Dengesiz [ZeyKer]

/ 140. Bölüm /

Selam. Nasılsınız?

Bölümü yazdım kısa zamanda ve bebeğimiz doğurttum sbljhg. Nasıl doğdu güzel oldu mu bilemem. Bir bakın bakalım. Oradan buradan duyduğumuz şeylerle yazıyoruz sahneyi sonuçta :D Bebek resmi koyardım çok tatlışlar vardı ama hayalinize kalsın, şimdilik.

Bu bölümün ithafı xkonuskanpremsesx'e gidiyor. Umarım beğenirsin canım. <3

Keyifli Okumalar! :)

°Zeynep°    

Rahat, ölü gibi yattığım uykumdan bacaklarımdaki ıslaklık ile uyandım. Rüya falan mı görüyorum acaba diye düşündüm ama her şey gerçekti. Gözlerimi hızlıca ovuşturup ne oluyor diye bakınırken nevresimi kaldırdım. 

Kerem yanımda değildi. Güneş evi aydınlatmıştı. Saatin kaç olduğunu da bilmiyordum. Uyurken zaman mekan kavramını kaybedeli çok oluyordu.

Çişimi tutamadım mı, yoksa bunu da mı yaptım yatağa işeyerek diye hayıflanırken bacaklarıma baktım. Bu benden bağımsız olan ve devam eden bir şeydi. Hamilelik boyunca sık sık çişe gittiğim ve kaçırma gibi olayların olabileceğini internetten okuduğum için yadırgayamıyordum da. Ama uykum açılınca, açılmak zorunda kalınca, ne olduğunu idrak ettim.

Elim şiddetle ağzıma kapanırken bir çığlık attım. Lan, doğuruyordum. 

Daha dün doğumla ilgili konuşmuş, zamanı var demişken bu da nereden çıkmıştı?

Üstelik evde yalnız mıydım, Kerem neredeydi?

Nevresimi engelleyecekmiş gibi bacaklarımın arasına bastırdım. Ee, bugün pazardı Kerem evde değil miydi dememe kalmadan kapı pat diye açıldı.

"Zeynep? Ne oluyor?"

Halime baktı. Bir anlam veremedi fakat çok çabuk ıslanan beyaz örtüyü fark edebilmişti. Gözleri büyüdü. Kendimi dövesim geldi bunun tatbikatını yapsaydık keşke diye düşündüm.

"İşiyor musun?"

"Saçmalama. Doğuruyorum Kerem."

Hafif bir sancı kendini karnımda belli ettiğinde sürekli uyuduğum için doğumun da beni uykumdayken yakalamasına şaşırmadım.

"Ne yapacağız?"

İkimiz de şok olmuştuk. Dün annemi dinletebilseydim keşke burada kalmaya diye düşünürken, metanetli davranmaya çalıştım. Keşkelerin de bir faydası yoktu.

Üstelik kızım pat diye doğacak değildi ya. Suyum gelmişti ama şu anlık kötü hissetmiyordum.

"Sakin ol. Bana şuradan bir eşofman bul."

"Ne?"

"Kerem!"

Ah bu erkekler ve panik anlarında hiçbir şey anlamamaları!

Altımda sırılsıklam olmuş küçük şortumu gösterdim.

"Bu halde mi gideyim hastaneye?"

Şu an bunu düşündüğüme inanamıyordum ama Kerem ve onu giyme, bunu giyme yasakları bende şu haldeyken bile bir şeyleri düşündürmeye itmişti.

Kerem sonunda çalışıp, koşarak bir siyah eşofman getirdi.

Çarçabuk altımdakini çıkarıp onu giydikten sonra ayağa kalktım. Ama kalkmamla kasılmam bir oldu. Kötü değilim demiş miydim? Ahh, kötüleşiyordum. Çığlıklarımla yeri göğü inletmek istesem de kendimi tuttum.

"Aşağıya inelim kapının yanındaki çantayı al, sonra da hastaneye gideceğiz."

Kerem gelip belimden tuttu.