken later~

'Eindelijk is het zo ver, over een paar minuten weten we of een broertje of zusje en neefje of nichtje krijgen.' zeg ik blij tegen Silver en Sem. Alex heeft mijn hand vast en kijkt me glimlachend aan. Silvie is op het plein aan het spelen en Kai en Merian hebben we bij. Dan horen we gehuil en lopen naar binnen. Verbaast kijk ik naar mijn moeder en naar mijn tante. Beide baby's zijn te gelijk geboren.

'En wat is het en hoe heten ze?' Mijn moeder glimlacht.

'Je broertje heet Deslin en je nichtje heet Lucy.' Ik kijk Silver lachend aan.

'Geweldig toch Silver? We hebben er een broertje en een nichtje er bij.' Hij glimlacht ook en kijkt ons kleine broertje verterend aan.

~Een paar dagen later~

Ik trek Alex lachend mee door het bos. 'Fate? Waar breng je me toch naar toe?' vraagt hij verward.

'Je wilde mijn wereld toch zien? Kom nou maar mee.' zeg ik en trek hem verder het bos in. Als we bij het hart van het bos aankomen kijkt hij zijn ogen uit.

'Fate, waar zijn we?' vraagt hij verbaast.

'Het hart van het bos, de plek waar je je geliefde mee naar toe neemt.' vertel ik.

'Het is prachtig.' Weet hij uit te brengen. Ik leg mijn vinger op zijn lippen.

'Sssst, nier praten.' zeg ik en druk mijn lippen zachtjes op die van hem. De wind tilt ons omhoog en we beginnen rond te draaien.

De wind zet het mij al snel weer neer en tilt Alex hoger de lucht in.

'Jullie liefde is bezegelt, hij is nu een mens, dan kunnen jullie samen opgroeien.' hoor ik de wind fluisteren. Daarna zet hij Alex weer neer en ik kijk hem verbaast aan.

'Alex, je bent geen vampier meer.' Weet ik uit te brengen.

'Ben ik erg veranderd?' vraagt hij verbaast.

'Nee, je huid is alleen minder bleek en je ogen zijn blauwgroenig.' vertel ik en sla mijn armen om hem heen.

'Vind je het erg dat ik geen vampier meer ben?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

'Nee, jij?'

'Nee, nu kunnen we samen ouder worden en ik kan weer normaal eten.' zegt hij glimlachend.

'Weet je Alex, je hebt een sexy glimlach.' zeg ik lachend en geef hem een kus.

We lopen samen naar het dorp als er opeens twee mannen op ons afkomen. We beginnen te rennen, maar ze krijgen Alex toch te pakken. Ik wil me omdraaien en hem helpen, maar Alex zegt me dat ik moet gaan. Met pijn in mijn hart doe ik wat hij zegt en ren naar het dorp.

'Ze hebben Alex ontvoerd!' roep ik.

'Dat kan toch niet? Alex is een vampier.' zegt mijn moeder verbaast.

'Nee niet meer, het bos heeft weer een mens van hem gemaakt.'

'Dan gaan we hem redden.' zegt mijn broertje strijdlustig.

We rennen door het bos en volgen hun geur naar het strand. Daar zien we Alex in een klein bootje zitten samen met wat mannen op weg naar een grote boot. 'O, nee he?' roept mijn moeder geschrokken.

'Wat is er mam?'

'Dat is de boot van Kit.' zeg ze en trekt wit weg. Mijn vader balt zijn vuisten.

'Hij is weer begonnen.' zegt hij woedend.

'Dan moeten we hem stoppen.' zeg ik vastberaden.

'Letten jullie op mijn kinderen, Silver, Sem en ik gaan er heen.' zeg ik en stap in een boot gevolgd door mijn broertje en neefje.