LORDUM (İngiliz Çiçekleri 1. Kitap)

-85-

16. BÖLÜM

"Aşkım için ölmeli veya öldürmeliydim... Karşımda duran dört adam, sevdikleri kadınları korumak için her şeyi yapmaya hazırdı. Bir ülkeyi yıkmak ya da yeniden kurmak umurlarında bile değildi. Onlar için önemli olan tek şey sevdikleri kadınlardı..."

Leydi Rose Crowfeld'in Günlüğü

"Derek, oradan ayrılırken gözüne ilişen ters bir şey oldu mu? Ya da herhangi bir şey duymadın mı?" dedi Torry sıkıntıyla, en ufak bir bilgiye bile ihtiyaçları vardı ve o bilgiye ulaşıp, her şeye son vererek, evine yani derin mavi sulara geri dönmek istiyordu. Kalelerin boğucu ortamı, insanların toprak için birbirlerini öldürmeleri ona göre değildi. Başını iki yana salladı ve gözlerini iki yanında oturan adamların üstünde gezdirdi. Onlara tüm bunlara nasıl katlandıklarını sormak istiyordu ama bunun bir hakaret gibi algılanacağını bildiği için susmanın daha uygun bir davranış olacağını fark etti. Ellerini kaşları üzerinde gezdirdi, bu Torry'nin yapmaktan vazgeçemediği bir hareketti, olan biteni dinlemek istememesine rağmen başını kaldırdı ve onları dinlemeye çalıştı.

Harold, olduğu yerde duramıyor ve büyük masanın etrafında sessizce dolanıyordu. Derek gözlerini heybetli İngiliz'den ayırarak, Torry'e doğru döndü. Ona vurmak ve aklını denizlerden uzaklaştırmak istiyordu çünkü arkadaşının gözlerindeki özlemin ve huzursuzluğunun nedenini çok iyi biliyordu.

"Hayır dostum, adam her şeyi dikkatlice yapıyor. Leydi Julie'yi, o kalede bir yere saklamış olsa bile inan bana onu asla bulamazdık, çünkü o adam işini şansa bırakacak türden birisi değil. Çok fazla askeri var ve lordların ona yardım ettiğini biliyoruz," dedi dirseklerini yuvarlak masaya dayayarak, başını elleri arasına almış kurnazlığını ve keskin zekâsını kullanmaya çalışıyordu. Ama Lord Simon da onun kadar zekiydi ve ondan saklaması gereken her şeyi çok iyi saklamıştı. Orada kaldıkları süre içinde, hiçbir terslik görememişti ve Johanna da onunla aynı fikirdeydi.

Ah güzel karım... Her fırsatta bilerek aklıma sokuyorum seni, hiç gitmiyorsun... Ama adını içimde yüksek sesle söylemek bile, beni mutlu ediyor ve bunun nedenini ise hâlâ çözemedim.

Etraf temizdi ve bu kadar temiz olması, iyiye işaret değildi. Torry, önünde duran kadehi birkaç kez çevirdi ve onların yanında mücadele edecek olmasına rağmen, onlara gerçek anlamda yararı dokunmayacağı için ilk defa kendisini işe yaramaz hissetti. Denizler sakindi, suyu seviyordu ama insanlar toprağın üstünde yaşamayı tercih ediyorlardı. Elleriyle yüzünü kapadı ve ne yapabileceğini düşünmeye çalıştı, karada savaşmak ona göre değildi. Ama gözlerinin önüne Sarah'ın kahverengi ipek saçları ve yeşil gözleri geldiğinde kendisini bir şeyler yapmak zorunda hissetti. Her zaman ona nefretle ve tutkuyla bakan güzel karısı için savaşacaktı.

Bana bakan gözlerini gördüğüm an, bana âşık olduğunu anlamıştım. Seni, bu yüzden seçtiğimi bir gün anlayacaksın.

Eider oturduğu yerden kalkıp, kapının dışından gelen seslere doğru yöneldi. İçinde büyüyen sıkıntının nedenini bulmak istiyordu. Kapıyı açtığında, karşısında duran genç İngiliz askeri korkuyla duvara yapıştı ve bir sinek gibi kollarını çırpıp kaçmak istercesine, ona bakmaya başladı. Eider onun neden bu kadar korktuğunu anlayamadı, anlamak için şimdi olaya el atacaktı ama şöyle bir kendisine baktığında askerin korkusuna hak verdi. İriydi, bir gölge kadar karanlıktı, saçları, gözleri ve sakallarıyla ürkütücüydü.

"Nedir bu acelen asker?" dedi tüm sarayı titreten sesiyle ve askerin uçmak için çırptığı kanatları o an kopup yere düşmüştü.

Asker ağlamaya başladığında, Eider sinirle kapının sol tarafına yumruk attı ve onu ensesinden tutup odanın ortasına fırlattı. Duyacaklarının, iyi şeyler olmayacağını anlamıştı ve bu yüzden askeri odanın içine almaya karar vermişti.