ESER

97.BÖLÜM

🖤🔥🖤

1 ay sonra...

Gözlerim açtığımda odama sızan gün ışığı yüzüme vuruyordu.

Yavaş adımlarıa yataktan kalkıp banyoya girmiştim. Yüzümü yıkadıktan sonra bitaz ayılmıştım.

Kıyafet dolabıma yaklaşıp bakınmaya başlamıştım.

Siyah kısa kot şort alıp üzerine de sarı bol bir tşört almıştım.

Üzerimi değiştirip saçlarımı tarayıp salmıştım. Bir hafta olmuştu burda kaldığım.

Hala olayları tam hatırlamıyordum. Çocuklar arada bir gelip beni eğlendirmeye çalışıyorlardı beni.

Sanki kalbimde büyük bir boşluk vardı.

Sanki bu boşluk ömür boyunca benimle olacakmış gibiydi. 

Zamanım azmış gibi hissediyordum. Bu gün doktor muaniyeye gelecekti.

Efeyle arada bir konuşuyorduk. Eskileri anlatıyordu ama hep iyi anıları açıyordu.

Benden sakladığı bir şey varmış gibi hissediyordum.

Eskiden yaşananlara dair ve ya hayatıma dair. Ama ne ben soruyordum ne de  o söylüyordu.

İlk üç gün aklıma bir şeyler gelmeye başlıyordu ama şuan hiç bir şey gelmiyordu hatırlamıyordum hatırlayamıyordum.

Düşüncelerimi bırakıp salona inmiştim. Her zamanki gibi dışarı bakan koltukta oturuyordu.

İşe de gitmiyordu. Tüm gün orda oturup beni izliyordu.

Acımaya başlıyordum ona. Tam da öyle denmez ama hissettiğim duyguya bu ismi vermiştim.

Ben:günaydın

Nedense bu gün günümün aydınlanmasını istemiştim ve içimden ona günaydın demek istemiştim.

Karartmaktan başka bir şey bilmese de onun da hayatı kararmasın. Aydınlansın.

Gözleri parlamıştı. Oturduğu yerden kalkıp aramızda iki üç adım mesafe bırakıp durmuştu.

Efe:bu akşam bir yere gitmemiz gerekiyor

Demişti nazikçe. Kaşlarımı çatıp sormuştum.

Ben:neden?

Efe:çünkü çok özel birinin doğum günü. 20 yaşını dolduruyor.

Ben:o zaman sen git

Efe:sensiz hiç bir şeyin anlamı kalmaz ama

Evde sıkılmıştım. Hem belki bir şeyler hatırlardım.

Ben:tamam olur

Kapı çaldığında hizmetçiler kapıyı açmıştı. İçeri doktor girmişti.