37.BÖLÜM

496 106 5
                                    

🖤🔥🖤

1 ay sonra...

Uyanmıştım ama gözümü açamıyordum. Kafamın ağrısını hissede biliyordum. 1 ay daha gitmişti ömrümden.

1 ay daha geçmişti bu pislik adamla. Gördüğüm tek yer bu ev ve odalarıydı. Bahçeye bile çıkamıyordum.

Normal davranmaya çalışıyordum. Planımın en büyük parçasıydı.  Normallik. Zor olsa da başarmıştım bence.

Çocuklar bir ay içinde bir iki kez gelmişlerdi. İyi insanlardı. Gözlerimi açıp yatakta doğruldum. Kapımı kilitlemiyordu artık.

Yaklaşık iki hafta falan oldu. Kilitsiz kapımı açıp dışarı çıkmıştım. Banyoya girip yüzümü yıkadıktan sonra odama tekrar girdim.

Komidinin içindeki kıyafetlerimden seçip rahat bir şeyler giyinmiştim.

Siyah kot pantolon giyinip üzerine de mavi tişört giyinmiştim.

Hazır olduktan sonra saçımı da tarayıp salona inmiştim.

Salonda kocaman saat vardı. Saat 8 olmuştu. Kızlar sofrayı hazırlıyorlardı.

Yardım etmek için yanlarına yaklaştığımda cemre itiraz etmişti.

Cemre:efendim ben yaparım. Siz yorulmayın lütfen.

Ben:cemre ya demedimmi efendimi falan bırak ben bu evin hanımı değilim.

Cemre: efe beyin e.e .emri efendim.

Ben: banane be efe beyinizden git ona de beyi hanımı. Ben buranın bir parçası değilim tamam mı sende bana bir daha böyle hitap etme eda de yeter şimdi ben ne yapayım.

Cemre: e.eefendim  ben yaparım.

Diyip mutfağa girmişti. Bu neydi şimdi. Neden kekeleyip durdu.

Onu bırak. Efe beyinin emri diye bana hanım diyo ya.

Ben buranın bir parçası değilim! Ne yani iki üç ay sessiz kaldığım için hemen beni bu cehennemin bir parçası mı yapıyorlar.

Ama ben kaçıcam. Susuyorum çünkü elifim için. Odama çıkmak için ani haraketle arkamı dönmüştüm.

Dönmemle sert bir şeye çarpmam bir olmuştu. Bu da neydi şimdi.

Burnum kırılmıştır heralde. Elimle burnumu ovuşturmaya başladım.

Sonra neye çarptığıma bakmak için elimi yüzümden çektim.

Onu görmemle yerimde donmuştum. Ona mı çarpmıştım. Ne sert göğsü varmış.

Ne diyorum ya. Adama çarptım. O da arkamda durmasaymış.

Önce ifadesiz bakışlarla yüzüme bakmıştı. Sonrada konuşmuştu.

Efe:  hala pes etmedin mi?

Ben: n.. ne?

Kaşlarını çatmıştı. Ne yapmıştım ki. Hem şimdi ne alaka o soru. Biraz düşündükten sonra anlamıştım.  Kekeme ! kekeme!

 ESERHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin