Dengesiz [ZeyKer]

/ 57. Bölüm /

Selam Kuzuşlar. Nabersiniz? 

Ben is back skajshlas. Yine naif bir bölüm getirdim size ama bundan sonra birkaç bölüm çoşuyoruz hayırlısıyla :D İtiraf yüklü bir bölüm oldu.

Bu bölümün ithafı HanKerci_LBS'ye gidiyor. Umarım beğenisin canım. <3

Keyifli Okumalar! :)

°Zeynep°

Böyle günlerde, gece boyunca zaman zaman ağrılardan dolayı uyanan, hatta doğru düzgün uyuyamayan ben bir bebek gibi uyumuştum bugün. Bunda Kerem'in etkisinin yüzde yüz olduğunun garantisini elbette verebilirdim. Psikolojik olarak düşünüyordum ki onun yanında ağrılarımı unutuyor gibi oluyordum. Acılarım tükenmiyordu ama Kerem onları düşünmemem için önüme set çekiyor gibiydi.

Bu güzeldi. En azından kötü anlarımda sarılabileceğim biri, tutunabileceğim bir dalın olması.

Uyku pozisyonumuzu hiç değiştirmeden sabit yatmıştık bugün. Kerem'in nasıl yattığını tam bilmememe rağmen bu benim için farklı bir durumdu. Normalde kıçı başı dağıtırdım da.

Kerem'in boynuna bir öpücük kondurup ona sarıldım. İki gündür iyi ya da kötü beraber uyanmıştık. Bu güzeldi.

Onu böyle sessizken incelemek.

Gerçekten onu bende karşı konulamaz bir şekilde istiyordum ama doğanın kanunları işte, en olmadık zamanlarda geçekleşiyordu. Belimde duran elini sıkılaştırınca kıkırdadım.

"Numara yapıyorsun?"

"Hım?"

"Uyumuyorsun Kerem fark ettim."

Tek gözünü açıp bana baktı.

"Nasıl?"

"Dün böyle değildin çünkü."

Başımın kenarını öptü.

"Dün mü?"

Kafamı salladım.

"Hıı. Dün sabah uyurken de seni izlemiştim."

Ağzımdan hiç benim iznim olmadan çıkan bu cümleyi son anda idrak ettim ama iş işten geçmişti.

Kerem ufak bir kahkaha attı.

"Vay güzelim, uyurken tacize de uğradım ama benim haberim mi yok?"

Ellerini abartılı bir iğnelemeyle kaslarında gezdirdi.

"Ya lafı nerenden anlıyorsun. Masumane şeylerdi."

Son cümlemden sonra yine büyüyen gözlerimle avucumu ağzıma çarptım. Lan ne yapıyordum ben?

"Ne gibi masumane şeyler?"

"Bu sefer kandıramayacaksın beni! Söylemem!"

Yeniden gülüp gözlerimin içine baktı. Birden duruldum. Ortada elle tutulur bir elektriğin olduğuna yemin edebilirdim. Onun gözlerinden benim gözlerime akan.

Başka bir şey söylemeden dudaklarıma yapışınca ona karşılık vermekte gecikmedim. Eh en azından birkaç gün böyle yetinebilirdik. Ama Kerem böyle düşünmüyor gibiydi.

"Zeynep bu olmaz."

"Ne?"

"Yani yok, bana ne yaptın, ne zamandan beri böyle iradesiz bir adam oldum bilmiyorum ama ben cidden dayanamıyorum."

Kaşlarımı çattım.

"Nasıl yani?"

"Yani sadece seni öpmek bana yetmiyor Zeynep!"