ALACAKARANLIĞIM

121.Bölüm

Barış maça hazırlanırken bize el salladığında Güneş heyecanla ona öpücükler atmıştı. Ona bakarken kocaman gülümsedim. Onu böyle enerji dolu görmek istiyordum. Babasının bizim adımıza yaptırdığı formaları giymiştik hepimiz. Etraf kalabalıklaşırken Çocukları yanıma alıp gözümün önünde tutmaya çabalıyordum. "Anne..." "Efendim Uzay'ım?" "Babam televizyona mı çıkıyor? Hani biz hep maçları orada görüyoruz ya? Babanı televizyon mu yutacak?" Ben gülerken Güneş de gergince babasına bakmıştı. "Hayır anne... Babam geri gelsin."

"Anneci..." "Babam gitmesin..." Umut da dolu gözleriyle babasına bakarken başımı iki yana salladım. "Babanız gitmiyor... Gidecek olsa ben böyle oturur muyum?" Güneş babasına bakarken Umut da onun elini tutmuştu. "Üzülme babam gitmiyor." Burukça gülerken kollarımı açtığımda üçü de bana sarılmıştı. Bedenimi saran o kollarla derin bir nefes aldım ve gülümsedim. "Babasız sarılmalar eksik olur bir kere..." "Baba..." Umut Barış'a sarılırken ben de kocaman gülümsedim. "Seni televizyon yutacak diye çok korkmuşlardı." "Hey... O nereden çıktı? Ben miniklerimin bir tanesini bile bırakıp gitmem."

Güneş babasına bakarken Barış da onun yanağına uzun bir öpücük kondurmuştu. "Küçük beylerden de birer şans öpücüğü alabilir miyim acaba?" İkisi de heyecanla onaylarken kocaman gülümsedim. Barış onları öperken Güneş de bana bakıp yavaşça yanıma oturmuştu. Yanağımda hissetiğim minik dudaklarıyla kocaman gülümsedim. "Ah... Prenses öpücüğü..." Barış da kocaman gülümsemişti. "Seni öpmeden asla gitmem..." Çocuklar heyecanla bize bakarken Barış dudağıma minik bir öpücük kondurduğunda omzuna vurdum ve güldüm. "Arsız... Çocukların önünde..."

"Arsız? Çocukların önünde..." "Yaa..." Barış gülüp yanaklarıma, burnuma ve alnıma öpücükler bırakmıştı. "Oh... Oh... Oh... Ya sen ne güzel bir kadınsın." Ben gülümserken çocuklara bakmıştı tek tek. "Anneyi üzmek yok anlaştık mı?" Hepsi babalarını onaylarken gülümsedim. "Ayrıca anne size emanet. Ben yokken bol bol öpün onu. Çok güzel çünkü." "Baba..." "Söyle Güneş'im benim..." "Seni öpebilir miyim?" Barış kocaman gülümseyip onu onaylarken Güneş de babasının yanağına minik bir öpücük kondurmuştu. "İstediğiniz kadar öpün beni. Babanız bu öpücüklerle motive oluyor."

Üçü de babalarını kocaman öpücüklere boğarken kocaman gülümsedim. Yuauf ise bir fırsatını bulup yanıma gelmiş ve beni öpmeye başlamıştı. Ardından Umut da geldiğinde gözlerim tamamen düz çizgi olana kadar kocaman gülümsedim. Barış giderken Güneş yine sessizce bir köşede oturmuştu. Umut ve Uzay da yanına oturduğunda Güneş'e baktım burukça. O da bana bakmıştı. "Anne, babamın sesi müzik gibi." "Babasına aşık minik civcivimin sesi de müzik gibi ama... Sen hep konuş Güneş'im. Senin o sesin de bana huzur veriyor." Güneş bana sarılınca gülümsedim. "Dinlemek güzel, anne..." Güneş sessizce etrafı izlerken saçlarını okşayıp gülümsedim.

"Seni çok seviyorum Güneş'im..." "Beni?" Uzay bana bakarken kocaman gülümsemiştim. "Seni de çok seviyorum." Umut bana bakarken yanağına uzun bir öpücük kondurdum. "İlk meleğim benim. Anneniz hepinizi çok seviyor, babanız da öyle... Ve ikimiz de sizi bırakıp hiçbir yere gitmeyiz. Anlaştık mı?" "Anlaştık." "Anlaştık annem..." "Babama bakın." Güneş babasına heyecanla bakarken gülümsedim. O da elimi sıkıca tutmuştu. "Annem sen neden bu kadar çok güzelsin?" Ben de ona baktım ve kocaman gülümsedim. "Çok mu güzelim?" "Çok..." "Yaa teşekkür ederim."

...

Maç başladığında miniklerim babasını izliyordu. Hepsi de çok heyecanlı ve mutlulardı. Güneş sessizce oturup sadece babası başarılı olunca kalkıp kocaman alkışlıyordu. Ara verildiğinde Umut ve Uzay her şeyi sorarken Güneş de sessizce yanımızdaki kızlara bakmıştı. Biraz onlara yaklaştığında gergince ona baktım. Ama o gidip onların yanına oturmuştu. "O benim babam. Annem de burada." "Güneş'im?" Uzay hemen onun yanına gittiğinde Güneş de bana bakmıştı. "Annem... O çok güzel bir anne. Babam onu çok sever, hep öper." Barış da yavaşça yanımıza gelirken Güneş ona bakıp kocaman gülümsemişti.