ESER

25.BÖLÜM

🖤🔥🖤

Evde yalnız kalmıştım. Madem kaçışım yok. Bende ilk önce sahte güven kurardım. Sonra da bir plan kurup kaçardım. Ne yani bu kadar kolay mı insan esir almak. Ne kadar korksamda başka uolum yoktu.

Hayat yalnız bırakmıştı belalarla beni. Düşüncelerimi bırakıp evi gezmeye başladım. Evi biraz da olsa ezberlemiştim. Çok büyüktü.

Bir anda ezberlemem imkansızdı. Odalardan birine baktığımda en kapalı tonlardan kullanıldığını gördüğümde ona ait olduğunu anlamıştım. İçeri girip dolabını açtım.

Siyah renkten başka renk nadiren bulunurdu.  Çok fazla kıyafeti vardı. İçeridinden beyaz renkli siviti zor bulmuştum. Bana çok bol olurdu bu. Elbise niteyine giyecektim.

Siviti alıp odanın içerisindeki banyoya ilerledim. Banyo dolabından temiz bir havlu aldıktan sonra suyu açtım. Üzerimdeki pis klyafetleri çıkarıp kendimi soğuk suyun içerisine bıraktım.

İşim bittiğinde suyu kapatım çıkmıştım. Çıplak vücüduma siviti geçirmiştim. Altımada üzerimdeki şortu tekrardan giyinmiştim. Giyecek hiç bir şeyim yoktu. Şimdilik bunlarla idare etmek zorundaydım.

Hazır olduğumda odadan çıkmak için kapıya yöneldim. Bir anda i koku yine ciğerlerimi işgal etmişti. Odaya girdiğimde de aynı şey olmuştu.

Sahibi gibi kokusuda izinsiz sahiplenmeye alışıktı. Kendime gelmek amacıyla gözümü bir iki kez sıkıştırdım. Elimdeki eski kıyafetlerle kapının önünde  durdum.

Bir şey bıraktım mı diye düşünüyordum. Bir şey kalırsa eğer rezil olurdum. Çok düşündüm. Bıraktığım şey olmadığını anladım. 

Aşağıya inip kıyafetlerimi çöpe attım. Karnım açtı ama onun evinde hiç bir şey yapmak istemiyordum. Sanırım gururu bırakmak zorundaydım. Mutfağa girip bir iki bir şey atıştırdıktan sonra salona geçtim.

Koltuğa oturup düşünmeye başladım. Bir plan bulmam lazımdı. Ama önce güven kazanmam lazımdı. Konu o adamsa bu çok zordu.

Biraz zaman alıcaktı. Kapının açılmasıyla düşüncelerimi bırakmıştım. İçeri korumalarla birlikte üç kadın girmişti. Sanırım yeni çalışanlardı bunlar. Korumalarla bir şeyker konuştuktan sonra en üst kata çıktılar.

Çalışanlara ait odalar vardı orda ve bende o katta uyuyordum. Kadınlar yerleştikten sonra yanıma gelmiştiler. İkisi genç ve biri orta yaşlıydı. Gençlerden biri konuştu.

Cemre:efendim ben cemre. Yemek olarak bir şey istermiydiniz.

Ben:hayır bana ismimle hitap ede bilirsin canım. Ben eda.

Cemre:olurmu öyle efendim.

Ben:tabiki olur. Zaten ben bu evin hanımı değilim.

Cemre:nasıl isterseniz eda hanım.

Ben:eda

Cemre:tamam edacım.

Kız gülümsediğinde bende gülümsemiştim. Diğerleriylede tanıştıktan sonra onlar işlerinin başına geçmiştiler. Orta yaşlı kadının adı  ümmü ablaydı. Ne kadar abla demene gerek yok desede itiraz etmiştim. Çok tatlı birisiydi.

Cemre de öyleydi. Ama sinem. O sanki biraz soğukmuydu. Neyse. Düşüncelerimi bırakıp odama geçmiştim. Burası ışık görmüyordu.

  Çok ta ürkütücü yerdi. Yatağımın üstünü düzenleyip komidini de tam yanıma kokduktan sonra oda düzenlenmişti. Aşağıya inip korumalardan birine bir şeyler alınması gerektiğini demiştim.