The Indian Wolf Girl

Wolvengedaante || controle - Yuka

Ik word wakker op het schip. Ik realiseer me niet zo goed wat er is gebeurd, maar voel me anders. Ik voel me sterker, krachtiger, alsof er een beest in mij is ontwaakt. Ik kom langzaam overeind en voel hoe het schip heen en weer schud in het water. Vermoeid laat ik me weer terug zakken.

'We zijn aan het varen.' mompel ik hardop. Ik hoor snelle pasjes en voor ik het weet zit er iemand naast me op het bed. Ik draai me er naartoe en zie Luna zitten. Liefdevol pakt ze mijn handen vast.

'Hoe voel je je? Je bent een lange tijd bewusteloos geweest.' Ik staar haar een beetje verdwaasd aan en zoek nog wat naar de juiste woorden om te antwoorden.

'Ik uhm.. ben oké maar ik voel me anders...' Stamel ik. Luna glimlacht flauwtjes.

'Herinner je je nog iets van het bos?' Ik kijk haar vragend aan.

'Bos?' Ze kijkt weg en lijkt nu ook de worstelen met haar woorden.

'Uhm... Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen, maar Yuka de vloek is verbroken en je bent een weerwolf.' Ik staar haar met grote ogen aan. Ik een weerwolf? Ik graaf diep in mijn gedachten en probeer me wat te herinneren van de vloek, of van mijn wolvengedaante, maar dat is een zwart gat. Luna kruipt dicht tegen me aan.

'Het komt goed, ik help je wel.' Ik glimlach flauwtjes en druk voorzichtig een kus op haar voorhoofd.

Dan komt Hunter binnenlopen met een bord en een glas melk. 'Zo, zo slaapkopje, hoe staat het er mee?' Hij zet het bord op het nachtkastje en gaat dan in een van de stoelen die vlak bij het bed staan zitten. Hij glimlacht uitdagend naar me.

'Ik voel me, me... '

'Sterker, krachtiger, alsof je de hele wereld aan kan, ik weet hoe het voelt broertje van me.' vervolgt Hunter. Zijn glimlach staat nu nog uitbundiger en hij kijkt nu naar Luna die hem onbegrijpend aankijkt.

'Hunter ga alsjeblieft weg, ik moet Yuka alleen spreken.' Hunter kijkt even nors, maar staat op en loopt de kamer uit. Ik duw Luna wat van me af en ga langzaam rechtop zitten. Haastig pak ik het bord dat op het nachtkastje staat. Nu ik eten zie realiseerde ik me immers pas hoeveel honger ik heb.

Gretig neem ik een hap van de boterham. Luna kijkt me een beetje bezorgd aan. 'Yuka, je moet leren van gedaante te verwisselen.' zegt ze dan.

'Hoe bedoel je?' antwoord ik met mijn mond vol. Ze kijkt naar beneden weer zoekend naar haar woorden.

'Uhm... Ik bedoel dat, weerwolven bij sommige emoties kunnen veranderen in hun wolf gedaante en... dat moet je onder controle zien te krijgen.' Ze kruipt naar me toe en veegt wat kruimels van mijn lippen af.

'Zoals welke emoties?' vraag ik, terwijl ik het bord neerzet en de beker melk pak.

'Uhm, dat verschild per wolf, maar voornamelijk als je boos of extreem verdrietig bent hebben weerwolven zichzelf niet zo goed onder controle.' Ze kijkt peinzend, waarschijnlijk beseffend dat dit niet makkelijk zal worden in de huidige situatie... of zijn er meer zorgen waar ik niets van weet?