ESER

55.BÖLÜM

🖤🔥🖤

Gözlerimi açtığımda yine bu odadaydım. En son hatırladığım karanlığın beni çekmesiydi.

Peki ya nasıl buraya gelmiştim. Aklıma elifim gelince bunları bırakmıştım.

Kapının kolunu çektiğimde kapı açılmamıştı. Tekrar dedediğimde yine açılmamıştı.

Tekrar ve tekrar denemiştim. Kilitliydi. Ortalık karanlıktı. Duvardaki saate baktığımda saatin 4 olduğunu anlamıştım.

Kapıya tekmeler atmaya başlamıştım. Kimse cevap vermiyordu. Kimse yokmuydu ya.

Ben:AÇ ŞU KAPIYI NERDE ELİFİM EFEEEE AÇ ŞU KAPIYIII...

bağırmaktan boğazım acıyırdu ama bana cevap veren kimse yoktu.

Gözlerimden yaşlar akıyordu. Hemde güçlü bir şekilde. Onca uğraş onca sabret onca dayan onca...

Bunun için mi. Bunun için mi dayandım onca şeye. Offff

Kapıya sırtımı verip yere çökmüştüm. Gözümden akan yaşlar durmuyordu. Canım çok ama çok yanıyordu.

Allahım ne yaptım da bu kadar acı yaşatıyorsun bana.

Bu saate kadar baygın mı kalmışım. Ola bilirdi. Hem kafamı vurmuştum hem yorgundum hem canım acıyordu.

Acaba eligim ne yapıyordur. Aç mıdır. Tok mudur. Susuzmudur. Canı yanıyormudur. Korkuyormudur.

Öz abim bizi korumadı.  Onu bu kadar sevmedim. Üvey diyorlar ama öz kardeşim olsa şuan elif kadar sevemezdim onu.

Elif benim her şeyimdi. Bu cehennemde inatla doğan güneşimdi. Çölde açan çiçeğimdi. Umudum bitmişken seve seve umut olan kişidi.

Ama çok uğraştım beğ.  Ona zarar gelmesin diye çok uğraştım ben. Beceriksizmiydim bne. Ola bilirdi.

Ama yeter ki eligime dokunmasınlar. Ben onsuz yaşayamazdım ki. Onsuz onsuz bir hiç olurdum ben.

Bu koca dünya dar gelirdi bana. Ve ya kimsesiz kalırdım.

Sırtım kapıda yere çökmüştüm. Ayaklarımı kendime çekip başımı dizlerimin üzerine koymuş hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

Boğuluyordum. Nefessiz kalmıştım. Başımı dizlerimden çektiğimde gözlerim bulanmıştı.

Duvardaki saate baktığımda saat 6 olmuştu. Kafamı arada arkaya atarak kapıya vuruyordum.

Belki duyan vardır. Olsa da insafa gelip açsalar. Elifimi bana verseler. Kaçsam bu cehennemden.

Evet hayel olduğu o kadar belli ki.

⏰⏰⏰⏰

Saat 8 olmuştu. Sesler geliyordu. Kapıya tekmeler atsam da açan ve ya cebap veren yoktu.

İçim çıkmıştı ağlamaktan. Dudaklarım kurumuş bir birlerine yapışıyorlardı. Su şuan ihtiyacım olan şey olsada...

Elif ile kıyaslasalar düşünmeden eligimi isterdim. Elifimi istiyorum ben.

Ağlamam yeniden başladığında kapıya attığım tekmeler hızlanmıştı.  Kapı anidrn açılmıştı.

Gözlerim bulanık gördüğü için bir iki kez açıp kapatmıştım gözümü. Sonra anlamştm efe olduğunu.

Düşünmeden ona yürüyüp yüzüne tokatı basmıştım.

Ben:NERDE O BANA VER ELİFİMİ. GERİ VER BANA ONU. TAMAMBANA NE YAPACAKSAN SA YAP AMA ONU BIRAK. LÜTFEN. BIRAK.