The Indian Wolf Girl

Een ander volk - Yuka

Mijn moeder komt nu op me afrennen en sluit me in haar armen. Olivia mengt zich ook in de knuffel en het is een tijdje stil. Ik zie hoe de volkeren elkaar mengen en kennis maken met wie ze 'echt' zijn, de vloek had iedereen in haar macht, en dan vooral mijn moeder. Ik druk haar nog dichter tegen me aan als ik een gloed om ons heen voel. Een krachtige, eentje die ik ook voelde toen Olivia geraakt was, toen ik geraakt was door de bliksemschicht van de vloek. Ik druk me wat uit de knuffel en kijk Olivia en mijn moeder aan. 'Verbonden voor altijd.' zegt ze nu. En ik glimlach flauwtjes.

Dan komt Luna met Fate in haar armen op ons af lopen. Mijn moeder pakt haar over en vertroetelt haar liefelijk. Ik sla een arm om Luna heen en kijk naar 'mijn' en 'Luna's' volk die langzaam kennis maken. Het gaat voorzichtig, alsof Luna's volk nog altijd argwaan heeft, omdat ze zonet nog hele anderen mensen voor zich hadden. Ik merk nu dat er een andere man naar voren komt. Hij heeft hele andere kleren aan en lijkt niet uit dit bos te komen. Een klein volk loopt achter hem. Hij loopt naar mijn moeder toe met een scherp mes in zijn handen. Ik begin te trillen als ik een gemene grijns op zijn gezicht zie.

'Ons meetrekken in die vloek van je he? Hoe durf je mijn volk erbij te roepen!' Ik realiseer me nu dat de verdubbeling van het aantal mensen kwam door een 'ander' volk die zich bij 'mijn' volk gevoegd hadden, meegetrokken in de hypnose en waarschijnlijk niet beseffend wat ze aan het doen waren.

De man komt steeds dichter bij en ik zie hoe mijn moeder achteruit deinst. Luna pakt Fate over en ik loop op de man af. 'Het was een vloek! En die vloek heeft jullie er in meegetrokken, niet mijn moeder!' Ik zie nu hoe zijn mes langzaam uit zijn handen gepakt wordt door een meisje dat achter hem vandaan komt. Haar ogen staan vriendelijker en het is weer de Sara die ik me herinner. Ze schud haar hoofd en kijkt de man aan.

'Vader, je weet net zo goed als ik dat ik degene ben die heeft voorgesteld jullie erbij te halen, en bovendien horen jullie bij dit volk maar jullie waren vertrokken en niemand wist van de vloek, dus laat ze met rust.' De man knikt en gebaard zijn volk of het volk dat oorspronkelijk ook bij 'mijn' volk hoorden weer mee te gaan het bos in. Langzaam lopen ze weg.

'Vader, gaat u alweer?!' schreeuwt Sara hem na.

'Ja, tenzij jij besluit mee te gaan.' Ze kijkt naar Philipe - haar 'verloofde' en dan naar mij en schud haar hoofd.

'Ik blijf hier.' zegt ze. Dan verdwijnt het volk in het bos en is 'mijn' volk al een stuk kleiner. Toch zitten er nog mensen tussen die ik me niet herinner, Een ander volk dat ook gevangen was door de vloek. Veel tijd om er naar te kijken heb ik niet, want Sara komt op me af rennen en sluit me in haar armen.