Dengesiz [ZeyKer]

/ 111. Bölüm /

Selam Kuzularım.

Nasılsınız?

Biliyorum uzun zamandır burada yokum ama bir sorun bakalım, neden yokum, nasıl yokum, isteyerek mi yokum?

Son haftaya kadar okulla uğraştım zaten bilirsiniz, lanet=okul! Neyse o yüzden gelemedim. Aklımı hep kurcalasanız da vakit bulamadım. Sonra bu aralar bize hep gezmeler çıkıyor ya da misafir geliyor. Hayat.

15 günde inşallah bu geçen zamanları telafi ederim diye umuyorum. Yine de sen öyle dedin demeyin sonra belli olmaz.

Keyifli Okumalar! :)

°Zeynep°

Hafif ama insana uykusunu zehir eden bir mide bulantısıyla uyandıktan hemen sonra, banyoya koşmuştum ama çabalarım boşunaydı ve midem kasılmaktan başka bir şey yapmamıştı. Kendimi böyle anlarda halsiz hissediyordum. Daha yolun başında olduğumu da net biliyordum.

Tatlı bebeğim, beni şu andan sonra daha fazla yoracak gibiydi. Artık bulantıların artma zamanı gelmişti ve buna mecburen katlanacaktım. Yine de çok bulantılı bir hamilelik geçirmeyen kadınlar gibi olsam iyi ederdim. Hoş, ne zaman istediğim olmuştu ki benim?

Yüzümü yıkayıp, dişlerimi fırçaladıktan sonra aynada kendime baktım. Ciddi anlamda kilo almış olabilir miydim? Ellerimle yanaklarımı yokladım. Kendimi bildim bileli hep zayıftım ve şu anda da öyleydim sanki. Ayırt edemiyordum. Gerçi Kerem sırf gıcıklık olsun diye bile bana şişman demiş olabilirdi. Yani tam anlamıyla öyle demese de, kastetmişti.

Derin bir nefes alıp gözlerimi kapadıktan hemen sonra belime dolanan kollarla irkildim.

Kerem, önce enseme yumuşak bir öpücük kondurdu sonra da sıcak nefesini boynuma üfledi. Onun bu hareketi kıvranmama sebep olmuştu. Şaşılacak derecede hassas bir hisle huylanmıştım.

"İyi misin?"

Sırtımı ona yasladıktan sonra başımı salladım.

"İyiyiz."

Hafif bir gülümsemeyle aynadan bana baktıktan sonra konuştu.

"Bundan sonra çoğul mu konuşmalıyım?"

"Yani az bir zaman sonra bebeğimiz alınmaya başlar. Sen de kendini alıştırsan iyi olur."

Ellerini karnımın üstünde birleştirince ben de elimi onunkilerin üzerine koydum. Aynadaki aksimiz, mutlu görünüyordu. Klişeye vurursak, mutlu bir aile tablosuyduk. Zamanında öldürseler düşünmeyeceğim bir haldeydim ama bu durumdan son derece memnundum. Ah, hayat aşıkken ne güzeldi!

"Bazen inanamıyorum."

"Neye?"

"Senin hamile olduğuna?"

Önüme düşen saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdım. Aynadan çok çirkin gözüküyor olabilirdim ama öteki türlü de Kerem'in yüzündeki ifadenin ne olduğunu göremiyordum. Bebeğimizle ilgili ne konuşursa konuşsun tepkilerini çok merak ediyordum. Bence bu istisnasız her kadının merak edeceği bir şeydi.  

Derin bir iç çektim.

"Neden ki? Beklemez miydin benden?"

"Şahsen kendimden beklemezdim."

Sırıttım.

"Bir düşününce, ben de senden beklemeyebilirdim."

Karnımın üzerinde duran parmakları hareketlendi. Birkaç parmağıyla kanıma hafifçe vurduktan hemen sonra beni kendine iyice yapıştırdı.