The Indian Wolf Girl

Eden - Luna

Als we bij het kasteel aankomen vraagt de leider ons hem te volgen. Hij brengt ons naar de troonzaal. Daar zitten 2 mannen of liever gezegd vampiers die ons verbaast aankijken.

'Colin wie zijn onze 'gasten'?' vraagt de linkse met een grijns. Ik stap naar voren.

'Sta mij toe ons voor te stellen. Ik ben prinses Luna, dit hier is mijn man Yuka, dan hebben we nog onze kinderen Silver en Fate en tenslotte mijn broer Hunter met zijn vrouw Olivia en hun zoon Sem. We komen van een wolvenclan hier ver vandaan. Helaas moesten we ons dorp verlaten, omdat mijn zoon daar gevaar liep. We hebben mijn dorp daar verlaten met behulp van magie. Nu zoeken we een nieuw thuis en zijn we per ongeluk op uw terrein gekomen toen ik ons naar een willekeurig gebied bracht.'

'Interessant, zeer interessant. Vertel eens wat meer over die magie. Kan je ook naar een gekozen plaats gaan?' vraagt de rechter.

'Tuurlijk dat is zelfs nog makkelijker.'

'Mama ik ben moe, wanneer gaan we slapen?' vraagt Fate zachtjes.

'Zo meteen schatje.'

'De jongedame heeft gelijk. Over zaken hebben we het later. Nu is het beter als jullie gaan slapen. Wij vampiers vergeten nog wel eens dat mensen en weerwolven slapen. Mijn naam is William en dit is mijn broer Christian. Zou ik zou vrij mogen zijn u in de ogen te kijken?' Ik glimlach en schud mijn hoofd.

'Nee heer, ons verleden en gedachtes zijn van ons en dat willen we graag zo houden.'

'Hoe weet u dat?'

'Door mijn magie weet ik wat u denkt en kan. Hoewel ik uw gave kan afsluiten probeer ik het liever niet. Zou u ons misschien een plekje voor de nacht kunnen wijzen? Mijn kinderen zijn erg moe en ik ook trouwens.' William knik.

'Wat u maar wil. Merian! Alex!' Twee tieners komen met de snelheid van het licht op ons af gerend.

'Wat kunnen we voor u doen meester?' vragen ze.

'Breng deze mensen naar hun kamers, maar waag het niet ze ook maar met een vinger aan te raken! Begrepen?!' Het meisje kijkt hem verbaast aan en knikt nors. De jongen houd zich er wat meer buiten en doet gewoon wat hun 'meester' hem vraagt.

We lopen in stilte door een lange gang. Alle deuren liggen ver uit elkaar. 'Ik vind het maar niks hier.' zegt Silver bang.

'Rustig maar Silver. Je hoorde die meneer toch? Ze mogen ons niks doen en bovendien is mama er altijd nog om je te beschermen. Ik laat niemand aan jou of je zusje komen.' zeg ik zachtjes tegen hem. Na een tijdje stoppen onze 'gidsen' aan het eind van de gang. Merian maakt de linker deur open. In de kamer staan drie bedden netjes op een rij.

'Dit is de kamer voor de kinderen.' zegt ze kortaf. Daarna maakt Alex de middelste deur open.

'En dit is de kamer van Luna en Yuka.' zegt hij met iets meer enthousiasme.

'Als laatste hebben we nog een kamer voor Hunter en Olivia.' zegt hij en maakt de rechterdeur open.

'Dat was het wel. Slaap ze. We komen jullie morgenochtend weer halen.' zegt Merian kort en trekt haar broer mee de gang uit.

'Die is ook niet echt vriendelijk.' zegt Sem verbaast.

Olivia pakt hem op. 'Dat klopt, maar het zijn vampiers, dus wat wil je dan?' zegt Hunter nors.

'Dat is niet helemaal waar, het ligt er net als bij mensen aan waar je terecht komt. Deze vampiers zijn erg gehecht aan regels en tradities. Andere groepen zullen waarschijnlijk weer totaal anders zijn. Maar genoeg over onze gastheren laten we deze kamers wat opvrolijken Fate.' Ze knikt enthousiast en met magie toveren prachtige bossen op de muur en krijgen de bedden de kleuren van het bos.

'Zo dat lijkt een stuk meer op thuis.' zeg ik met een glimlach. De rest knikt en iedereen gaat zijn kamer in. Ik kruip in mijn bed en al snel val ik tegen Yuka's warme borst aan in slaap. Even later word ik wakker van gedempt gegil.

Meteen schiet ik uit bed en ren naar de kamer van de kinderen. Mijn ogen spuwen vuur als ik iemand over Silver heen gebogen zie. Ik verander en sleur de persoon van Silver af. Ik trek hem de gang op en begin woest te grommen. Heel even laat ik hem los en verander terug.

'Hoe durf je mijn zoon aan te raken?!' sis ik.

'H-het spijt me. Ik had zo'n dorst. Ik dacht dat hij voedsel was.' piept de vampier. Mijn grip verslapt en ik zucht.

'Ik roep je leider wel.'

'N-nee alstublieft niet vrouwe. Als de meesters hier van horen rukken ze mijn hoofd er af. Ik mag hier eigenlijk helemaal niet zijn.'

'Wat wil je dan dat ik doe? Je zal toch moeten eten, ik wil niet dat je mijn gezin nog eens aanvalt.' De vampier kijkt me bang aan.

'Alstublieft roep de meesters niet. Ik wil nog niet dood.' De vampier lijkt bijna te huilen zo bang is hij. Ik zucht en laat hem los. Dan hoor ik gedempte voetstappen op de gang.

Ik pak de vampier snel vast en sleur hem mijn kamer in. Yuka vliegt met een noodgang uit bed. 'Wat doet die bloedzuiger hier?!' Ik ren op Yuka af en leg mijn hand voor zijn mond.

'Rustig Yuka, hij moet hier even blijven tot er niemand meer op de gang is. Anders zullen de vampierleiders hem vermoorden.' fluister ik.

'Prinses Luna, is er iets? Mijn wachters hoorden lawaai. Ik besloot zelf maar even te gaan kijken.' Hoor ik William zeggen. Ik kijk naar het radeloze gezicht van de vampier en dan naar het woedend gezicht van Yuka. Ik besluit het juiste te doen.

'Nee William, er is niks aan de hand.' roep ik.

'Oke Luna, maar voor de zekerheid laat ik mijn wachters de gang bewaken. Ik wil niet dat er wat met jullie gebeurt.' De vampier kijkt me gekweld aan.

'Is dat echt nodig William? We kunnen onszelf wel beschermen.'

'Het spijt me Luna, het is echt nodig.'

'Vooruit dan maar.' roept ik geïrriteerd. Ik hoor William weglopen.

Snel haal mijn hand van Yuka's mond. Woedend kijkt hij me aan. Ik schenk er echter geen aandacht aan en kniel bij de vampier neer. Trillend ligt hij op de grond.

'Hoe heet je?' vraag ik zachtjes.

'Eden, mevrouw.'

'Hoe oud ben je?'

'Ik was veertien toen ik veranderde mevrouw.'

'Dat is wel erg jong, heb je wel een thuis Eden?' De jongen schud zijn hoofd. Ik kijk Yuka aan. Hij zucht.

'Echt niet Luna, een vampier bij onze familie is veel te gevaarlijk en bovendien is hij waarschijnlijk al honderden jaren oud. Hij red zich wel.'

'Dat wilde ik ook helemaal niet zeggen Yuka, maar we moeten hem wel helpen. Hij red het duidelijk niet in zijn eentje. Anders had hij Silver echt niet aangevallen. Of wel Eden?'

'Nee, mevrouw. Ik val normaal geen kinderen aan en drink überhaupt alleen als het nodig is. Ik vind het namelijk vreselijk om mensen pijn te doen, maar ik kan niet anders.' Ik kijk Eden bedachtzaam aan.

'Luister, je moet het nog even volhouden. Morgen zorg ik voor eten. Nu kan ik even nog niks. Ik zal William ook eerst uithoren of er een andere manier is.' Eden knikt en staat op. Spontaan geeft hij me een knuffel.

'Bedankt mevrouw, u bent een goed mens.' Ik glimlach en aai door zijn haar.

'Bedankt jongen, je bent ook een goed mens. De meesten vampiers hier zijn zo kil, maar jij hebt duidelijk een hart.' Hij glimlacht en laat me weer los.

'Nou Eden als je het niet erg vind gaan Yuka en ik nu slapen. Morgen zien we wel verder.' Eden knikt. Yuka zucht opnieuw en kruipt terug in bed.