ESER

44.BÖLÜM

🖤🔥🖤

O. O oydu.
Babamın yakıp yıktığı aile oydu. Mehmet kozoğlunun kayıp kızı.

Yurda ismini değiştirerek verdiğimiz kız oydu. Eda...

Dna testi bile vardı. Abisini bulamamışlar. Ya da bulmuşta yazmamışlar.

Peki kim yapmıştı. Tarihe baktığımda testi yeni yapmışlardı.

Tarihi biraz daha incelediğimde  benden kaçtığı izmire kaçtığı gün yapılmıştı bu test.

Mehmet kozoğlu biliyormuydu bunu. Hayır. Bırakamazdım onu ben. Bana aitti o .

Cebimden telefonumu çıkarıp emreyi aramıştım.

Emre:alo efe?

Ben: emre bana bi ev bul ortamdan uzak.

Emre: anlaşıldı.

Telefonu kapatıp cebime koymuştum. Burdan gidemezdim. O zaman kaçtı diye sevinirlerdi.

Ama onu da bırakamazdım. Bu yüzden kimsenin bilmediği bir yere taşınacaktım.

Eğer bu bilgiye sahiplerse baskın da yaparladı. Eğer onun benim kollarım altında olduğunu biliyorlarsa onu bırakmayacağımı da bilirlerdi.

Bar sıkmaya başlıyordu artık. Sakin suskun bir yere ihtiyacım vardı.

Yetkiliyi yanıma çağıttırıp kalabalığı boşaltmasını emr etmiştim.

İnsanlar yavaş yavaş dağılıyorlardı. Bu da benim sinirlerimle oynuyordu.

Silahımı çıkarıp havaya ateş ettiğimde iki saniye içinde her kes boşalmıştı.

Çalışanlara izin verdiğimde bar bom boş kalmıştı. İçkimden bir yudum alıp arkama yaslanmıştım.

Bir kaç saat sonra  içeriye birinin girdiğini hissetmiştim

Arkama dönmeden konuşmuştum.

Ben: kapalıyız!

Emre: sana soran yok!

Arkama döndüğümde emreyi gördüm.  Sırıtarak yaklaşıyordu. Yalnız değildi. Furkan da vardı yanında.

Furkan: kızlar edaya gittiler.

Başımı onaylarcasına sallayıp içkimden bir yudum daha aldım.

Emre: dinliyoruz.

Dostlarımdı işte. Tanıyorlardı beni. Yerdeki kağıdı işaret etmiştim.

Bir süre sonra şaşkın sesler çıkarıyorlardı.

Emre:aradığın ev...

Ben: onu vermem anlıyormusun. Orda kalıcak. Kimse de  bilmeyecek. Kimse.

Furkan: bizim kızlar.