The Indian Wolf Girl

Een ware leider - Yuka

'O, het spijt me zo.' stamelt Luna. Tranen lopen over haar wangen. Ze pakt me stevig vast.
'Het geeft niet, je hebt genoeg voor ons gedaan.' zeg ik liefdevol. Ze kijkt me vol ongeloof aan.
'Hoe kun je dat nou zeggen?! Straks ben je dood! Hoe kun je dan zeggen dat ik genoeg heb gedaan?!'
'Luna, alsjeblieft, huil nou niet.' Ze veegt haar tranen van haar wangen en kijkt me diep in de ogen aan.
'Het is niet jouw schuld.' Luna schud niet begrijpend haar hoofd, maar zegt niets meer.

Er komt een getinte vrouw de tent in lopen. Ze blijft stokstijf in de tentopening staan als ze ziet dat Luna me omhelst. Luna kijkt overstuur achterom.
'Mama alsjeblieft.'
'Het is al goed.' zegt de vrouw en ze knielt bij Luna neer. Ze slaat een arm om haar heen en drukt Luna dicht tegen haar aan.
'Houd vader tegen.' snikt Luna nu. De vrouw kijkt bezorgd mijn richting op. Ze mompelt iets in een taal die ik niet begrijp.

Luna lijkt er erg overstuur van. Ze pakt me weer vast en kijkt afkeurend naar haar moeder. 'Ga weg!' schreeuwt ze. De wachters kijken nu om de hoek van het tentdoek.
'Ga weg!' schreeuwt Luna nog eens. Ze begint hevig richting haar moeder te grommen. Haar moeder staat beheerst op.
'Ik verwacht je zo in je bed.' Luna reageert niet en kruipt dichter tegen mij aan.

Als het langzaam donker wordt beweegt ze pas weer van me af. Ze kijkt me aan en drukt haar lippen tegen de mijne.
'Het, het spijt me.' zegt ze nog eens, terwijl ze de tent uit loopt. Ik kijk naar haar schaduw die ik door het tentdoek zie.
'Luna.' Een traan loopt over mijn wangen. Troostend drukt Olivia onze vastgebonden handen samen. Dan val ik in slaap.

'Breng ze naar het vuur!' schreeuwt Hunter. Twee mannen maken ons los en houden onze handen stevig op de rug gebonden. De zonsopgang is nog maar pas begonnen en in het dorp lijkt het nog erg stil. Tot we bij een open plek komen. Velen weerwolven zitten er al klaar, sommige in hun mensen gedaante, anderen in hun wolf gedaante. Olivia kijkt er bang naar.
'Gaan we nu dood?' vraagt ze, terwijl er een traan over haar wang loopt. Ik geef geen antwoord en kijk haar alleen aan. Olivia kijkt betreurd naar beneden, er zijn geen woorden nodig om dit te begrijpen.

Ze leggen me op een grote steen en binden nu ook mijn voeten vast. Ik kijk naar Olivia waar ze hetzelfde bij doen. Ze kijkt met angstige ogen terug. De vader van Luna gaat op de steen staan en houd een stenen bijl omhoog. 'Deze dingen, van het mensenras zullen sterven, omdat ze vreselijke daden begaan!' roept hij. Hij mikt met zijn bijl richting mijn hoofd en houd hem dan in de lucht. Het volk knikt instemmend en staart in doodse stilte naar de bijl. Ik zie de schaduw ervan op me af komen. Ik leg een laatste blik op Olivia en knijp dan mijn ogen dicht, denkend aan Luna.

'Nee! Vader!' Luna komt in paniek aangerend en gaat half op me liggen. Verbaasd stopt haar vader de bijl.
'Ik hou van deze jongen vader! Alsjeblieft! Laat hem leven!' schreeuwt ze. Haar vader kijkt haar onbegrijpend aan.
'Hoe kun je houden van iemand die je pijn doet?!' schreeuwt hij woest.
'Hij doet me geen pijn! Niet ieder mens is hetzelfde papa!' Haar vader kijkt onbegrijpend en duwt haar aan de kant. Met grote vaart zwiept hij de bijl dreigend omhoog.
'Luna, het zijn mensen...'
'En wat is daar mis mee?!' Roept ze, nog voor haar vader zijn zin af kan maken.
'Jij beschermde mij vroeger altijd, je vond me bijzonder en liet niets of niemand me pijn doen! Nou deze jongen is voor mij bijzonder, en ik laat niemand hem pijn doen!' Haar moeder komt nu ook op de steen staan en knielt begrijpend bij haar dochter neer. De man laat de bijl verstijft vallen en kijkt naar zijn dochter, die hem met volwassen ogen aanstaart.

De ware leider van het volk…