The Indian Wolf Girl

Een weerwolf zijn blijft moeilijk - Fate

Melonie naar haar nieuwe kamer brengen was nog een hele klus en uiteindelijk heb ik haar in een houdgreep moeten leggen en naar boven moeten dragen. Toen ik haar boven had gekregen ging het al een stuk beter, omdat anderen haar konden zien liep ze rustig mee. Melonie doet zich lief en onschuldig voor, maar in werkelijkheid ze is hartstikke fel. Misschien komt het omdat ze veel heeft meegemaakt en haar broer als een keer is kwijt geraakt, maar ze doet naar tegen me. Het lijkt wel of ze me haat en bang is dat ik haar broer af pak. Of misschien denkt ze dat ik hem pijn ga doen en wil ze hem beschermen. Ik weet het niet, ik wou dat ik met iemand over kon praten. Met mijn vader of mijn tante, maar wederom moet ik het zelf doen. Ik moet zelf haar vertrouwen zien te winnen, maar hoe?

Zo meteen is het tijd om te slapen en ik loop naar Dylan en Melonie toe. 'Hey jongens, ik doe de deur naar het dek op slot, maar de celdeur blijft gewoon open. Als jullie me nodig hebben ben ik in mijn kamer, de tussendeur is open, maar mijn kamerdeur is op slot. Zo kan er niemand binnen vanaf het dek, maar jullie kunnen wel naar mij toe komen als jullie iets nodig hebben.' zeg ik vrolijk en geef Dylan een kus. Daarna loop ik naar mijn kamer en val al snel in slaap.

Uiteindelijk word ik wakker van harde klap op mijn achterhoofd. Geschrokken doe ik mijn ogen open en zie dat ik op de grond lig.

'Ik ben vast uit bed gevallen.' mopper ik en wil weer in bed kruipen. Opeens schiet Melonie op me af. Geschrokken kijk ik haar aan. Haar ogen staan moordend en ze grijpt me naar de keel. En dan zeiden ze dat Dylan gek word met Melonie in de buurt, volgens mij is het andersom. Alleen is Melonie geniepig, ze valt aan als je het niet verwacht en niemand haar ziet. Ik dacht dat Merian erg was, maar Melonie probeert me te vermoorden. Al hoe wel, dat probeerde Merian ook.

'Melonie laat me los.' zeg ik rustig.

'Nee, jij gaat nu naar me luisteren! Jij blijft van mijn broer af en laat hem met rust begrepen?!' roept ze woest.

'Melonie ik hou van Dylan en ik zou hem nooit....' Voor ik mijn zin af kan maken knijpt ze mijn keel dicht. De woorden van mijn vader schieten door mijn hoofd.

'Laat niet over je heen lopen, bescherm jezelf.' Mijn ogen veranderen van kleur en mijn wolvenogen zijn nu zichtbaar. Melonie kijkt me geschrokken aan.

'Je bent een monster!' roept ze bang en knijpt mijn keel nog harder dicht. Een grom verlaat nu mijn mond, wat haar alleen maar banger maakt.

'Wat ben je?!' vraagt ze bang en ik krijg nu bijna geen lucht meer. Nog even en ik verander in een wolf. Melonie weet niks van mijn soort of van mijn krachten, want zolang ze me niet vertrouwt kan ik haar ook niet vertrouwen. Als ze me verraad heb ik een groot probleem. Melonie komt veel te dicht bij de waarheid en als ze zo doorgaat kan ik het veranderen niet meer stoppen. Ze vormt een dreiging en de kans dat ik haar dan per ongeluk pijn doe is groot.

'Melonie laat haar los!' Hoor ik Dylan opeens roepen. Melonie schiet overeind en verschuilt zich achter hem. Dylan schenkt haar echter geen aandacht en loopt geschrokken op me af.

'Fate gaat het?' vraagt hij bezorgd.

'Ja het gaat wel.' zeg ik schor en voel aan mijn pijnlijke keel.

'Fate je ogen...' zegt Dylan geschrokken.

'Dat gaat wel weer weg.' zeg ik rustig en loop naar de spiegel. Om mijn nek zijn wurgsporen zichtbaar en mijn wolvenogen gloeien. Het scheelde niet veel of ik was veranderd.

'Dylan, je zusje probeerde me te vermoorden het scheelde niet veel of het ging fout. Zou je haar even weg willen brengen, we moeten praten.' zeg ik, terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Dylan kijkt me bezorgd aan en trekt Melonie de kamer uit.