ESER

64.BÖLÜM

🖤🔥🖤

-EDA-

Uykum yoktu. Merak ediyordum onları. Neddeydiler hala.

İyilermiydi acaba. Karanlığı bir süre daha izlemiştim.

Bi kaç saat sonra sabah olacaktı. Bir süre sonra bahçede hareketlik vardı.

Koşarak bahçeye çıktığımda emre furkan ve adamlar gelmişti.

Gözüm ilk başlarda onu aramıştı ama sonra gelmediğini anlayıp furkana bakmıştım.

Furkan:kafasını dinlicek efe. Sen neden yatmadın.

Ben:uykum yok ya.

Emre: sabah olcak bi kaç saate git biraz uyku al

Emreye pis pis bakarak konuşmuştum. Gıcıktım ona. Elifime yaklaşmaya çalışıyordu. Hayır kıskanmıyordum.

Ben:uykum yok.

Bahçeye çıkıp derin nefes almıştım. Ortalık durgunlaştığında elif gelmişti.

Ben:ne oldu meleğim

Elif:uykum kaçtı abla çok sıcak hava

Ben:çatıdaki odalardan birine çık canım. Orası serindir.

Elif yukarı çıktığında ben de salona girip koltuklardan birine uzanmıştım.

Gözlerim hala onu arıyordu. Nerde kalmıştı acaba. Düşüncelerim durgunlaşıp yerini tatlı uykuya bırakmıştı.

Uyumayacaktım. Sadece onu görmek istiyordum. İçimde çok kötü hisler vardı.

Tanımadığım birinin. Bir de kötü niyetliyse. Bana yaklaşması. Burnumun dibine kadar girmesi.

Öhöm öhöm.

Miğdem bulanmıştı. Öksürdükten sonra düşüncelerimi bırakmaya çalışmıştım.

Karanlığı izlerken etrafım da kararmıştı...

Evde yankılanan sese koltuktan fırlamıştım. Başımı kaldırıp etrafa baktığımda ışıklar yanıyordu.

Merdivenlerde bizimkiler varken koltuğun başında efe duruyordu.

Ayağa kalkıp ona bakmıştım. Bir süre sustuktan sonra kaşlatını çatmıştı.

Efe:salonda uyulurmu.

Ben:dalmışım öyle...

Sesim kısık çıkmıştı. Korkmuştum da. Neden bağırmıştı ki.

Arkasını dönüp yukarı çıkmıştı. Tayfaya baktığımda gülmemek için kendilerini zor tuttukları belliydi.

Ben:gülüncek ne var?

Kahkaha atmaya başladıklarında oflayarak yukarı çıkmıştım.

Elifin bu sese uyanmaması normaldi. Çünkü çatıdaki odalara en ufak ses gitmiyordu.