The Indian Wolf Girl

Wolven - Luna

Ik trek mijn volk steeds meer mee in mijn eigen verdriet. Dat wil ik niet, maar ik kan er niks aan doen. Ik mis Yuka, ik kan gewoon niet zonder hem. 'Er komen twee wolven aan!' hoor ik de mensen buiten roepen. Ik ga toch maar eens kijken. Wie weet vrolijken nieuwe mensen me op. Maar de kans is klein. Ik loop rustig naar buiten, terwijl het hele dorp om de wolven heen staat als wolf. Ik kijk beter en mijn hart maakt een sprongetje.

'Aan de kant! Nu!' roep ik.

Iedereen wijkt voor me en ik ren naar de zwarte wolf toe. 'Yuka! Je bent terug!' huil ik blij. Yuka verandert terug en neemt me in zijn armen.

'Yuka, ik hou zo veel van je! Ga alsjeblieft nooit meer bij me weg!' huil ik.

'Ik zou het voor geen goud willen Luna.' De bruine wolf naast ons verandert in Olivia. Mijn broer verandert meteen terug en rent op haar af. Ook de rest van het dorp verandert terug.

'We weten hoe Yuka een weerwolf is geworden. Maar hoe kan het dat Olivia er nu een is?' Elliet verschijnt naast me.

'Ze moet verliefd geworden zijn op een weerwolf, dat kan niet anders.' fluistert hij in mijn oor en verdwijnt weer. Ik kijk Hunter veel betekend aan en hij kijkt schuldig terug. Soms waren er voor ons geen woorden nodig, een blik was genoeg. Hij is tenslotte mijn tweelingbroer.

Mijn vader kijkt ons verward aan, maar geen van beide waren we van plan wat te zeggen. Dit was iets wat we voor ons zelf houden. 'Het maakt niet uit vader. Ze zijn terug en dat ik het belangrijkste.' Hunter straalt.

'Dat is waar mijn zoon. Yuka en Olivia kom alsjeblieft mee naar het kampvuur en vertel ons wat er is gebeurt.' Yuka en ik staan op, maar laten elkaars hand niet los. Ik wil hem ook niet loslaten. Nooit van mijn leven wil ik dat meer. Terwijl Yuka het volk vertelt wat er is gebeurt, lig ik veilig in zijn armen. Ik heb hem zo gemist.

Aan het einde van zijn verhaal kijkt iedereen hem geschokt aan. 'Yuka, ze zullen jullie komen halen. Ik wil je niet kwijt.' zeg ik bang en druk me nog steviger tegen hem aan. Yuka streelt liefdevol door mijn haar.

'Rustig maar, ik blijf bij je koste wat het kost.' Mijn vader staat op.

'Met hoeveel zijn ze Yuka?'

'Minimaal twee keer zoveel als wij.'

'Dat maakt niks uit. Wij zijn weerwolven en veel sterker. Bovendien hebben we Luna nog en haar magie. Ze heeft ons al door lastigere situaties heen gesleept. We laten Yuka en Olivia niet meenemen.' zegt Hunter vastberaden.

Iedereen begint te juichen. Ik en Yuka kijken elkaar enkel liefdevol aan. Blij dat we weer samen zijn. 'Iedereen rustig nu. Laten we nu gaan slapen. Dan zien we morgen wel weer verder. Wie weet komt het niet eens op vechten aan. Voor de zekerheid wil ik dat een paar van jullie het dorp bewaken en ik denk dat voor iedereen spreek als ik zeg dat Yuka en Luna vannacht bij elkaar mogen slapen. Ze zijn dan wel nog niet officieel getrouwd, maar ze kunnen elkaar nu echt niet missen en hun tent is al klaar.' zegt mijn moeder. Bijna iedereen knikt, maar mijn vader wil protesteren. Mijn moeder geeft hem een waarschuwende blik en hij houd wijs zijn mond. Ik kijk mijn moeder dankbaar aan.

Hand in hand lopen we naar onze tent. We gaan lekker dicht tegen elkaar aan liggen. Ik heb dit zo gemist, ik heb hem zo gemist. 'Ik hou van je.' zeg ik zachtjes.

'Ik ook van jou.' Hij geeft me een kus op mijn wang en samen vallen we in slaap.