Dengesiz [ZeyKer]

/ 108. Bölüm /

Selam.

O kadar ısrarlardan sonra sonunda gelebildim. Arkadaşlar ben bölüm atmak istemem mi sanıyorsunuz ama elimde değil. En azından size şu gün diye gün vermiyorum. Çünkü planlarım tutmaz genelde. Boş olduğum ilk anda da yazıyorum zaten. Lütfen bunu göz önünde bulundurun bebeklerim. 

Kandiliniz mübarek olsun bu arada. Ettiğiniz tüm dualar kabul olsun inşallah. <3

Keyifli Okumalar! :)

°Zeynep°

Hiç de umduğumuz gibi eve gitmemiş yarı yoldan geri dönerek, bebek haberimizi anneme söylemeye karar vermiştik. Pardon, düzeltiyorum. Vermiştim!

Bir heyecan, bir sevinç içinde yola koyulan Kerem için bu kötü bir şeydi tabii ama ertele ertele kimseye bir fayda getirmeyecekti bu haber. Hatta daha fazla beklersek zarar bile getirebilirdi ben de yürek yemiş gibi, bugün annemin karşısına çıkacaktım. 

Hem gamsız(!) annemin bunu da rahatlıkla kaldırabileceğini umuyordum.

Kerem'e gelmemesi için ısrar etmiştim ama çatık kaşları ve kısılı gözleriyle bunu sürekli reddetmiş beni çıldırmanın eşiğine getirmişti. İlk önce özel olarak söylesem daha iyi olurdu diye düşünüyordum. Ne vardı bunda?

Zaten surat asıp duruyordu eve gitmediğimiz için.Hayır; sanki ömür boyu yasaklamıştım kendimi adama! Bu neyin kafasıydı! En fazla birkaç saat aksardı!

Şimdi de tartışmamızı kliniğin önüne kadar taşımıştık! Millet deli görmüş gibi bize bakıyordu ama bu bizi gram etkilemiyordu! Bir dakika ya, ben bunu fark ettiysem beni etkilemiş olmalıydı!

"Bu haltı beraber yediysek, sorunlarında da beraber katlanacağız dedim Zeynep."

"Ne? Sen bebeğimizi halt olarak mı görüyorsun yani?"

"Öyle mi dedim?"

"Ya ne dedin?"

"Zaten sinirliyim, sen çok konuşma bence Zeynep!"

"Allah Allah! Ben mi sinir ettim seni?"

"Öyle mi dedim?"

"Ya ne dedin?"

"Yeter! Deminden beri yüz kere aynı konuşmayı tekrarladık."

"Sen de tekrarlattırma o zaman."

"Sen de daha ilk günlerden deliren hormonlarına sahip çık o zaman!"

"O zaman sen de kendininkilere çık! Azmış olanlara!"

"Oldu! Suçlu sen ol, kızılan ben!"

"Ne yapayım sen söyle dedin, ben de bir an önce söylemek istedim."

"Bu kadar acil olması gerekmezdi tamam mı?"

"Tamam değil!"

"İyi Zeynep. Yürü artık!"

"Peki, Kerem! Buyur sen önden yürü."

Beni takmayıp önden içeriye girdi. Ayağımla yere sertçe vurdum.

"Nasıl biz öküzsün sen ya?Nerenin öküzüsün böyle! İnsan biraz kibar olur! Pardon insan dedim."

"Konuşma da yürü."

"Zaten yürüyorum, gözün mü kör?"

"Değil!"

"İyi o zaman."

 Asansöre binip annemin odasının olduğu kata bastım.

"Bak sen konuşmayacaksın. İlk ben söyleyeceğim tamam mı?"