Siz de benim gibi the originals aşağıysanız ve tabi Mikaelsonların, o zaman doğru adrestesiniz. Çünkü burada bol bol serilerimiz ve hayal etlerimiz var. Hadi durmayın ve okumaya başlayın.
Not: Kitabın tüm hakları saklıdır. Kesinlikle kopyalanamaz...
Oy verip yorum yapmayı unutmayın lütfen!!!!! İyi okumalar...
"Ben de tam olarak seninle konuşmak istiyordum."
Olduğu yerde durmuş, kollarını göğsünde kavuşturmuş ve sinirli bakışlarını sana yöneltmişti. Normal bir durumda olsanız ilk yapacağı şey dudaklarına yapışmak olurdu.
"Bunu nasıl açıklayacaksın tam olarak merak ediyorum?"
"Kız kardeşimle konuşurken ses tonuna dikkat et."
Jeremy, üzüldüğünü fark ettiğinde yanına gelmiş ve araya girmek istemişti ama elini onun göğsüne koyup geri kalmasını istemiştin.
"Jer, içeri gir. Sevgilimle yalnız konuşmalıyım."
"Ama-"
"Ablanı dinle, küçük Gilbert. Kimsenin canı yanmasın sonra."
Son cümlesi bu sefer de seni sinirlendirmişti. Dişlerini sıkıp Jeremy'i zorla eve sokmuş, daha sonra da Kol'a doğru ilerlemiştin.
"Biraz yürüyelim."
Onu beklemeden ormana adımladın. Karanlık ve tehlikeli olsa da onun varlığı korkunu perdeliyordu. Kısa sürede sana yetişti ve yanında yerini aldı.
"Bir daha kardeşlerimi tehdit etme, onlar sadece beni korumak istiyorlar."
"Kimseyi tehdit ettiğim yok ve seni benden korumaları da dünyanın en anlamsız şeyi. Ama eğer durup asıl konuya girmezsek birkaç ağacı devirebilirim."
Yürümeyi bırakıp ona baktığında ciddi durmaya çalıştığını ama gözlerinde parıldayan hayal kırıklığını saklayamadığını fark ettin. Az ötedeki kütüğe oturduğunda o da gelip yanına oturdu.
"Kol, ben hamileyim."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Onu anladım zaten."
İmalı çıkan sesi, seni üzmeye yetmişti.
"Nasıl olduğu hakkında bir fikrim yok ama şunu bil ki başka biriyle bir ilişkim olmadı. Sen benim ilk ve son aşkımsın. Sanırım bu bebek de bize verilmiş bir hediye."
Bakışlarını yerden alıp sana çevirdiğinde sana inanmakta zorlandığı çok belliydi ya da sen öyle yorumluyordun.
"Bana inanmıyorsun?"
Cevap vermeyip başını eğdi. Kendi içinde bir savaş veriyordu ama sen bunu düşünemedin. İnanamaz bir şekilde ona bakıp ayağa kalktın.
"Ben de sana inanamıyorum gerçekten. Birbirimizi seviyoruz sanmıştım, demek ki yanılmışım."
Arkanı dönüp yeni aydınlanmaya başlayan gökyüzünün yardımıyla eve giden yolda ilerlemeye başladın. Konuşurken sesinin titremesini engel olamamıştın. Korktuğun şeyler birer birer başına geliyordu ve sen ne yapacağını bilemiyordun. Ama o sırada beklemediğin bir şey oldu ve Kol, genelde yaptığı gibi önünü kesince duraksamak zorunda kaldın. O kadar aklı karışık duruyordu ki bir süre ağlamayı kesip onu izledin.
