ESER

96.BÖLÜM

🖤🔥🖤

-EDA-

Gözlerim aralanmıyordu. Ne kadar uyumuşsam artık.

Gözlerim yarım açılmıştı. Başımı zorla haraket ettirdiğimde hastane odasında olduğumu anlamıştım.

En son ne olmuştu. Aklıma hiç bir şey gelmiyordu. Kimdim ben. Immmm

Beynimi çok zorlamıştım. Zar zor yarım yumak bir şeyler hatırlamıştım.

İsmim eda. Soyismim ımmm bilmiyorum. Peki neden burdaydım.

Aklımda tek bir isim varsı. Efe. Kimdi o  neden akımdaydı.

Kolumu zorla kaldırıp yanımdaki vazoyu uere atmıştım.

İçeri doktorlar girince hayalet görmüş gibi bakıyorlardı.

Ne ne olmuş ne bakıyon kardeşim. Doktor koşarak yanıma gelmişti.

Hemşireye efe beyi ara demişti. Ha işte. Tam olarak kimdi bu efe.

Doktor elindeki ışığı gözüme tutmuştu. Sonra elindeki evrağa bir şeyler yazıp dışarı çıkmıştı.

Hemşireler gelip yatağımı sürürek bir odaya götürmüşlerdi beni.

Bir iki iğne yapıp sonra dilimin altına bir ilaç koymuşlardı.

Odada yalnız kaldığımda beynum yanmaya başlamıştı.

Gözümün  önüne bir çift kara göz geliyordu. Ama nedense içimdeki his iyi bir şey olmadığını anlatıyordu.

Neden bu haldeydim. Ne olmuştu. Kapı aniden açıldığında içeri birileri girmişti.

Üç kız ve iki kızdı. Beşi de bana hayalet görmüş gibi bakıyorlardı.

Siz kimsiniz. Neden öyle bakıyorsunuz. Kızlardan biri ağlayarak bana sarılmıştı.

Abla diye. Ne ablası. Kim abla. Diğerleri de bana sarılmıştı. Erkekler de

Sarılma festivalimiydi de ben bilmiyordum. Onların hiç birine karşılık vermemiştim.

Tanımadığım insanlara sarılacak değildim değil mi.

Benden ayrıldıklarında küçük kız hala bana sarılıyordu.

Kapı yenisen açıldığında içeri biri girmişti. Allah var yukarıda çocuktaki tip kimsede yok.

Bi dakka bu gözler. Benim aklıma gelen gözdü. Peki kimdi. Bana bakıyordu.

Adım attığında bana sarılan küçük kız ona doğru yürüdü.

Çık dışarı neden geldin hakkın yok ginilerinden bir şeyler bağırdı.

İçeri doktor girdiğinde hepsini dışarı yollamıştı. Kabusmu görüyordum.

Doktor:kendinizi nasıl hissediyorsunuz eda hanım

Boğazımı temizleyip konuşacaktım ki sesim çıkmamıştı.