ESER

104.BÖLÜM

🖤🔥🖤

Ayaklarım beni taşımıyordu. Gözlerim yanmaya başlıyordu. Gözümden akan damlaraı sinile silmiştim.

Bana tataf bir adım attığında geriye iki afım atmıştım ben.

Efe:sevgilim dinle önce beni bak ne olur dinle bi ben...

Ben:neyi dinliyim. Ha. Neyi. Oynadın benle. Karım diyon bir de  bana dedin mi hiç bir kez. Ha.

Efe:çünkü o...

Ben:senden nefret ediyorum.

Diyerek evden koşarak çıkmıştım. Bahçeye çıktığımda hiç beklemeden sokağa atmıştım kendimi.

Efe:edaaaa

Arkamdaki sesleri umursamadan koşmaya başlamıştım.

Hıçkıra hıçkıra ağlayarak koşuyordum. Arkamdan adamları beklerken sadece efe koşuyordu arkamdan.

Bağırıyordu. Yalvarırcasına ama. Neydi. Neydi bu. Ne çekiyordum ben.

Ayağım takıldığında yere yapışmıştım. Alnım sert bir yere çarpmasıyla yüzüme doğru sıcak bir sıvı akmıştı.

Efe bana yetişip sıkıca saılmıştı.

Ben:bırakk!!!

Diye çabalamıştım.

Efe:bak her şeyi anlatıc...

Alnımı görmesiyle duraksamıştı. Dokunacağı sıra geri gitmiştim.

Ben:çeç o pis ellerini

Evet baya ağırdı. Onun da ağırına gitmişti. Baya. Gözümden akan yaşlara bir türlü engel olamıyordum ama hemen siliyordum.

Beni yıllatca aldatmışmıydı. Belki de evlidir. Evlenmişti. Müstakbel karım demişti ya karım.

Ben:hayatımdan çık anladın mı bir insandan bu kadar nefret edilmez.

Gözlerim çok ağırdı ama konuşarak vücumdaki bu ağırlılığı atmak istemiştim.

Bunca emek boşunaymış. Çoktan evlenmiş o  eğlence yeriymişim ben.

Konuşmuyordu. Konuşamıyordu. Geriye adım atmaya başlamıştım.

Öylece bana bakıyordu. Karanlıkta gözlerden kaybolmuştum.

İsmimi bağırıyordu. Koşmaya başlamıştım. Ormanlık gibi bir yerdi.

Elimi arka cebime götürmüştüm. Allaha şükür üzerimdeymiş.

Telefonumu elime alıp koşmayı bırakmadan babamı aramıştım.

İki üç çalıştan sonra açmıştı.

Ben:bb baba baba

Ağlamaktan konuşamıyordum.